#10
1568 Words
“ตั้งแต่ผมกลับมา ผมรู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบคุณ...คุณนับดาวมากเกินไปหรือเปล่าครับ ก็อย่างที่คุณอาว่าที่นี่กว้างขวางใหญ่โตมาก และอีกอย่างผมก็เป็นผู้ชาย การดูแลเอาใจใส่บ้านใหญ่ขนาดนี้ ผมไม่ถนัดเลยจริงๆครับ”
“นี่หลานหมายความว่า...”
“ไหนๆพวกเราก็ครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอครับ” ประธานมองเข้าไปในดวงตาทิวา แม้เขาจะเห็นแต่ความจริงใจตามที่พูดก็ตาม แต่คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมเข้าใจโลกและทันคนเช่นกัน
“หรือว่าคุณนับดาวจะไม่ย้ายเข้ามาตลอดกาลครับ” ประธานรู้ว่าเรื่องนี้ย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่ในเร็ววันนี้ก็ดูเร็วไปหน่อยมั้ย
“อาเข้าใจแล้ว แต่ขอเวลาอาทบทวนรายละเอียดสักหน่อย” ทิวายิ้มรับความคิดเห็นนั้น ประธานปฎิเสธที่จะอยู่ทานกลางวันกับทิวา และเมื่อแขกกลับไป ผู้ช่วยของทิวาก็ปรากฎตัว
ทิวายิ้มเหยียด แววตาเขาฉายความเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ “ขอบใจมากนะกฤษ”
“น้อยไปสิครับ สิ่งที่ผมทำไปยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่พี่ทำให้ผม” กฤษเคารพนับถือทิวายิ่งนัก ยามในเวลาส่วนตัวนานๆทีเขาถึงจะเปลี่ยนสรรพนามการเรียกทิวา เบื้องหลังทั้งสองคือรุ่นพี่รุ่นน้องในสถาบันการศึกษาในต่างประเทศเดียวกัน กฤษเดิมเป็นนักเรียนทุน แต่เนื่องจากเขาต้องทำงานอย่างหนักต่อสู้กับค่าใช้จ่ายที่นั่น เพราะทุนการศึกษาที่ได้มาไม่ได้จ่ายให้ทุกรายการ จนทำให้กฤษไม่สามารถรักษาระดับผลการเรียนได้ตามที่ทุนกำหนด แต่ตอนนั้นเขาตัดสินใจไม่กลับเมืองไทย อยากลองสู้สักครั้ง แม้ผลการเรียนจะไม่ถึงเป้าที่ถูกกำหนดไว้ แต่ทิวาที่ได้รู้จักกับกฤษเห็นความสามารถนอกตำราของกฤษ เขาจึงตัดสินใจให้การสนับสนุนช่วยเหลือกฤษอย่างเต็มที่ และเมื่อกฤษสำเร็จการศึกษาก็ได้มาทำงานเป็นผู้ช่วยของทิวาทันที และต่อมาเมื่อทิวาตัดสินใจกลับเมืองไทย กฤษก็ขอติดตามกลับมาด้วยเช่นกัน
“เสียงรถยายพิมพ์ค่ะ” มุกดาขอตัวออกมาจากห้องรับแขกเพื่อไปหาบุตรสาว
“ใครมาเหรอคะคุณแม่”
“เพื่อนพี่พร้อม” พิมพ์รักเปลี่ยนสีหน้าทันที พร้อมรักไม่ได้อยู่เมืองไทย ถ้ามีเพื่อนมาหา...ก็ต้อง! “ไปสวัสดีพี่เขาหน่อย” พิมพ์รักพยักหน้าอย่างขอไปที เรื่องที่เธอเห็นพร้อมรักกับคุณทิวา เธอไม่ได้เล่าให้ใครที่บ้านฟัง และเธอก็รู้ด้วยว่าพร้อมรักพี่สาวจอมเย่อหยิ่งทำตัวสูงส่งเหนือใคร ได้ดอดไปอยู่กับผู้ชายมาเป็นอาทิตย์แล้ว
พิมพ์รักเดินตามแม่ไปที่ห้องรับแขก และเพื่อนพี่พร้อมก็ไม่ผิดไปจากที่เธอคาดไว้ พิมพ์รักเปลี่ยนสีหน้าเป็นผู้มีมารยาทตามธรรมเนียมผู้น้อย ที่ต้องเคารพต่อผู้ใหญ่ ทิวาทำท่าครุ่นคิดและเขาก็นึกออกในทันทีว่าเห็นหน้าตาแบบนี้มาจากไหน เพื่อนของนับดาว...โลกเรานี้ช่างเล็กจริงๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องพิมพ์”
“ค่ะ” พิมพ์รักที่เคยชื่นชมทิวา แต่ตอนนี้เธอหมดสิ้นแล้วความปลาบปลื้ม ยิ่งเห็นความหน้าตายของเขา เธอก็แทบจะทนไม่ได้ “แม่ค่ะ พิมพ์ไม่ทานมื้อเย็นนะคะ”
“ทำไมละลูก” พรพรหมเอ่ยถามบุตรสาวคนเล็ก
“พิมพ์ทานมากับเพื่อนๆแล้วค่ะ”
“เอ่อ จริงสิ วันก่อนพ่อเจอคุณประธาน เห็นว่าหนูกิ่งกลับมาแล้ว”
“เดี๋ยวก็กลับไปใหม่ค่ะ” พิมพ์รักอยู่คุยด้วยไม่นานก็ขอตัวกับทุกคน ทิวาเป็นผู้ฟังที่ดีมาโดยตลอดและเขาก็ไม่ได้เสิรมบอกต่อครอบครัวนี้ว่าคุณประธานที่ถูกกล่าวถึงเป็นทนายประจำตระกูลของเขาด้วย
พิมพ์รักเมื่อกลับขึ้นห้องนอนของตน ก็พิมพ์เข้าไลน์กลุ่มสาวสาวสาวทันที ‘ว่าที่พี่เขยมาแนะนำตัวที่บ้าน ทำไมไม่รู้ ถึงรู้สึกไม่ชอบเสียแล้ว’
‘ใครเหรอ’ กิ่งแก้วพิมพ์ถามกลับทันที
‘ทิวา ประเสิร์ฐอนันตกุล’ !!! สติ๊กเกอร์หน้าถอดสี ตกใจอย่างมาก ถูกส่งเข้ามาจากกิ่งแก้วทันที ส่วนนับดาวกลับส่งเป็นสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มธรรมดามาเท่านั้น
พิมพ์รักเดินออกมาที่ระเบียงห้องชั้นสอง เป็นช่วงเวลาที่ทิวาต้องกลับแล้ว พร้อมรักเดินออกมาส่ง ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว ตำแหน่งที่รถจอดอยู่ค่อนข้างแสงสลัว ทิวาและพร้อมรักจึงยืนคลอเคล้าโลมเลียกันตามประสาคนรัก บทสนทนาพิมพ์รักไม่ได้ยินแต่ภาพปล่อยเนื้อปล่อยตัวของพี่สาวทำให้พิมพ์รักถึงกับเบะปากเหยียดคนทั้งสองที่ทำอะไรไม่ให้เกียรติตัวเองไม่ให้เกียรติสถานที่ แชะ! ในเมื่ออยากโชว์นัก ก็ถ่ายเก็บเสียเลย
พิมพ์รักส่งภาพที่ทั้งสองกอดรัดกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว เข้าไปในกลุ่มไลน์สาวสาวสาว
นับดาวบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกับภาพนี้ แต่ก็ร้องบอกตัวเองในใจว่าไม่เกี่ยวกับเธอเลย
ไลน์ ไลน์ ไลน์ เสียงร้องเตือนของแอฟไลน์หลายครั้ง ทำให้ทิวาต้องเปิดหน้าจอเมื่อรถติดไฟแดง ดวงหน้าหล่อถึงกับยิ้มหยันออกมา เมื่อเห็นภาพที่กฤษส่งเข้ามา เขาลืมภาพบรรยากาศในงานศพของพ่อตัวเองไปได้อย่างไร ภาพที่ถูกส่งเข้ามาล้วนเป็นภาพที่เป็นเบาะแสสำคัญทั้งนั้น
“แล้วเจอกันครับ...คุณแม่ที่รัก”
วันจันทร์ที่คนหนึ่งไม่อยากให้มี กับอีกคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอย ทิวาเดินลงจากรถเมื่อเห็นร่างบางในชุดนักศึกษาเดินมาตามทางเท้า ทิศทางฝั่งชั้นทำงานของประธานย่อมมีผู้คนน้อย
ทิวาเดินมายืนซ้อนหลังนับดาว แน่นอนว่าเขาเข้ามาใกล้มากจนนับดาวรู้สึกถึงไอร้อน “สวัสดีค่ะ” ถอยห่างออกมาด้วยความระมัดระวัง เมื่อลิฟท์เปิดเธอก็ให้เขาเข้าไปก่อน แต่เขากลับให้เธอเดินเข้าไปก่อน นับดาวจึงต้องเดินเข้าไป ในลิฟท์จึงมีแค่เธอกับเขา นับดาวถอยเข้ามุมตามเคย
ทิวาล้วงโทรศัพท์ออกมาพิมพ์อะไรสักอย่าง ลิฟท์ก็เปิดเมื่อถึงชั้นห้า นับดาวที่จดจ้องอยู่แล้วก็เบี่ยงตัวเดินออกมา ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกถึงบรรยากาศการถูกคุกคาม
“พวกพี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ” นับดาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าโต๊ะของตัวเองกำลังถูกเก็บ
“ท่านประธานขอยืมตัวดาวไปเป็นผู้ช่วยชั่วคราวนะ”
ห๊า! “พี่ค่ะ ดาวมาฝึกงานเพื่อที่จะเป็นนักบัญชีนะคะ ไม่ได้จะไปเป็นเลขาฯ”
“ชั่วคราวจ่ะ ท่านประธานบอกว่าดาวทำงานได้เรียบร้อย เลยอยากขอความช่วยเหลือช่วงตอนที่ผู้ช่วยมีงานสำคัญที่ต้องจัดการ”
“ทำไมไม่แจ้งไปทางฝ่ายบุคคลล่ะคะ” นับดาวพยายามหาเหตุผลมาต่อต้านเรื่องนี้
“มีอะไรหรือเปล่าดาว” นับดาวเงียบลงทันที เธอจะพูดอะไรได้ ขืนพูดไปก็พาลแต่ทำให้เป็นประเด็นน่าสงสัย อาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง แต่เธอก็ไม่อยากมองโลกในแง่ดีจนประมาท
“เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวดาวเก็บเองก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ทุกคนเห็นแบบนั้นจึงแยกย้ายไปทำงานของตน นับดาวเมื่อเก็บของลงกล่องแล้วก็เดินไปยังบันไดหนีไฟ ปึก เมื่อประตูปิดลง เธอก็วางกล่องใส่ของไว้ และล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เธอกดโทรออกแต่ก็ไม่ลืมที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนให้แน่ใจว่าตัวเองอยู่คนเดียว แน่นอนว่าเธออยู่คนเดียวโดยที่ไม่ได้คำนึงถึงเทคโนโลยีสมัยใหม่ ณ เวลานี้เลย เมื่อมีใครบางคนที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเธอจะต้องใช้บันได
ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด เมื่อปลายสายกดรับ นับดาวก็บอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทันที “แก..คิดเหมือนกันมั้ยว่ามันแปลกๆ เขาจะรู้แล้วหรือเปล่า”
“ก็ไม่กล้าฟันธง แต่ถ้าเขารู้แล้ว จะมาเสียเวลาทำอะไรแบบนี้ทำไม ก็เอ่ยกันตรงๆ เขาพูด แกพูด ตกลงกันก็จบดีกว่ามั้ย”
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน หรือว่าฉันจะเป็นฝ่ายพูดกับเขาก่อนดี”
“พูดไม่พูด มันสำคัญด้วยเหรอ อีกอย่างเขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะมาบีบบังคับแกนะ” นับดาวพร่ำเพ้อปรึกษากิ่งแก้วอยู่สักพัก แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ข้อสรุปอะไรออกมาเลย ทุกอย่างดูคลุมเครือ ทางออกเดียวที่ทั้งสองเห็นพ้องคือดูสถานการณ์ไปก่อน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม
เมื่อวางสายแล้วนับดาวยกกล่องก้าวขึ้นบันไดไปอย่างช่วยไม่ได้ บางทีเธออาจจะร้อนตัวเกินกว่าเหตุก็ได้ กล่องถูกวางไว้ที่โต๊ะยาวของผู้ช่วย มีกระดาษโน้ตที่เขียนถึงเธอติดไว้ ‘ตามสบาย’ เธอไม่รู้ว่านี้เป็นลายมือของใครแต่ก็คาดเดาว่าเป็นโน้ตที่ผู้ช่วยเขียนถึงเธอ
- Writer
