ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปนั้นก็มีเสียงเรียกชื่อฉัน
"คุณทิพย์สุดา รอก่อนครับผมมีอะไรจะคุยด้วย "
ฉันชงักแล้วหันกลับไปแต่ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว
"ค่ะ...มีอะไรหารือเปล่าค่ะท่านประทาน"
ฉันถามขณะที่พี่ครามกำลังเดินใกล้เข้ามาขึ้นเลื่อยๆ ฉันก็ก้าวถอยหลังไปชนกับประตูทำให้มันปิดฉันกำลังจะหันไปเปิดแต่พี่ครามกับทำสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจ
"อืม..." พี่ครามจูบฉัน แล้วกอดเอวฉัน
จ๊วบ อ๊า อะ อ๊า จ๊วบ จ๊วบ อืมม
ฉันพยายามดิ้น พี่ครามก็เอามือข้างหนึ่งจับมือสองข้างของฉันเอาไว้เหนื่อหัว ส่วนอีกข้างจับต้นคอฉันให้รับจูบพี่คราม
จ๊วบ อืม อ๊า ฉันเริ่มหายใจไม่ออกก่อนพี่ครามจะพลักออกแล้วมองหน้าฉัน
"พี่ทำอะไร..มาจูบฟ้าได้ไง"
"หึ...ยัยบื้อ" เขายิ้มมุมปากแถมไม่ตอบ
"เย็นนี้รอพี่เดี่ยวกลับพร้อมกัน"
พี่ครามไม่ตอบฉันแถมบอกให้กลับบ้านพร้อมกันแล้วก็เดินหนีฉันไปเฉยเลย ปล่อยให้ฉันหัวใจเต้นแรงอยู่ตรงนั้น ฉันเขินมาก
แต่ใครจะรอล่ะชิ มาอย่างไงก็กลับยังงั้น
.
.
.
.
ตกเย็นฉันกำลังจะรอรถที่ป้ายรถเมย์ ที่จริงฉันก็มีรถที่ซื้อมาด้วยแรงงานของตัวเองแต่ชอบขึ้นรถประจำทางมากกว่า
ปิ๊บ ปิ๊บ
"เสียงรถใครกดแตร..ตกใจหมด " อย่าให้เห็นหน้าแม่จะด่ายับ
ปิ๊บ ปิ๊บ
ก่อนฉันจะตกใจมากกว่านี้ กระจกรถเลื่อนลงเห็นหน้าคนชัดแจ๋วเลย...
"พี่..คราม "
"ขึ้นรถ..."
ก่อนฉันจะหันไปมองรอบๆ มีไม่กี่คน แล้วชี้มาที่ตัวเอง
"ขึ้น..รถ..เดี๋ยวนี้ หรือต้องให้พี่ลงไปอุ้ม"
หึ หึ ต้องให้พูดขู่ตลอดเลยนะ
"ค่ะ ขึ้นแล้วๆ"
ฉันรีบเปิดประตูคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยความเรียบร้อย