รักนี้ไม่มีลืม

ตอนที่ 14

ขณะที่ฉันกำลังจะออกไปนั้นก็มีเสียงเรียกชื่อฉัน

"คุณทิพย์สุดา รอก่อนครับผมมีอะไรจะคุยด้วย "

ฉันชงักแล้วหันกลับไปแต่ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว

"ค่ะ...มีอะไรหารือเปล่าค่ะท่านประทาน"

ฉันถามขณะที่พี่ครามกำลังเดินใกล้เข้ามาขึ้นเลื่อยๆ ฉันก็ก้าวถอยหลังไปชนกับประตูทำให้มันปิดฉันกำลังจะหันไปเปิดแต่พี่ครามกับทำสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจ

"อืม..." พี่ครามจูบฉัน แล้วกอดเอวฉัน

จ๊วบ อ๊า อะ อ๊า จ๊วบ จ๊วบ อืมม

ฉันพยายามดิ้น พี่ครามก็เอามือข้างหนึ่งจับมือสองข้างของฉันเอาไว้เหนื่อหัว ส่วนอีกข้างจับต้นคอฉันให้รับจูบพี่คราม

จ๊วบ อืม อ๊า ฉันเริ่มหายใจไม่ออกก่อนพี่ครามจะพลักออกแล้วมองหน้าฉัน

"พี่ทำอะไร..มาจูบฟ้าได้ไง"

"หึ...ยัยบื้อ" เขายิ้มมุมปากแถมไม่ตอบ

"เย็นนี้รอพี่เดี่ยวกลับพร้อมกัน"

พี่ครามไม่ตอบฉันแถมบอกให้กลับบ้านพร้อมกันแล้วก็เดินหนีฉันไปเฉยเลย ปล่อยให้ฉันหัวใจเต้นแรงอยู่ตรงนั้น ฉันเขินมาก

แต่ใครจะรอล่ะชิ มาอย่างไงก็กลับยังงั้น

.

.

.

.

ตกเย็นฉันกำลังจะรอรถที่ป้ายรถเมย์ ที่จริงฉันก็มีรถที่ซื้อมาด้วยแรงงานของตัวเองแต่ชอบขึ้นรถประจำทางมากกว่า

ปิ๊บ ปิ๊บ

"เสียงรถใครกดแตร..ตกใจหมด " อย่าให้เห็นหน้าแม่จะด่ายับ

ปิ๊บ ปิ๊บ

ก่อนฉันจะตกใจมากกว่านี้ กระจกรถเลื่อนลงเห็นหน้าคนชัดแจ๋วเลย...

"พี่..คราม "

"ขึ้นรถ..."

ก่อนฉันจะหันไปมองรอบๆ มีไม่กี่คน แล้วชี้มาที่ตัวเอง

"ขึ้น..รถ..เดี๋ยวนี้ หรือต้องให้พี่ลงไปอุ้ม"

หึ หึ ต้องให้พูดขู่ตลอดเลยนะ

"ค่ะ ขึ้นแล้วๆ"

ฉันรีบเปิดประตูคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยความเรียบร้อย