หยูจินเซียงกอดกิ่งไม้ไว้ด้วยมือสองข้าง ปลายคางของหญิงสาวเกยอยู่บนกิ่งไม้พยายามยึดเหนี่ยวท่อนแขนที่อ่อนแรงลงไปเอาไว้ให้มั่น
นางพยายามเหลือบตามองพื้นด้านล่างที่เต็มไปด้วยกิ่งไม้และหญ้าแห้ง แต่จุดที่นางอยู่ตอนนี้สูงกว่ากิ่งไม้ที่นางปีนขึ้นไปแล้วฉินอ๋องจับนางโยนลงมาเสียอีก
“ท..ท่านอ๋อง ท่านช่วยมารับตัวหม่อมฉันลงไปได้หรือไม่เพคะ”
สือเซียวฉิน ตบเบาๆ ไปที่ข้างลำตัวม้าปล่อยให้มันเดินไปข้างหน้าช้าๆ
“เมื่อครู่ยังอวดเก่งอยู่เลยมิใช่หรือ รู้สึกตัวเอายามนี้สายเกินไปหรือไม่คุณหนูหยู”
แม้จะเอ่ยคำประชดประชัน แต่สือเซียวฉินก็บังคับม้ามายืนอยู่ใต้ร่างของหญิงสาว
“หม่อมฉันไม่กล้ากระโดดลงไปเองเพคะ ท่านอ๋องช่วยส่งมือมาให้หม่อมฉันหน่อยเถิด” เห็นม้าอยู่ข้างล่างแต่เท้าของหญิงสาวก็ยังแตะไม่ถึงตัวม้า หากนางปล่อยมือแล้วพลาดไปขี่คอท่านอ๋องหน้าตึงเข้าจะทำเช่นไรเล่า!
ฉินอ๋องเหยียบโกลนที่เท้าสองข้าแล้วยืดตัวไปคว้า
