#วันที่ 3/6
1041 Words
ณ ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ดิมิทรีนั่งหน้าเง้าหน้างอหลังวางสายอดีตคนรัก ปราณัฐขอยกเลิกนัดมื้อค่ำ และขอไปเจอกันที่ผับเจ้าประจำตอนสี่ทุ่มแทน ตอนนี้เขาเลยนั่งเฝ้าอาหารมากมายหลายอย่างโดยไม่นึกอยากกินแม้แต่ครึ่งคำ
“อะแฮ่ม! พี่ณัฐละคะ”
ผู้มาใหม่ถามหนึ่งบุรุษที่นั่งอยู่ ดิมิทรีไม่สนใจ ยังคงเพ่งสายตาไปยังผืนแม่น้ำที่อยู่นอกระเบียง
ปราณันต์นั่งลงตรงข้ามเขาเมื่อไม่ได้รับคำตอบ สายลมเย็นที่พัดมาเป็นระยะ ทำเอาต้องยกมือกอดอกสร้างไออุ่น เธอแต่งตัวตามที่ปราณัฐบอก กระโปรงสั้นยาวไม่กี่คืบกับเสื้อสายเดี่ยวโชว์เนินอกที่ทำเอาเธออายเขิน เธอไม่ค่อยได้ใส่อะไรแบบนี้ ถ้าไม่โดนบังคับก็คงใส่ชุดคุณป้ามาเหมือนเดิม
และแน่นอนว่าแม้จะลงทุนแต่งหน้าแต่งตัว แต่เธอยังสวมแว่นสายตาอันหนาเตอะ มันไม่เข้ากับชุดสุดเซ็กซี่ แต่ใครสนกันล่ะ
“เธอกินได้เลย ณัฐไม่ว่างแล้ว ค่อยไปเจอกันที่ผับตอนสี่ทุ่ม”
เขาบอกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก และปราณันต์ก็เดาอารมณ์เขาถูก เธอไม่ควรเอ่ยชื่อพี่สาวอีก จนกว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้น
“เอ่อ...วันนี้ลมแรงเหมือนกันนะ”
“ก็เหมือนทุกวัน ริมน้ำก็อย่างนี้”
“ชอบร้านนี้เหรอคะ”
“เปล่า แต่ณัฐชอบ”
ปราณันต์พยักหน้าว่าเข้าใจ เขายังไม่ยอมหันมา ราวกับว่าการคุยกับเธอโดยไม่มองหน้า จะทำให้ความโกรธที่มีต่อพี่สาวเธอลดน้อยลง เธอก็ได้แต่มองเขา มองผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างดิมิทรี และเผลอชื่นชมความหล่อของเขาอยู่ในใจ แต่กระนั้น สวรรค์ก็ไม่เป็นใจนัก
“อ๊ะ!? อะไรเข้าตาฉัน!” ปราณันต์ต้องดึงแว่นออกชั่วครู่ ฝุ่นเล็กๆ ที่ปลิวมาตามลมเข้าตาเธอเต็มๆ
ดิมิทรีหันมาตามเสียงร้อง และสตรีที่นั่งอยู่ตรงฝั่งตรงข้ามก็ทำเอาร่างทั้งร่างชาดิก แต่หัวใจกลับสั่นไหว เขาไม่ค่อยเห็นปราณันต์แต่งหน้าหรือว่าใส่ชุดเซ็กซี่มาก่อน และนั่นทำให้เขาตกอยู่ในอาการตะลึง หล่อนสวยมาก เซ็กซี่ที่สุด หน้าตาที่ถูกแต้มแต่งไว้ก็งดงามแบบพอดิบพอดี แบบที่มองแล้วอยากมองไปนานๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันสูญสลายได้เพียงชั่วอึดใจ เมื่อหล่อน สวมแว่นตาอันหนาเตอะเข้าที่เดิม
“อะไรเข้าตาก็ไม่รู้ มันเคืองๆ”
ว่าแล้วกะพริบตาปริบๆ พ่อจอมเจ้าชู้มีหรือจะนิ่งดูดาย รีบลุกมานั่งข้างสาวเจ้า ถอดแว่นหล่อนออกแล้วจ้องตาเขม็ง
“อะไร?”
“ลืมตาไว้ เดี๋ยวดูให้” บอกเหมือนหวังดี แต่มือข้างหนึ่งวางแหมะบนไหล่บาง ส่วนอีกข้างประคองคางเรียวเอาไว้ แล้วโน้มใบหน้าไปหาปราณันต์ ก่อนจะเป่าลมเบาๆ เข้าที่ดวงตาข้างหนึ่งของหล่อน
ปราณันต์ใจเต้นรัวๆ ประหลาดใจกับท่าทีที่ดิมิทรีมีต่อตน
“เอ่อ...ฉันว่าฝุ่นมันหลุดแล้วมั้งดอม”
“ฮื่อ...อย่าเพิ่งพูด ไหนลองหลับตาอีกทีซิ ยังเคืองตาอยู่ไหม”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยทำเอาคนฟังอบอุ่นใจเกินจะกล่าว มันคงดีในตอนที่ดิมิทรีเอ่ยเสียงเช่นนี้ข้างหูเธอในยามค่ำคืน
“นิดหน่อย อืม...อุ่นจัง” เธอเผลอบอกไป ลมหายใจเขาอุ่นร้อน กลิ่นเขาก็หอมที่สุด
ดิมิทรีผละห่างร่างบาง ความรู้สึกแปลกๆ ดึงให้เขาต้องพากายออกห่างปราณันต์อย่างเร่งด่วน
“เธอหิวไหม ฉันสั่งอาหารไว้น่ะ กินเลยดีกว่านะ”
พ่อจอมเจ้าชู้รีบเสเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากยอมรับว่าไปกับยัยป้าเฉิ่มแสนเชยอย่างปราณันต์ แม้ว่าวันนี้หล่อนจะดูสวยเซ็กซี่มากก็ตาม
ทั้งสองกินมื้อค่ำไปเรื่อยๆ กินไปคุยไป ดิมิทรีไม่ต้องทำตัวหล่อหรือรักษามารยาทมากมายยามอยู่ต่อหน้าปราณันต์ ส่วนปราณันต์นั้น มิเคยเสแสร้งแกล้งทำ ไม่เคยต้องปั้นหน้าใส่ใคร การมากินข้าวกับมิทรีจึงไม่ได้นึกเขินอาย ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ
“โอ...อร่อยจริงๆ” แม่สาวจอมตะกละเอ่ยชมไอศกรีมที่อยู่ในปาก ของคาวผ่านไปของหวานก็ตามมา ส่วนดิมิทรี เลือกไวน์เป็นของหวานล้างปาก
“กินอย่างนี้ไม่กลัวอ้วนเหรอ เธอกินแบบว่า...ไม่เหมือนผู้หญิงที่ฉันเคยเจอ” ดิมิทรีตั้งข้อสังเกต
ปราณันต์เอียงคอแล้วยิ้มสู้
“ไม่กลัว เพราะว่าฉันมันพวกกระเพาะงูเหลือม กินยังไงก็ไม่อ้วน”
ปราณันต์ว่า ยิ้มกว้างสดใสให้ชายหนุ่ม ดิมิทรียกแก้วเครื่องดื่มของตัวเองขึ้นจิบ ตาก็มองหญิงสาวตรงหน้าไปด้วย
“เธอควรเขินอายสุภาพบุรุษอย่างฉัน ตอนกินไอศกรีมคำเบ้อเร่อ”
ปราณันต์กลั้นขำ
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ คุณไม่ใช่สุภาพบุรุษสักนิด ลองฉันไม่ใส่เสื้อผ้าสิ คุณฟาดเรียบแน่” เอ่ยพลางยิ้มอย่างเห็นเป็นเรื่องตลก แต่ต้องยิ้มค้าง เพราะใบหน้าของดิมิทรีเปลี่ยนไป ดวงตาเขาดูวิบวับเจ้าเล่ห์ขึ้นมาดื้อๆ
“ไม่มีทางหรอก ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นกับยัยป้าเฉิ่มอย่างเธอแน่”
“จริงเหรอ นี่ฉันไม่มีเสน่ห์เลยใช่ไหม” รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทั้งที่ปกติมันก็เป็นอย่างนั้น แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกวัน เธอคิดว่าเต็มที่แล้วกับการทำให้ตัวเองดูดีเหมือนสาวๆ คนอื่น
ดิมิทรีไม่ตอบ เพียงแค่ยักไหล่เบาๆ สำทับคำพูดของหล่อน
“งั้นคราวหน้าฉันคงต้องใส่สั้นกว่านี้ บางทีคงต้องใส่แต่บรา เผื่อจะมีใครมองว่าฉันเซ็กซี่บ้าง”
“อาฮะ” ดิมิทรีรับคำแล้วรีบยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งร่างกับคำบอกเล่าของหญิงสาวที่ทำเอาเขาคิดตาม จะเป็นอย่างไรเล่าหากแม่แสนเฉิ่มเหลือแต่บรากับกางเกงชั้นในตัวจ้อยจิ๋ว
- Writer
