อาทิตายิ้มเจื่อนๆ ‘เพื่อน’ เหรอ เพื่อนเนี่ยนะ!? ตลก!
“มาแล้วคร้าบ โจ๊กฝีมือป้าพุดมาแล้ว” ปริญร้องมาก่อนเสียง ในมือมีถาดอาหารถืออยู่ เขานั่งลงบนเตียง ตรงข้ามกับโฉมงาม
“ว้าว โจ๊กน่ากินจังเลย เธอกินหน่อยสิ จะได้มีแรง”
อาทิตาทำหน้าขยาด “โอย...ฉันอยากกินส้มตำแซ่บๆ ไม่ใช่โจ๊ก”
โฉมงามกลั้นขำ นึกชอบสตรีตรงหน้าขึ้นมา หล่อนปากร้ายนะ จากที่เคยเจอ แต่ในมุมที่ร้องโอดโอยแบบนี้ เจ้าหล่อนก็น่าเอ็นดูนักเชียว
“หายดีเมื่อไหร่ค่อยกินน่า มาๆ โฉมป้อนเอง” โฉมงามอาสา ทว่าสองมือที่เปื้อนไปด้วยสีที่ยังไม่ได้ล้างก็ทำเอาเธอนิ่วหน้า เธอลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้กำลังเขียนรูปอยู่ “ว้า...มือเปื้อน”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณโฉม ฉันกินเองได้”
“ไม่ได้ๆ เธอป่วยอยู่นี่ พี่เป้คะ ป้อนหน่อย”
“หา? พะ...พี่...พี่เหรอ” ปริญประหม่าในนาทีนั้น ป้อนอาทิตานี่หรือ
“ทำไมคะ ก็มือโฉมเปื้อนนี่นา นะๆ”
“ไม่ดีมั้งคะคุณโฉม” คนป่วยปฏิเสธเสียเอง ทั
