“พราวตามมิรินทร์มาพบผมในห้องหน่อย!!” เสียงอินเตอร์คอมหน้าโต๊ะทำงานของพราวนภาดังวี๊ด!! แล้วเสียงเข้มๆ ของภูมิก็ดังแทรกออกมา
หญิงสาวย่นคิ้ว เธอจะโดนผู้ชายคนนั้นเหวี่ยงอะไรอีก ตอนนี้ไม่มีพราวนภาเสียด้วยสิ ใครจะช่วยเธอหากเขาเกิดบ้าระห่ำขึ้นมา
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูแล้วประตูห้องทำงานก็ถูกดันเปิดออก มิ-รินทร์เดินตัวลีบ เธอรู้สึกว่าภายในห้องทำงานของภูมิมีแต่ความอึมครึมและรังสีอันตรายแผ่กระจายเต็มไปหมด ขาเรียวสวยหนักอึ้ง เธอก้าวขาแต่ละก้าวด้วยความยากลำบาก เมื่อมีแต่ความหวาดระแวง
“คุณภูมิจะใช้ให้ดิฉันทำอะไรหรือเปล่าคะ”
มิรินทร์พูดเสียงเรียบ เธอพยายามมองแค่มือตัวเอง
ชายหนุ่มปลดกระดุมสูท เขาถอดเสื้อสูทแขวนไว้ที่แขวนสูทมุมห้อง ปลดรังดุมที่ปลายแขนเสื้อ แล้วจึงถลกดึงแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นม้วนไว้หลวมๆ มิรินทร์ผวา เขาเตรียมพร้อมจะทำอะไร เธอไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่เงาสะท้อนในกระจกใสมองเห็นชัดแจ๋ว
“เรามีเ
