“พ่อ คุณพูดถึงพ่อผมอย่างงั้นเหรอ” หมับ! คราวนี้เปลี่ยนเป็นทิวาที่เป็นฝ่ายคว้าแขนนับดาวไว้ และด้วยความโกรธทิวาบีบแขนเล็ก นับดาวเจ็บร้าวไปถึงกระดูก แต่เธอก็ไม่ร้องออกมาสักคำ
“คุณมันก็ดีแต่จะกล่าวโทษคนอื่น...”
“พูดสิ หยุดทำไมละ!” ทิวาเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างอดทนไม่น้อยเช่นกัน นับดาวรู้ตัวว่าการขาดสติของเธอทำให้เธอล้ำเส้นไปแล้ว แต่สิ่งที่เธอไม่แน่ใจในตอนแรกตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่า ทิวายังไม่ให้อภัยเจ้าสัวเทวัญเขายังอ่อนไหวกับความรักที่พ่อเขามีต่อเขาอยู่ นี่เขาเชื่อว่าเจ้าสัวรักเขาน้อยลงจริงๆเหรอ...
“ถ้าคุณไม่ได้รักเทวาด้วยใจจริงก็อย่าทำร้ายเขาด้วยการกระทำที่คุณกำลังจะทำ”
“ผมบอกให้คุณพูดออกมาว่าพ่อผมทำไม...พ่อบอกอะไรคุณ”
“คุณอย่าหลงประเด็นได้มั้ย เรากำลังคุยเรื่องเทวานะคะ”
“หลงประเด็น! คุณแม่ไม่ใช่เหรอที่พูดถึงพ่อผมก่อน”
“ก็ตอนนั้นฉันโมโห...”
“แล้วตอนนี้หายโมโหแล้ว”
“ฉันผิดในเรื่องนั้น ฉ
