คุณแม่ที่รัก [Dear Mother]

#13

ประธานที่เป็นที่คุ้นเคยกับคนงานภายในบ้าน ได้ให้ทุกคนมารวมตัวกันและชี้แจงบอกกล่าวถึงตำแหน่งของนับดาว

“คุณผู้หญิง” ทุกคนเรียกนับดาวอย่างนอบน้อมพร้อมเพรียงกัน นับดาวจะขัดแต่ประธานบอกว่าทุกอย่างเป็นคำสั่งของเจ้าสัวเทวัญที่ทุกคนต้องปฎิบัติตามเท่านั้น

“คุณผู้หญิงชอบทานอะไรไม่ชอบอะไรแจ้งป้า...ดิฉันมาได้เลยนะคะ ในที่สุดครัวก็ได้เปิดใช้สักที” นับดาวยิ้ม และบอกให้ป้าแม่ครัวแทนตัวกับเธอว่าป้าดีกว่า 

“ให้ทุกคนทำตัวตามสบายคิดว่าดาวเป็นลูกเป็นหลานเป็นน้องของทุกคนนะคะ” ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข 

“ค่อยๆปรับตัวนะครับ” นับดาวที่เดินออกมาเดินดูรอบบ้านกับประธาน เขาให้กำลังใจเธอ 

“ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ” ทั้งสองเดินคุยกันสักพัก ประธานก็ขอตัวกลับ นับดาวและเทวาจึงนั่งลงบนพื้นหญ้าใต้ต้นไม้สวนข้างบ้าน 

“คุณแม่” นับดาวเอียงคอมองเทวา “คืนนี้เรานอนที่นี่เหรอ” นับดาวพยักหน้า 

“คิดถึงคุณยายอย่างงั้นเหรอ” เทวาไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงมองพื้นหญ้า “หรืออยากเข้าห้องน้ำ” คราวนี้เทวาเงยหน้ามองนับดาวด้วยดวงตากระจ่าง 

นับดาวย่อมเข้าใจท่าทางของเทวา ในบ้านหลังนี้นอกจากเธอแล้วเขาไม่คุ้นกับใครทั้งนั้นในตอนนี้ “ไปจ่ะ...เทวามีอะไรต้องบอกคุณแม่ทันทีนะจ๊ะ” เทวาคว้ามือนับดาวพร้อมพยักหน้า “แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่น่าบอก หรือเรื่องจะเล็กนิดเดียว ก็ต้องบอก” เทวาพยักหน้าอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มกว้าง นับดาวต้องทำตนเป็นทุกๆอย่างให้กับเทวาด้วยความเต็มใจ ไปจนกว่าเทวาจะไม่ต้องการเธออีกแล้วในวันข้างหน้า หน้าที่สำคัญที่เธอได้ให้คำมั่นไว้

คืนแรกนับดาวและเทวาพักที่ห้องนอนแขก เธอตื่นในตอนเช้า มื้อเช้าสำหรับเธอและเทวาถูกจัดเตรียมไว้ให้แล้ว เมื่อนับดาวบอกเวลาที่พวกเธอต้องออกจากบ้าน

“คุณผู้หญิงค่ะ รถมาส่งแล้วค่ะ” วันนี้รถใหม่ป้ายแดงของนับดาวถูกนำมาส่ง นับดาวและเทวาเดินออกไปดู เธอรับฟังคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่เมื่อรับกุญแจและเซ็นเอกสารแล้วเธอก็กลับไปจัดการกับมื้อเช้ากัน

เนื่องจากทุกอย่างมันกะทันหัน เทวาจึงยังไม่สามารถย้ายโรงเรียนได้ในทันที วันนี้นับดาวจึงต้องออกจากบ้านหลังใหม่แต่เช้ามากๆ เพื่อไปส่งเทวาที่โรงเรียนเดิม

“เมื่อคืนหลับสบายมั้ยจ่ะ” 

“ก็ดีครับ คิดถึงคุณยาย” นับดาวเข้าใจดี แม้จะบอกว่าเทวานอนห้องเดียวกับเธอแต่นั่นก็ไม่เสมอไป ยิ่งช่วงหลังๆนี้ เทวาชอบที่จะไปนอนกับคุณยายมากกว่า ยังกับรู้ว่าต้องแยกจากคุณยาย

ค่ำคืนผ่านไปคืนแล้วคืนเล่า เทวาที่ยังเด็กกลับปรับตัวได้เร็วกว่าที่นับดาวแอบเป็นกังวล สองสามวันมานี้นับดาวจะขอฝึกงานแค่ครึ่งวันเพราะเธอต้องไปรับเทวาในช่วงบ่าย ซึ่งเธอกับแม่ปรึกษากันแล้วว่า พวกเธอยอมทำแบบนี้ดีกว่าที่จะให้คุณยายไปรับเหมือนตอนที่อยู่บ้านเก่า เพราะเธอเกรงว่าเทวาจะปรับตัวได้ช้าถ้าช่วงที่ย้ายออกมายังต้องเจอกับคุณยายทุกวัน และอีกไม่นานเขาก็ต้องย้ายโรงเรียนแล้ว

ในตอนบ่ายคล้อยของวันที่สี่ที่เธอย้ายมา นับดาวขับรถเกือบจะมาถึงประตูบ้านซึ่งเป็นเวลาปกติที่เธอกลับบ้านไปแล้ว เธอกลับเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู กำลังคุยกับคนในบ้านของเธอ เธอจึงตัดสินใจอย่างค่อนข้างระวังตัว ขับรถเลยหน้าบ้านและเลี้ยวเข้าซอยถัดไปเมื่อจอดรถแล้วเธอก็กดโทรศัพท์สอบถามคนที่บ้านว่าคนผู้นั้นเป็นใคร

“เธอเป็นคุณป้าของคุณพร้อมรักค่ะ แจ้งว่านัดกับคุณพร้อมรักที่นี่”

“งั้นให้เขาเข้าไปเถอะ อ่อ แล้วไม่ต้องพูดอะไรเกี่ยวกับดาวนะคะ ฝากบอกแจ้งทุกคนด้วยค่ะ” นับดาวพูดจบก็ขับรถออกไป หันไปหาเทวา “วันนี้เราหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า เทวาอยากกินอะไรดี”

เทวาทำท่าครุ่นคิด และก็ร้องว่าไก่ ไก่ นับดาวตอบตกลง พวกเธอจึงมุ่งหน้าสู่ห้างดังใกล้บ้าน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเจ้าของบ้านอีกคนเดินทางกลับก่อนกำหนดจากเดิมที่ว่าจะไปสิบวัน นี่พึ่งผ่านมาแค่วันที่เจ็ดเท่านั้น เขาก็กลับมาแล้ว 

เมื่ออิ่มแล้วก็ต้องเช็คสถานการณ์ “คุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ” ใช่ว่าเหตุการณ์นี้เธอจะไม่คิดเผื่อไว้ เขากลับมาก่อนกำหนด 

“แล้วเรื่องย้ายของเรียบร้อยมั้ยคะ” ปลายสายตอบรับ เพราะคืนนี้ตามหลักแล้วนับดาวจะได้ย้ายเข้าห้องนอนหลักของตนที่ตกแต่งใหม่เสร็จพร้อมอยู่แล้ว

“คุณผู้หญิงจะกลับมาตอนไหนคะ”

“ยังไม่แน่ใจเลย” นับดาวไม่อยากใช้คำว่าให้แขกกลับก่อนเธอถึงจะกลับไป เธอเองก็ไม่รู้ทำไมถึงไม่พร้อมเผชิญหน้ากับทุกคนตรงนั้น แต่นับดาวยังไม่ทันได้วางสายทางปลายสายก็เบาเสียงลงและบอกเธอว่า “คุณป้าอาจจะกลับอีกไม่นานนี้ แต่คุณพร้อมน่าจะค้างที่นี่ค่ะ” นับดาวนิ่งงันไปทันที แต่ก็ต้องดึงสติกลับมา

“เอาเป็นว่าคืนนี้ไม่ต้องรอเปิดประตูให้ดาวนะคะ” นับดาวเอ่ยเท่านั้นก็วางหูไป ไม่เปิดโอกาสให้ปลายสายใช้คำว่า ‘ทำไมละคะ’

แม้การตัดสินใจที่หุนหันไม่ทันได้คิดให้รอบคอบแต่นับดาวก็ได้แจ้งไปแล้ว เธอไม่พูดให้ใครรู้ หวังว่าคงไม่มีใครรู้ว่าเธอไม่ได้นอนที่บ้านหลังนั้นหนึ่งคืนของหนึ่งร้อยแปดสิบวันตามคำสั่ง

นับดาวจึงพาเทวาไปหาซื้อชุดนอน และชุดลำลองคนละลชุด เพราะอย่างไรแล้วพรุ่งนี้เทวาต้องไปโรงเรียนก็สวมชุดนักเรียนได้ ส่วนเธอก็ยังสามารถสวมชุดนักศึกษาได้ ไม่มีใครรู้แน่นอนว่าพวกเธอไม่ได้กลับไปนอนบ้าน

เมื่อคืนนี้นับดาวกับเทวา พักโรงแรมใกล้โรงเรียนของเทวา เช้านี้เธอจึงมาถึงบริษัทค่อนข้างเช้ามาก แต่เธอไม่คิดว่าเหนือชั้นที่เธออยู่จะมีคนที่เช้ากว่าเธอ 

ทิวาที่เดินออกจากห้องทำงานเขาเห็นว่าลิฟท์ถูกเรียกขึ้นมาและจอดที่ชั้นห้า นี่ยังเช้ามากใครกันที่มาเช้าได้ขนาดนี้ แต่กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็เปลี่ยนทิศทางเดินลงบันไดหนีไฟมาถึงชั้นห้าแล้ว ไม่รู้ว่าใครกันที่เขาอยากให้มาเช้า

เขาเห็นด้านหลังหญิงสาวสวมเสื้อสีขาวกระโปรงสีดำ ยูนีฟอร์มนักศึกษา เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้าน ในตอนแรกที่พร้อมรักบอกว่าได้แจ้งให้คุณป้าของเธอไปรอพวกเขาที่บ้าน เพื่อทำอาหารต้อนรับพวกเขา เธอบอกว่าคุณป้าอยากจะเอาใจทิวา เห็นว่าอาหารครั้งที่แล้วที่คุณป้าทำทิวาชื่นชอบไม่น้อย เขาเองก็คิดไปตลอดทางว่าจะบอกพร้อมรักอย่างไรเกี่ยวกับนับดาว ที่จู่ๆก็ไปโผล่ที่บ้าน

แม้พร้อมรักเป็นหญิงสาวที่เขารักและต้องการจะแต่งงานด้วย แต่เรื่องพินัยกรรมมรดกเขาไม่ได้บอกอะไรกับพร้อมรักเลย รวมถึงเรื่องคุณแม่เลี้ยง และไหนจะน้องชายต่างแม่อีก ในตอนแรกเขาคิดว่ามีเพียงแม่เลี้ยงแต่กลับกลายเพิ่มเรือพ่วงมาอีก 

ทั้งๆที่เขาเตรียมคำพูดมากมายที่จะอธิบายให้พร้อมรักฟังและเข้าใจ แต่แล้วทุกอย่าง ก็ถูกกลืนลงคอไปพร้อมกับมื้อเย็นที่มีเพียงพวกเขาสามคน และพอตกดึกจนเลยเที่ยงคืนเขาก็ไม่เห็นว่านับดาวจะกลับมา ห้องนอนของเธอปัจจุบัน ที่เคยเป็นของเขามาก่อนเงียบสนิทจนถึงเช้า

ซึ่งทำให้คืนทั้งคืนเขานอนไม่หลับเลย พอนาฬิกาเริ่มเข้าสู่วันใหม่ล่วงเลยไปไม่กี่ชั่วโมง เขาก็ออกมาทำงาน ไม่แม้จะปลุกพร้อมรักที่นอนอยู่ข้างๆด้วยซ้ำ

อุ้ย! นับดาวตกใจ ซึ่งเธอก็ตกใจจริงๆ เมื่อหันกลับมาก็เจอกับประธานบริษัท ยืนอยู่ แม้จะห่างกันมากแต่ก็ทำให้เธอมองเห็นสีหน้าและแววตาของเขาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเธอ ไม่เพียงแค่นั้นเพราะเธอยังมองเห็นความอ่อนเพลียบนใบหน้านั้นด้วย เขาคงจะเหนื่อยจากการเดินทางและยังต้องมาทำงานตั้งแต่เช้าอีก จะว่าไปมีอะไรด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ ในตอนนี้