ใจดีที่สุด
987 Words
[ โซน ]
@ คลับSP
ร่างบางสมส่วนในชุดเดรสรัดรูปสีขาวความสั้นเลยขาอ่อนมาแค่คืบนั่นทำเอาผมต้องขดคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก แม้ว่าพีชจะดูดีมากแค่ไหนก็ตาม
ผมเดินโอบไหล่พีชเข้าไปในคลับที่ผู้คนพลุกพล่านจนน่ารำคาญตา สายตาที่มองมาราวกับกำลังหิวโซของผู้ชายคนอื่นที่ทอดมองมายังคนตัวเล็กข้างกายทำให้ผมต้องตวัดสายตาเหี้ยมมองสบกลับไป
จะว่าผมหวงก็ไม่เถียงเพราะผมไม่ชอบให้ใครต่อใครมาใช้สายตาแบบนั้นมองพีช ถึงคนตัวเล็กจะไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นเหยื่อชิ้นดีสำหรับไอ้พวกหมาหิวโซก็ตาม แต่ถ้ายังมีผมอยู่ต่อให้เอาเหยื่อที่ดูดีกว่านี้มาแลกก็ไม่เอา
"ยัยเกลแกโอเคไหม" ทันทีที่ถึงโต๊ะผมก็ปล่อยแขนออกจากร่างบางทันที พีชรีบถามไถเพื่อนสนิทของเธอที่นั่งซึมอยู่ที่โต๊ะกระดกเหล้าเข้าปากราวกับน้ำเปล่า
"ไม่โอเลยอ่ะแก" ผมเอนตัวพิงพนักโซฟาในขณะที่แขนกลับพาดวางไปบนพนักพิงของพีชคล้ายกับกำลังโอบไหล่คนตัวเล็กกลายๆ
"ไม่ต้องไปคิดมากหรอก ถ้ามันไม่แคร์แกแล้วแกจะไปแคร์มันทำไมล่ะผู้ชายในคลับมีออกเยอะแยะตีหัวแล้วลากกลับบ้านแกไปเลยยังได้" ผมถึงกับหอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความคิดของพีชที่เสนอให้เพื่อนของเธอ
"แกพูดได้สิแกมีผู้ชายหล่อๆนั่งข้างๆขนาดนั้น" เกลหันมามองผมแล้วยิ้มทักผมเช่นทุกที ผมเลยพนักหน้าทักทายกลับเป็นปกติ
"แค่นั่งข้างๆเท่านั้นเอากันได้ที่ไหน" คนตัวเล็กตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่คำตอบนั้นของพีชเล่นเอาผมจุกไม่น้อย
"ถ้าเป็นฉันไม่ปล่อยให้โซนหลุดมือแน่ แกน่ะมีตาหามีแววไม่หล่อขนาดนี้ฉันออกเรือนหอบควายหนีตามไปแล้ว"
"เมาแล้วย้อนอดีตชาติเหรอแก" พีชกรอกตาใส่เพื่อนเธอเอือมๆแล้วยื่นมือไปคว้าแก้มชงเหล้าเองเสร็จสรรพ
"อย่าดื่มเยอะ" ผมเอ่ยเตือนคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้หันมายิ้มอ่อนส่งสายตาออดอ้อนมาให้ผม
"มาแล้วดื่มน้อยได้ที่ไหน ยังไงนายก็แบกฉันกลับอยู่ดีไม่ใช่เหรอโซน"
"ก็ถึงบอกให้ดื่มน้อยลงไง"
"ไม่เอาอ่ะ ดื่มเป็นเพื่อนยัยเกลแค่วันเดียวเองนะโซน"
"....." ผมเงียบลงเมื่อพีชใช้ดวงหน้าสวยจิ้มลิ้มนั่นมองมา เสียงหวานที่เอ่ยขอร้องฟังกี่ทีก็อดที่จะรู้สึกเอ็นดูไม่ได้
"โซน..."
"รู้แล้ว" ดวงตากลมโตจับจ้องรอคำตอบตาใส พีชยื่นหน้าเข้ามาหารอฟังคำตอบใกล้ๆเพราะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มไปทั่วทุกทิศทำให้เธอต้องเอนตัวเข้ามาหา
"เย่ นายใจดีที่สุด" ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ
ผมนั่งมองร่างบางที่คุยกับเกลไปเรื่อยๆในขณะที่มีบ้างบางครั้งที่ผมเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แต่ต่อให้สายตาของผมจดจ่ออยู่ที่หน้าจอมือถือแค่ไหนที่หูของผมก็ยังคงฟังเรื่องเล่าที่คนตัวเล็กร่ายยาวออกมาอย่างออกรสออกชาติ
"ไปสูบบุหรี่หน่อยเดี๋ยวมา" ผมกระซิบบอกพีชที่เอียงหูมาฟังอย่างตั้งใจ
"อื้อ รีบๆมานะ" พีชพยักหน้ารับเบาๆผมเลยวางมือหนาลงบนกลุ่มผมนุ่มแล้วขยี้เบาๆให้เป็นคำตอบ
ผมเดินมาพิงตัวกับราวกั้นระเบียงร้านที่เป็นจุดสูบบหรี่ของนักท่องราตรี กลุ่มควันบุหรี่ถูกพ่นออกไปจากริมฝีปากหนาให้ลอยฟุ้งไปในอากาศ ทว่าเมื่อกำลังจะดูดบุหรี่อีกครั้งกลับมีใครบางคนมาเดินเข้ามาเบียดชินท่อนแขนของผม
ดวงตาเฉี่ยวคมตวัดมองคนมาใหม่อย่างไม่ชอบใจ แต่ดูเหมือนอีกคนกลับจงใจเข้าหาผมด้วยการส่งยิ้มตอบกลับมา
"ออกไป" ผมเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ผมเบนสายตากลับมาแล้วอัดควันเข้าปอดก่อนจะพ่นมันออกมาจากริมฝีปากเหมือนเคยไม่ได้แยแสกับคนที่ยังยืนอยู่ข้างๆ
"พี่โซนจำฟางไม่ได้เหรอคะ คืนนี้ฟางไม่มีรถกลับพี่โซนไปส่งฟางได้ไหมคะ" ผู้หญิงที่แต่งตัวไม่ต่างจากคนอื่นๆในคลับเอียงคอถามมองมาด้วยสายตาเชิญชวน
ผมเป็นผู้ชายทำไมผมจะไม่รู้ว่าการที่ผู้หญิงมาเสนอตัวให้แบบนี้คืออะไร มาเองได้แต่ทำไมไม่มีปัญญากลับเองกันบ้างวะ
"ทำไมต้องจำ" ผมตอบกลับทั้งๆที่ยังคงอัดควันเข้าปอดหนักๆ
"พี่โซนก็.. อย่าแกล้งกันสิคะเอาเป็นว่าคืนนี้เรามาทำความรู้จักกันดีไหมคะ" มือบางที่กำลังลูบไปตามท่อนแขนหนาของผมอย่างถือวิสาสะ ทำให้ผมปาก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์
พรึบ!
"อย่ามาสำคัญตัวฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรไร้สาระแบบนี้ ถ้าคราวหลังยังอวดดีเข้าหาฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ผมสะบัดแขนออกแล้วจ้องมองคนตรงหน้านัยน์ตาแข็งกร้าวบ่งบอกว่าเอาจริงถ้าขืนยังทำเป็นใจกล้าเข้าหาผมอีกครั้ง
"พี่โซน"
"....."
"พี่โซนคะ ฟางแค่.."
"หูหนวกเหรอวะถึงฟังภาษาคนไม่ออก"
"....."
"ตัดทิ้งไปเลยดีไหม ถ้าจะมีไว้แค่กั้นหัว"
- Writer
