#วันที่ 4/1
884 Words
รุ่งอรุณวันใหม่
ดิมิทรีลุกจากเตียงด้วยความงัวเงีย ศีรษะหนักอึ้งเหมือนใครเอาลูกตุ้มเหล็กมาแขวนไว้ และยิ่งงงใหญ่เมื่อพบว่าเสื้อหายไป เหลือเพียงกางเกงขายาวเท่านั้นที่สวมอยู่ เขาบิดขี้เกียจแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันเรียกความสดชื่น มีสิ่งแปลกปลอมแขวนอยู่ในห้องน้ำเขา เขาเห็นมันจากกระจกที่กำลังส่องอยู่ พอหันไปดูดีๆ ก็พบว่ามันคือชุดเดรสของปราณันต์
ดวงตาของพ่อคนเจ้าชู้ เบิกโตเต็มที่ เมื่อจับดูแล้วพบว่ามีบราแบบไร้สายของหล่อนแขวนรวมอยู่ด้วย ชุดยังชื้นๆ เหมือนยังไม่แห้งดี ปราณันต์คงซักมันด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง
“โอ...ฉันต้องถอนคำพูดไหมนี่ลูกหยี ขนาดหน้าอกของเธอนี่มัน...” เอ่ยกับตัวเองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้าวออกมาจากห้องน้ำ แลหาปราณันต์ น่าดีใจไหมเล่าที่ห้องนอนอันแสนรกของเขาได้กลับมาสะอาดเอี่ยมอีกครั้ง ราวกับมีแม่บ้านมาทำให้อย่างไรอย่างนั้น
และพอเขาเดินออกมาข้างนอก ริมฝีปากได้รูปก็ได้คลี่ยิ้มยินดีอีกหน ห้องของเขาสะอาดหมดจด มองไปยังส่วนของครัวก็เห็นจานชามถูกล้างทำความสะอาดจนเกลี้ยงอ่าง และนั่น แม่ยาหยีแม่บ้านจำเป็น หล่อนนอนขดอยู่บนโซฟา โชว์เรียวขาขาวๆ ยาวๆ อวดสายตาเขา
ดิมิทรีเดินไปนั่งยองๆ ลงข้างตัวสาวเจ้า เฝ้ามองความงามแบบเรียบง่ายของปราณันต์ เครื่องสำอางของหล่อนลบเลือนแล้ว แต่น่าแปลกที่หล่อนยังดูสวยอยู่
“หยี...ลูกหยี...” เขาเรียก ใช้ปลายนิ้วไล้บนริมฝีปากล่างของหล่อน อดใจไม่ไหวก็ขยับเข้าไปใกล้ หมายจะฉวยโอกาสจากคนที่กำลังดำดิ่งในห้วงนิทรา ขโมยจูบสักที ทว่าหล่อนกลับขยับกาย เขาเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมาย จากปากเป็น...
จุ๊บ...
สัมผัสเบาๆ ที่หน้าผากทำให้ปราณันต์ต้องรีบลืมตา ใบหน้าของดิมิทรีอยู่ห่างใบหน้าเธอไม่ถึงคืบ เขาค่อยๆ ขยับออกไป มีสีแดงระเรื่อพาดอยู่บนโหนกแก้มเขา มองดูแล้วน่าเอ็นดูนัก เขาคงกำลังเขินกระมัง
“คุณทำอะไรฉัน”
“ก็เอ่อ...ขอบคุณไง ที่เธอช่วย...เอ่อ...ช่วยขับรถมาส่งฉัน แถมยังทำความสะอาดห้องให้ ฉันเลย...ให้รางวัล” เขาว่าแล้วยิ้ม ขยับออกห่างปราณันต์ราวกับหล่อนคือก้อนถ่านร้อนๆ ในเตาไฟ ก็ดูหล่อนสิ ใส่เสื้อเขาก็จริง แต่มันเป็นสีขาวและคล้ายๆ ว่าเขากำลังเห็นพุ่มทรวงและปลายถันอันผลิพุ่งของหล่อน ให้ตายเถอะ ปราณันต์กำลังยั่วเขาโดยไม่รู้ตัว
“ให้รางวัลด้วยการจุ๊บเหม่งฉันเนี่ยนะ” ถามเองก็ใจเต้นเอง หน้าร้อนผ่าวและถ้าเห็นแก้มตัวเองได้ละก็ เธอมั่นใจว่ามันคงแดงไม่แพ้แก้มของดิมิทรีแน่นอน
“ใช่...อ่า...ความจริงอยากจุ๊บตรงนั้น...แต่เกรงใจ” บอกแล้วชี้ใส่ริมฝีปากของหล่อน
ปราณันต์ใจเต้นระรัว ควานหาหมอนอิงมากอดไว้ เพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้สวมบรา
“บ้า...”
“หึๆ บ้าก็ยอมนะ ดูเธอสิ...เซ็กซี่ชะมัด”
“หยุดนะ! อย่าพูดนะ ออกไปสิ ออกไปก่อน ฉันต้องใส่ชุดของฉัน” บอกเขาอย่างตื่นตระหนก กลัวว่าตัวเองจะโดนปล้ำขึ้นมา
ดิมิทรียิ้มหวาน “จุ๊ๆๆ ช้าไปแล้ว ฉันเห็นหมดแล้ว...ขาเรียวๆ นั่นแล้วก็...” เขาชี้ใส่ตำแหน่งพุ่มทรวงอันอวบอัด
“อีตาบ้า! ทะลึ่ง! ไปตายซะดอม!”
หวืด! ฟึ่บ!
หมอนอิงใบเก่งลอยมาใส่ร่างดิมิทรี เขารับมันไว้ทันขณะที่ปราณันต์เผ่นเข้าห้องนอน เขารีบตามเข้ามา แต่ช้าไปหน่อย หล่อนใช้วิชามารสวมเสื้อผ้าจนเสร็จภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที และตอนนี้หล่อนก็ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ หน้าตาบูดบึ้ง
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันชอบมองผู้หญิงสวยๆ”
“ฉันไม่สวยหรอกย่ะ” ปฏิเสธแล้วอมยิ้ม ก็นานๆ ทีจะมีคนชมว่าเธอสวยนี่นา
“มาอยู่ด้วยกันไหม”
“ฮะ!?”
“ฉันหมายถึงมาทำงานน่ะ”
“ฉันมีงานทำแล้ว”
“แต่ฉันมีข้อเสนอดีๆ”
“ดีก็ไม่เอาหรอก เบื่อผู้ชายเจ้าชู้”
ดิมิทรีทำหน้าเศร้า นั่งลงที่ปลายเตียง ท่าทีหงอยๆ นั่นทำให้ปราณันต์ใจอ่อน เธอเดินผ่านหน้าเขาไปนั่งยังเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดิมิทรียังไม่ได้สวมเสื้อ เขาจงใจอวดแผงอกขาวๆ ล่ำๆ ล่อตาล่อใจสาวพรหมจรรย์ เธอต้องปลอดภัยไว้ก่อนด้วยการนั่งให้ห่างเขา
“ฉันห้ามตัวเองไม่ให้เจ้าชู้ไม่ได้ ฉันยังเศร้านะที่ณัฐทิ้งฉันไป ฉันไม่เคยลืมณัฐเลย หัวใจฉันเจ็บปวดนะลูกหยี ฉันรักณัฐจริงๆ บางที...เห็นเธอแล้วก็ทำให้ฉันเหมือนได้เห็นณัฐ แล้วยิ่งณัฐมั่นใจว่าจะจับตาชีคนั่นมาแต่งงาน ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง ฉัน...ก็แค่ต้องการใครสักคน ใครที่เป็นมากกว่าลูกน้อง ใครที่ฉันสามารถพูดคุยและระบายอะไรๆ ให้ฟังได้บ้าง ฉันเลยคิดว่า คนคนนั้นน่าจะเป็นเธอ”
- Writer
