ตอนที่7
1106 Words
ทัพนั่งกุมขมับภายในห้องทำงาน เขารู้สึกเครียดจนลุกไปอาเจียนหลายครั้ง ทรยศใบข้าวอีกแล้วแต่ที่ทำก็เพื่อพวกเขาเอง แม้ทัพจะไม่ได้รักใบข้าวตั้งแต่แรกเห็นเพราะติดค้างรักแรกอยู่ในใจและเพิ่งมารู้สึกชอบตอนอยู่มหาวิทยาลัยแต่ถึงอย่างนั้นตลอดช่วงเวลาต่างก็มีกันและกันอยู่ตลอด
พลางย้อนนึกถึงตอนที่พบกันครั้งแรกในอดีต อีกฝ่ายเป็นเด็กกำพร้าแม้ใบข้าวจะถูกรับมาเลี้ยงเป็นลูกอีกคนแต่แท้จริงพ่อกับแม่ไม่เคยคิดว่าคือลูกเลยที่รับมาก็เพื่อหน้าตาทางสังคมเพราะดูเหมือนว่าเพื่อนแม่คนอื่น ๆ ก็รับเด็กมาเลี้ยงเช่นกัน
ด้วยความที่ไม่ยอมคนแม่จึงตัดสินใจรับใบข้าวมาแต่กลับให้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านคนใช้หลังนั้นเพียงลำพัง เด็กน้อยหวาดกลัวร้องไห้แต่เพราะมีทัพอยู่ด้วยจึงทำให้ใบข้าวเติบโตมีชีวิตได้ถึงตอนนี้
พวกเขาเติบโตกันมาได้เพราะมีกันและกัน สุดท้ายจึงตกลงปลงใจ
แต่ก่อนหน้านี้ต่างก็มีคนอื่นในใจมาก่อน ทัพมีรักแรกส่วนใบข้าวมีชายวัยกลางคนคนนั้นที่ทิ้งใบข้าวแล้วเลือกภรรยาและลูก
กว่าใบข้าวจะทำใจและหันมารับรักทัพก็นานหลายเดือน ดังนั้นทัพจึงมักระแวงอีกฝ่ายแทบตลอดแต่ว่า…ตอนนี้ตนก็หักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
น้ำตาของทัพเอ่อคลอมือทั้งสองกำแน่น
“ขอโทษนะ…ข้าว…ฉันขอโทษ…”
………………
ขิงในตอนนี้กำลังนอนบนเก้าอี้ไม้สำหรับพักผ่อนที่สวนหย่อมข้างบ้านอย่างสบายใจเขาทำตัวเหมือนคุณนายของบ้านนี้ซึ่งทิษยาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยินดีที่ความสัมพันธ์คืบหน้ากับทัพมากขึ้นและตอนนี้ลูกนอกไส้ก็กำลังเป็นขี้ข้าถูกใช้จนหัวหมุน
“บีบให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง เบาเหมือนไม่มีแรง”
ข้าวก็ออกแรงมากขึ้นจนขิงรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“นี่! คิดจะเอาคืนฉันหรือไง”
“ปะ..เปล่านะครับ”
“ขาฉันเจ็บไปหมดแล้ว! ไปเอาน้ำผลไม้มาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ครับ”
ใบข้าวก็รีบลุกไป ส่วนขิงปรับระดับก้าวอี้ให้สามารถพิงหลังได้พลางยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย การใช้ชีวิตของคนรวยนี่สุขสบายเกินไปแล้วแม้ตอนนี้จะยังปวดหลังบ้างก็ตามเพราะนอนนานเกินไป
แต่ว่าตนมีอะไรกับทัพแล้วจริง ๆ เหรอ
แม้จะเจ็บปวดแต่เขาก็เหมือนจะห่วงใยและรับข้อเสนอของตน
บางทีทัพอาจจะเลิกกับใบข้าวในอีกไม่นานนี้ก็ได้ คิดแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
ตอนเย็นทัพยังคงมานั่งกินข้าวที่บ้านเช่นเคยและเลือกที่จะนอนในห้องเดียวกับขิง ซึ่งมันทำให้คนที่บ้านต่างแปลกใจอย่างมาก ซึ่งขิงมีความสุขจนยิ้มไม่หุบ
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
มือที่เตรียมจะช่วยถอดชุดสูทชะงักค้าง มองสีหน้าที่เย็นชาและน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยจนหน้าเจื่อน
“คือ..ผมแค่จะช่วยพี่ถอด”
“ไม่ต้อง…”
ขิงก็พยักหน้ารับพลางมองอีกฝ่ายที่ถอดชุดสูทออก
“นายบอกฉันใช่ไหมว่าถ้าท้องจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับพวกเราและจะคุยกับแม่ให้”
“….ครับ..”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบท้องซะ”
ขิงหน้าเสียเล็กน้อยเพราะดูเหมือนสิ่งที่ตนพูดเอาไว้หลอกอีกฝ่ายจะทำให้เขาจริงจังอย่างมาก
“ร่างกายผมไม่ค่อยแข็งแรงน่ะครับ คิดว่าต้องใช้เวลาถึงจะตั้งครรภ์”
“งั้นต้องใช้เทคโนโลยี”
ขิงยิ่งตกใจหากทำแบบนี้ตนย่อมท้องแน่ ๆ และความสัมพันธ์ทางกายก็อาจจะไม่เกิดขึ้น
“ไม่ครับ..ผมอยากใช้วิธีธรรมชาติมากกว่า…ถ้าคุณแม่รู้อาจจะไม่เห็นด้วย…เรื่องของใบข้าวผมจะค่อย ๆ ช่วยพูดก่อนได้ครับ…”
ทัพมองคนพูดก่อนจะถอนหายใจพลางนั่งลงบนเตียง ท่าทางของเขาอิดโรยท่าทางเครียดอย่างมาก ขิงเห็นเช่นนั้นจึงค่อย ๆ เดินไปหาเขา มือวางลงบนบ่าตอนแรกทัพจะปัดออกแต่พอพบว่าบ่าเขากำลังถูกนวดจึงไม่ได้ทำอะไร
ขิงเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งยิ้ม ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืบหน้าบ้างแล้วใช่ไหม
แม้คืนนี้ทัพจะนอนด้วยแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเพียงนอนหันหลังให้แต่แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
“ผมรักคุณนะ…”
ส่วนใบข้าวเขายังนั่งเฝ้ารอทัพ สายตาเหม่อมองประตูอยู่ตลอดแต่ก็ไร้วี่แววของเขา น้ำตาไหลออกจากดวงตา เป็นความผิดของตนที่พูดแบบนั้นพอเขาไปจริง ๆ ก็ไม่อาจหยุดน้ำตาไว้ได้
“ฮึก..ก..พี่ทัพ…”
ตั้งแต่คบพวกเขาไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งพอเป็นแบบนี้ชีวิตเหมือนจะทนไม่ไหวไม่อยากถูกทิ้งอีกแล้ว
ไม่อาจทำใจต่อเรื่องแบบนี้ได้ โดนชายคนนั้นทิ้งไปก็เจ็บพอแล้ว…
“คุณ…ดนัย…ฮึก..ก...”
ใบข้าวเอาแต่นั่งกอดเข่าทั้งน้ำตาแต่แล้วประตูที่ปิดก็ค่อย ๆ เปิดออก ดวงตามองเห็นชายหนุ่มที่มีสีหน้าเจ็บปวดแล้วรีบเดินเข้ามาสวมกอดตนทันที
“ข้าว!”
“พะ..พี่ทัพ”
ทั้งสองกอดกันอย่างโหยหาแม้ทัพคิดจะประชดแต่เขาทนคิดถึงอีกไม่ไหวจนต้องมาหากลางดึก อ้อมแขนโอบกอดแนบแน่น กลิ่นที่คุ้นเคยนี้ทำให้มีความสุขอย่างมาก
“พี่ทัพ…ผมขอโทษ…ผมขอโทษจริง ๆ จะไม่พูดกับพี่แบบนั้นอีกแล้ว”
ทัพละกอดพลางเช็ดน้ำตาให้
“พี่ยกโทษให้…และอยากขอโทษข้าวด้วยพี่..พี่..ทรยศ..”
ใบข้าวส่ายหน้าเพราะเขาทำใจมาก่อนแล้วต่อให้เจ็บปวดแต่ขอแค่ชายคนนี้รักตนก็เพียงพอแล้ว
ทัพก็ยิ้มแต่ในใจสาหัสเพราะเขาได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อของชายคนนั้น….
ขิงที่ยืนอยู่ด้านนอกได้แต่หลั่งน้ำตาเงียบ ๆ เพราะทัพเอาแต่กระสับกระส่ายนอนไม่หลับจนสุดท้ายเขาก็ลุกเดินออกจากห้องไป ขิงจึงเดินตามและก็เห็นฉากนี้
เห็นพวกเขากอดกันร้องไห้
หรือว่าจะไม่อาจไปแทรกได้เลย
ขิงเม้มปากมือกำแน่นแล้วหันหลังเดินจากไป
- Writer
