“พี่ซันเป็นคนชอบแสดงออก ดาวชอบเก็บตัว นิสัยส่วนตัวคนละแบบ เลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรค่ะ”
“อืม...ก็น่าหรอก”
“ดาวขอตัวนะคะ...พี่ซันไม่อยู่ดาวก็คงต้องกลับ”
“กลับ...กลับไปไหน?...บ้านนอกหรือ”
“ค่ะ คงต้องกลับไปตั้งต้นใหม่...คงต้องหางานจริงจังสักที พึ่งพี่ซันมานานโข...ดาวไม่อยากเป็นภาระของพี่ซันน่ะค่ะ”
“เดี๋ยว!! ถอดแว่นสิ” ปรีติรีบร้องห้าม เพราะคนตรงหน้าทำท่าจะลากลับ
“คะ?”
“ถอดแว่นให้ดูหน่อย ขอดูนิดเดียวเดี๋ยวจะบอก”
มันต้องใช่ มันต้องใช่แน่ๆ ปรีติพร่ำภาวนาในอก ขอให้สิ่งที่เขาคิดเป็นความจริง
ปานดาวชะงัก เธอไม่ค่อยเข้าใจความต้องการของอีกฝ่าย แต่ก็ยอมทำตามทั้งๆ ที่ไม่รู้ มือเรียวบาง จับขาแว่น และถอดมันออกจากวงหน้า ค่อยๆ ลดแว่นตาลง จนใบหน้าหวานไร้สิ่งบังตา
คุณพระ!!
ปรีติยกมือทาบอก ปากคอ คิ้ว คาง ดวงหน้านี้ มันรังสิมาชัดๆ...อุแม่เจ้า....เขารอดแล้ว!!
“ช่วยพี่ด้วยนะหนูดาว...ถ้าหนูดาวไม่ช่วยพี่
