คืนวันต่อมาขิงก็นำยาและของกินมาให้เหมือนเดิม ทั้งสองนั่งตบยุงในป่าพูดคุยกันเป็นปกติทั้งยังเหมือนจะสนิทกันมากกว่าเดิม ขิงรับรู้ว่าใบข้าวเป็นคนดีมาก..มากถึงขนาดคิดว่าเอาตัวรอดมาถึงตอนนี้ได้ยังไง บางทีหากไม่มีทัพอยู่เคียงข้างน่าจะไม่อาจมีชีวิตรอดได้
ย้อนมานึกถึงตนเองที่ใช่ว่าจะเลวร้ายทว่าเพราะชีวิตเผชิญแต่เรื่องแบบนั้นจึงมีแต่พลังลบ เกิดมาถูกคนในครอบครัวทิ้งจึงถูกป้าต่างสายเลือดรับมาเลี้ยง แต่ไม่ให้ความอบอุ่นรักหรือเอ็นดูแค่เลี้ยงเพื่อใช้งาน
ขิงถูกพาไปขายบริการ ถูกจ้างไปสร้างความแตกแยก มองฉากชีวิตของครอบครัวที่พังทลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งมันเกิดจากตนเองทั้งสิ้น
“คุณขิง..คุณขิง..”
“อะ..อะไร..”
“เห็นเหม่อน่ะครับ…ตอนนี้ยุงมากแล้วคุณกลับไปเถอะ”
“นายน่ะยังโอเคไหม อาเจียนอยู่หรือเปล่า”
“ก็…ไม่ค่อยเท่าไรแล้วครับ…”
“พรุ่งนี้พี่ทัพน่าจะกลับแล้ว”
“ครับ…”
“นายคงจะถูกปล่อยตัวก่อนแต่ว่า..จะบอกพี่
