#วันที่ 4/2
739 Words
ปราณันต์คิดตามแล้วทอดถอนใจ การมาอยู่ใกล้เขาก็เหมือนเธอมาเพื่อทำร้ายใจตัวเอง เธอหลงใหลได้ปลื้มดิมิทรี ตั้งแต่เขายังเป็นคนรักของพี่สาว เธอทำไม่ถูก เธอรู้ แต่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ และในตอนนี้ที่หัวใจเขากำลังเป็นทุกข์ เธอจะทิ้งเขาไปได้ยังไง แต่ว่า...
“ฉันมีงานทำแล้ว และมองไม่เห็นว่าคุณจะมีตำแหน่งอะไรให้ฉันทำ”
“ฉันต้องการผู้ช่วยส่วนตัว เอ่อ...เรียกเลขาก็ได้” เขาว่าแล้วยิ้ม มีแววยินดีในดวงตา ท่าทีต่างจากเมื่อกี้จนน่าหมั่นไส้ “เลขาแบบส่วนตั๊วส่วนตัว เช่น...” เขาวาดมือใส่ห้องอันสะอาดสะอ้านของตัวเอง “ฉันต้องการความสะอาดและความเป็นส่วนตัว ถ้าเธอตกลงมาทำงานกับฉัน ฉันจะได้ไม่ต้องให้แม่บ้านขึ้นมาทำห้องนี้ มันน่าอึดอัดเวลาให้พวกนั้นเข้ามาในห้องของฉัน และบางทีพวกเขาก็ทำความสะอาดไม่ถูกใจน่ะ วางของสลับที่แล้วฉันหาไม่เจอ”
“เหตุผลยังไม่น่าเร้าใจเท่าไหร่ ฉันเป็นน้องสาวพี่ณัฐนะ จะให้มาเป็นเลขาทาสมันต้องมีสิ่งดึงดูดใจมากกว่านี้” นั่งกอดอกบอกเขาอย่างเป็นต่อ
ดิมิทรีบ่นอุบอิบก่อนจะเอ่ย
“โอเค...นอกจากเงินเดือนที่เธอจะได้ตามที่ร้องขอ เธอยังจะได้ส่วนแบ่งจากหุ้นที่ฉันถืออยู่ในโรงแรมนี้”
ปราณันต์ตาลุกวาว ดิมิทรีรีบเอ่ยต่อ
“ไม่เกินสิบเปอร์เซ็นต์”
ปราณันต์ทำหน้าขัดใจ แต่ก็พยักหน้าหงึกๆ ประหนึ่งว่าพอรับได้
“และฉันจะยกบ้านสวนให้เธอชั่วคราว ตราบใดที่เธอยังเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน”
“เลิศเลอมากค่ะ ฉันรักบ้านสวน และฉันจะรวยก็คราวนี้แหละ”
“นี่แสดงว่าเธอตกลงใช่ไหม!”
ดิมิทรีลุกมาหาปราณันต์ ดึงร่างเจ้าหล่อนขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วกอดแน่นๆ ด้วยความดีใจ
ปราณันต์อ้าปากค้าง ก็ดูเอาเถอะ เธอสวมเดรสสายเดี่ยวสุดเซ็กซี่ ส่วนเขาไม่ได้สวมเสื้อ โอ๊ย...เลือดกำเดาจะไหล!
“ปล่อยนะดอม! ปล่อย! อีตาบ้าเอ๊ย มือไวชะมัด” บ่นเขาแล้วผลักเขาออก ดิมิทรีตีหน้ามึน ก็แหม ยาหยีของเขาตัวทั้งนุ่มทั้งหอมนี่นา
“แหะๆ ขอโทษที แบบว่า...อดใจไม่ไหวน่ะ” เขาบอกแล้วกางมือออกเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้
“ฉันจะไม่ตกลงเพราะความมือไวนี่แหละ”
“ขอโทษ...” ดิมิทรีขออภัยจากใจจริง
“ข้อเสนอมันก็น่าสนใจละนะ แต่ว่า...มันติดอะไรบางอย่าง” ปราณันต์ทำท่าครุ่นคิด
“อะไร” ดิมิทรีสงสัย
“บอกไม่ได้”
“เอ้า?”
ความสงสัยของดิมิทรีทำให้ปราณันต์พลอยหนักใจ เธอจะมาเป็นเลขาของเขาได้อย่างไรในเมื่อพี่สาวคนดียังอยู่ทั้งคน ปราณัฐไม่มีทางยอมเด็ดขาด ดิมิทรีเจ้าชู้เสียขนาดนี้ ปราณัฐไม่มีวันยอม
“ฉันขอเวลาตัดสินใจสักพัก ถ้าตกลงเมื่อไหร่จะบอก”
“แน่นะ” เขาถามย้ำ กลัวว่าปราณันต์จะไม่มา
“อือ...งั้นฉันกลับดีกว่า สายละ”
“ให้ไปส่งไหม”
“ไม่ กลับไปนอนเถอะ ฉันไปละ” ตัดใจบอกลาเขาแล้วรีบจากมา ถ้าใจกล้ากว่านี้อีกนิดคงได้กระโจนขึ้นเตียงไปพร้อมๆ กับเขา ปราณันต์นะปราณันต์ เก็บความเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ไว้นอนเพ้อคนเดียวเถอะ
ดิมิทรียังยิ้มอยู่ แม้แต่ตอนที่ปราณันต์จากไปแล้ว
“อะไรของแกวะเนี่ย ทำไมต้องดีใจด้วย ยัยนั่นยังไม่ได้รับปากซะหน่อย แต่ว่า...ยัยนั่นต้องมาทำงานแน่ๆ เชื่อสิ ต้องมา” บอกตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำ กะว่าจะเข้าไปอาบน้ำให้สดชื่น แต่กลับเจอเสื้อเชิ้ตของตัวเองพาดไว้บนราว เสื้อเชิ้ตที่ ปราณันต์เพิ่งถอดมันออก กะว่าจะดึงมันลงตะกร้าเอาไว้ซัก แต่กลิ่นหอมอย่างสตรีที่ไม่คุ้นชิน ทำให้ต้องยกมันขึ้นมาจรดที่ปลายจมูก
“ให้ตายสิยาหยี หอมชะมัด” กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดอยู่ตามเสื้อเชิ้ต ทำให้ดิมิทรีเผลอสูดกลิ่นเข้าไปแรงๆ และเชื่อไหมว่ากลิ่นหอมจากผิวเนื้อสาว ชวนให้ดิมิทรีต้องกลับที่เตียง ล้มกายลงนอนอีกครั้งโดยมีเชิ้ตของตัวเองอยู่ในอ้อมแขน ราวกับว่าการหลับใหลคราวนี้ได้กอดปราณันต์อยู่ก็มิปาน
- Writer
