ตอนที่6

1483 Words

“อึก..ก…” เสียงครางดังก้องภายในห้องน้ำเมื่อตอนนี้นิ้วกำลังรุกรานช่องทางด้านหลัง เพราะขิงขมิบช่วยเสมอมันจึงยังแน่นเสมือนยังไม่เคยถูกรุกราน เขาแทบเข่าอ่อนเพราะแค่นิ้วก็รู้สึกดีอย่างมากแล้ว ผ่านไประยะหนึ่งแท่งที่เปียกชื้นก็จ่อที่ช่องทางด้านหลัง ทัพพยายามจินตนาการว่าคน ๆ นี้คือใบข้าวเพราะหากคิดว่าเป็นคนอื่นมันจะอ่อนตัวลง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จ่ออยู่ที่ช่องทางอยู่นานเพราะหากทำไปแล้วจะไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีก ไม่อยากเป็นเหมือนตอนนั้นที่ตน..เผลอไปนอนกับใครก็ไม่รู้เพราะเมา…ไม่อยากพลาดแบบนั้นอีกแล้ว… และตอนนี้หากทำไปเขาจะมีเมียสองคนจริง ๆ “พี่ทัพ..เข้ามาสิครับ…ขอร้อง…” เสียงที่แหบพร่าและใบหน้าที่หันมามองอย่างร้องขอนั้นหากใครไม่รู้สึกอะไรเลยก็นับว่าตายด้านเกินไป แต่ทัพก็เป็นหนึ่งในนั้นเขายอมรับว่าขิงมีเสน่ห์แต่ไม่อาจทำให้เขาหลงใหลได้หากไม่เพราะข้อตกลงที่อีกฝ่ายพูดบอกและความโมโหที่มีต่อใบข้าวเขาคงไม่มาถึงขึ้นนี้ได้ คิดแล้วก็เริ่มสอดใส่ความใหญ่ผ่านรอยจีบอย่างเชื่องช้า “อึก..” มือทั้งสองของขิงที่แนบกำแพงเปลี่ยนมากำแน่นเพราะมันใหญ่กว่าที่เคยเจออย่างมาก หากเร่งรีบย่อมทำให้ช่องทางฉีกขาด “พะ..พี่…” สวบ! “อื้อ!” สุดท้ายจากเชื่องช้าก็เข้าจนมิดในครั้งเดียว ขิงถึงกับอ้าปากค้างแต่อีกใจก็มีความสุขอย่างมากเพราะตอนนี้ตนได้ตกเป็นของอีกฝ่ายอย่างเต็มตัวแล้วไม่ใช่แค่เมียจดทะเบียนเท่านั้น ทั้งยังได้เป็นของชายที่แอบชอบมาตลอด ขณะที่กำลังมีความสุขอีกฝ่ายก็กระแทกเข้าออกอย่างรุนแรง “โอ๊ย พี่ทัพผมเจ็บ! พี่ทัพ!” ทัพไม่สนใจเพราะตอนนี้เขากำลังสับสนตนเองและเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาหากใบข้าวรู้ว่าตนนอกใจจะทำยังไงแต่ว่าพอได้สอดใส่เข้ามาแล้วมันกลับหยุดไม่ได้ดังนั้นจึงต้องรีบเร่งให้เสร็จเร็ว ๆ มือสองข้างจับรั้งเอวผอมเพื่อยึดจับจากนั้นเร่งจังหวะโดยไม่สนใจอีกฝ่ายที่ร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลออกมาจากช่องทางฝืดจนกระทั่งลงพื้นด้านล่าง เจ็บ…ทรมาน..ทำไมครั้งแรกระหว่างเราถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ เพราะว่าเป็นตนงั้นเหรอเขาจึงไม่มีความอ่อนโยนให้เลย ถ้าเป็นใบข้าวทัพจะต้องอ่อนโยนมากแน่ ๆ ทำไมล่ะ..ทำไม… น้ำตาของขิงไหลอาบใบหน้าพลันย้อนนึกถึงเซ็กซ์ของตนที่ผ่านมาซึ่งล้วนเป็นลูกค้าทั้งนั้นและไม่เคยมีใครอ่อนโยนแม้แต่คนเดียวทุกคนล้วนใช้ร่างกายของเขาเพื่อระบายความใคร่เมื่อเสร็จก็จากไป ทั้งที่คิดว่าอย่างน้อยหากคนที่ชอบทำก็ต้องอ่อนโยนแต่ไม่ใช่เลย เพราะสุดท้ายก็ได้รับความหยาบคายเหมือนกัน…ทำไมล่ะ…ทำไม..ขอแค่สักคนที่มอบความอ่อนโยนให้มันคือการหวังมากไปเหรอ เขาได้แต่ตั้งคำถามทั้งน้ำตาในขณะที่ร่างกายถูกกระแทกอย่างหนักหน่วงจากนั้นน้ำก็พุ่งใส่เข้ามา ทัพจึงดึงของตนออกด้วยความเหนื่อย เขามองเลือดที่ไหลลงพื้นอย่างตกใจเห็นไหล่บางสั่นสะท้านจากนั้นร่างค่อย ๆ ทรุดลง เขารับรู้ว่าขิงกำลังร้องไห้ “ฉัน…” ทัพรู้สึกผิดแต่นี่คือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการไม่ใช่เหรอ คิดแล้วก็รีบออกไปทันที ส่วนขิงยังคงร้องไห้เจ็บกายไม่เท่าไรแต่หัวใจเจ็บกว่า เขาต้องการเซ็กซ์ที่อ่อนโยน อบอุ่นหัวใจสักครั้ง แต่เหมือนว่าชาตินี้คงไม่ได้รับแล้ว หลังทุกอย่างจบสิ้นขิงก็อาบน้ำชำระร่างกายอยู่นาน พอเดินออกจากห้องน้ำก็เห็นทัพกำลังนอนดูทีวี ต่างฝ่ายต่างตกใจกันและกันเพราะขิงคิดว่าเขาน่าจะออกไปแล้ว ทัพกระอักกระอ่วนใจจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอีกครั้งโดยไร้คำพูดใด ๆ ขิงก็เม้มปากกลั้นความเจ็บสวมใส่ชุดนอนจากนั้นขึ้นเตียงและล้มตัวนอนทันที ทุกครั้งที่มีเซ็กซ์เขาจะเหนื่อยล้าและเหมือนจะเป็นไข้เพราะจะผ่านความรุนแรงเสมอครั้งนี้ก็เหมือนกัน ทางด้านทัพเขากำลังอาบน้ำเพื่อให้หัวเย็นลงทั้งที่จบกิจกรรมไปแล้วแต่เขาก็ยังเอาแต่นึกถึงวนไปมาไม่หยุด ทั้งรู้สึกผิดต่อใบข้าว รู้สึกผิดต่อขิงที่ทำรุนแรง ทั้งยัง...จู่ ๆ ก็รู้สึกผิดต่อเขาคนนั้นอีกคน…เขาที่เป็นรักแรกแม้จะไม่ได้พูดว่ารักให้รู้แต่บางครั้งทัพจะนึกถึงอีกฝ่ายเพราะความรู้สึกนั้นยังติดค้างในหัวใจไม่เลือนหาย อยู่ในห้องน้ำพักใหญ่จึงใส่ผ้าคลุมเตรียมเดินออกมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเปิดแต่แล้วกลับเห็นว่าตอนนี้ขิงนอนตะแคงหันหลังให้ พอเดินเข้าใกล้จึงรู้ว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เขานั่งลงบนเตียงพลางกุมศีรษะตนเอง “ฉันทำอะไรลงไป..” กลางดึกคืนนั้นขิงไม่สบายจนทัพต้องเรียกคนรับใช้ให้มาดูอาการ ทิษยาก็เข้ามาดูเธอรับรู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองน่าจะคืบหน้าแล้วทั้งที่ควรดีใจแต่กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ทำไมลูกชายของเธอที่สูงส่งกลับต้องมานอนกับพวกไร้หัวนอนปลายเท้าตั้งสองคน หากไม่เพราะจนมุมจริง ๆ เธอไม่มีทางคิดแผนร้ายนี้ขึ้นมา เธอแค่ต้องการให้ทัพเลิกกับใบข้าวเท่านั้นจนถึงขนาดต้องไปจ้างคนอื่นมาแบบนี้ คิดแล้วก็รู้สึกสงสารลูก สงสารตัวเอง ทัพเห็นผู้เป็นแม่มีท่าทีเครียดและเหมือนจะเศร้าจึงรับรู้ว่าขิงสำคัญต่อแม่ของตนอย่างมาก ในอนาคตตนย่อมลำบากแน่นอนแต่ถ้าให้ขิงมาเป็นพวกล่ะ อย่างที่ขิงบอกถ้ามอบลูกให้อีกฝ่ายจะไม่ยุ่งเกี่ยวอีก บางทีการเข้าหาขิงเพื่อให้ชีวิตรักระหว่างตนกับใบข้าวดำเนินไปได้ด้วยดีอาจเป็นเรื่องที่ถูกต้องดังนั้นก็ต้องทำดีกับอีกฝ่ายเพื่อบังหน้า คิดแล้วมือก็เอื้อมจับหน้าผากคนป่วยด้วยท่าทีที่เป็นห่วง พอทิษยาเห็นเช่นนี้ก็ตกใจเธอไม่คิดเลยว่าบุตรชายจะเป็นห่วงสะใภ้ที่น่ารังเกียจได้เร็วไวขนาดนี้แม้จะไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ แต่แผนการก็กำลังไปได้ดี “ผมจะดูแลขิงเองครับ” “จ้ะ..ถ้าอย่างนั้นพวกแม่ออกไปก่อนนะ” เธอยิ้มแล้วสั่งให้คนรับใช้ตามไป เมื่อเหลือเพียงสองคน ทัพก็นั่งมองคนป่วยที่หลับสนิทแต่ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ “ในเมื่อนายต้องการฉัน..ฉันก็จะให้ตามที่ต้องการแต่นั่นก็เพื่อฉันและใบข้าว…ไม่ใช่นาย…” ขิงที่ยังพอมีสติค่อย ๆ ปรือตามอง หัวใจเจ็บปวดแต่นี่คือสิ่งที่เขาเสนอไปเองจึงได้แต่ยิ้มเล็กน้อยแล้วหลับตาลงอีกครั้ง เช้าต่อมาอาการไข้ของขิงดีขึ้นมากแล้ว เขาเดินไปส่งทัพที่รถยนต์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน “ทำได้ดีนี่” ทิษยาเอ่ยพูดพลางกอดอกเดินมาหา “เอ่อ..ครับ…” “ทำแบบนี้ต่อไปล่ะ” “….ครับ” ขิงก็ยิ้มแต่แล้วสายตากลับเห็นใบข้าวที่ยืนมองรถยนต์อีกด้าน ดวงตาของเขาคล้ำอิดโรยเหมือนไม่ได้นอนเห็นดังนั้นขิงก็เดินไปหาด้วยท่าทางปวดตัวแทบเดินไม่ได้จนต้องมีคนรับใช้พยุง “เมื่อคืนพี่ทัพเขามานอนกับฉัน” ใบข้าวที่ได้ยินก็หน้าซึมเพราะตนเป็นคนพูดแบบนั้นออกไปเอง “ถือว่านายยังฉลาดที่เข้าใจคำพูดของฉันเมื่อวาน..ขอบใจนะ…” ใบข้าวปากสั่น น้ำตาเอ่อคลอ “ตอนนี้ฉันได้เป็นเมียของเขาอย่างเต็มตัวแล้ว มีทั้งใบสมรส มีทั้งงานแต่ง มีทั้งความสัมพันธ์ ฉันมีทุกอย่างแล้วนายล่ะมีอะไรนอกจากตัวเขา” ใบข้าวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่าความสัมพันธ์ น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ ท่าทางจะช็อกอย่างมาก “อะไร..ตกใจอะไร..ผัวเมียได้กันนายตกใจอะไรเหรอ” “ปะ..เปล่าครับ..ปะ..เปล่า..” “ถ้าอย่างนั้นก็ดี นายจะได้เข้าใจสถานะตนเองว่าเป็นใคร…รีบออกไปจากชีวิตเขาซะก่อนที่จะถูกเขาไล่” ขิงยิ้มแล้วหัวเราะจากนั้นให้คนรับใช้พยุงเดินไปที่อื่น ปล่อยให้คนที่ถูกพูดใส่ร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more