“ขอบคุณมากนะคะรุจน์ นี่ถ้าไม่มีใครไปส่งรุ้งก็นึกไม่ออกหรอกค่ะว่าจะพาสามีตัวเองกลับบ้านในสภาพนี้ได้ยังไง”
หลังจากนั้นฉันเลยต้องตามน้ำ ยอมให้เพื่อนเก่าของสามีเป้นคนขับรถพาพวกเรากลับบ้านที่อยู่ชานเมือง ระยะทางจากโรงแรมที่จัดเลี้ยงกับที่บ้านก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ นึกอีกทีนี่ถ้าฉันขับรถพาผัวกลับคนเดียวคงทะลักทุเลเพราะขนาดแค่พยุงพงษ์เผ่าขึ้นนอนบนเบาะด้านหลังองรถเก๋งก็ยังต้องให้เพื่อนเขาช่วยกันแบกขึ้นรถ นึกสภาพไม่ออกว่าถ้าฉันพาเขากลับบ้านคนเดียวแล้วจะพาเข้าบ้านยังไงไหว โชคดีที่เพื่อนของเขามีน้ำใจและขณะที่รุจน์ยขับรถโดยมีฉันนั่งบนเบาะข้างคนขับและสามีของฉันนอนหลับเป็นตายเพราะฤทธิ์น้ำเมาด้านหลังรุจน์ก็พูดเสียงกลั้วหัวเราะว่า
“ไอ้เผ่านี่มันไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ กี่ปีๆ มันก็เหมือนเดิมอย่างนี้ ไม่เปลี่ยนเล้ย ให้ตายสิ”
“แล้วเมื่อก่อนเผ่าเขาก็เป็นแบบนี้เหรอคะรุจน์”
บทที่ 3
“รุ้งอยู่กับมันไม่รู้เหรอ
