บทที่ 2/6 ผู้ชายเถื่อนๆ
672 Words
สองแขนของศราวิลโอบเอาเอวบางของอาทิตา แรงจุมพิตที่บดเบียดลงมาช่างหนักแน่นและจริงจัง นี่หล่อนต้องการเขาหรือ เอาสิ สั่งสอนเขาให้สมใจหล่อนเถิด เขาจะยินยอมพร้อมใจ ให้หล่อนลงทัณฑ์จนสาแก่ใจเลย
อาทิตาเริ่มคุมตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากของศราวิลหลุดออกจากปากของเธอ เขาขบเม้มลงมาตามแนวคางมน จูบซับเข้าที่ลำคอระหงในขณะที่มือเร่งแกะกระดุมเสื้อของเธอ ผิวเนื้อเธอเห่อร้อน ร้อนเหมือนถูกต้มอยู่บนเตา ไม่ได้แล้ว เธอต้องรีบหนีจากสถานการณ์นี้ หนี!
หมับ!
มือข้างหนึ่งของศราวิลหยุดนิ่งอยู่เหนือพุ่มทรวงอวบใหญ่ เขาบีบเคล้นมันผ่านเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของอาทิตา หล่อนจับมือเขาแน่น ก่อนจะดึงมันทิ้งเสีย
“แค่อ่อยเล่นๆ ไม่ได้จริงจัง อย่าเคลิ้มสิคะพี่ฉัตรขา...”
อาทิตาเอ่ยแล้วยิ้มยั่ว ลุกจากตักเขาไปนั่งบนเบาะของตัวเอง
ศราวิลยังงงอยู่ กายเนื้อยังรุ่มร้อนเพราะแรงปรารถนา บางสิ่งที่อยู่ในเป้ากางเกงกำลังพองตัวขึ้นมาอย่างอุกอาจ หากไม่ใช่เพราะสวมกางเกงยีนแล้วละก็ มันคงได้ลุกขึ้นมาประจานเจ้าของ เขาต้องขยับกายอย่างอึดอัด ตั้งสติแล้วมองอาทิตาอีกหน หล่อนกำลังติดกระดุมเสื้อ ท่าทางเงอะงะนั้นบอกได้ดีว่าที่ทำเป็นปากเก่งเมื่อครู่นี้ มันก็แค่การแสดง
“เมื่อกี้นี้เธอ...จูบฉัน?”
“อาฮะ”
“ทำไม” ศราวิลอดถามไม่ได้
“แล้วคุณล่ะ จูบฉันทำไม”
เธอย้อนบ้าง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พวงแก้มยังร้อนอยู่
เขายักไหล่ “สั่งสอน”
“เหมือนกัน” เธอตอบแล้วยิ้มเย้ย “อย่ารังแกฉันแบบนั้นอีก ฉันไม่ยอมคุณแน่ ทางที่ดีต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า”
“เมื่อก่อนก็คงจะได้ละนะ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ฉันน่ะ...คงจะติดใจรสจูบเด็กน้อยของเธอเข้าแล้ว หึๆๆ” เสียงหัวเราะยั่วเย้ามาพร้อมกับปลายนิ้วแข็งแรงที่ม้วนช่อผมของอาทิตาเล่น หล่อนคิดผิดแล้วที่เอาคืนเขาด้วยวิธีนี้ ถ้าแข่งกันเรื่องบนเตียงละก็ เขาชนะขาดลอย ในขณะที่หล่อน แพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้แก้ผ้าด้วยซ้ำ
หญิงสาวปัดมือเขาออก ไม่มีวันยอมแพ้แม้โอกาสชนะมีค่าน้อยกว่าศูนย์ เธอจะไม่มีวันทอดกายอยู่ใต้ร่างเขา อย่างแน่นอน!
“รีบไปดีกว่าไหม ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
ศราวิลยักไหล่แล้วเริ่มออกรถอีกครั้ง เขาขับผ่านไร่อ้อยอย่างสบายอารมณ์ อมยิ้มไม่หยุดทั้งที่ไม่มีสิ่งสวยงามใดๆ นอกจากถนนลูกรังที่ทอดยาวกับไร่อ้อยเขียวขจีที่แข่งกันเติบโตอยู่สองข้างทาง
บุตรสาวของโสภีตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เพิ่งพบเจอ ตลอดสองข้างนั้นเต็มไปด้วยไร่อ้อย เธอคิดว่าจำมันได้จากข่าวเศรษฐกิจในโทรทัศน์ รูปร่างมันประหลาดนัก ลำไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ทอดใบยาวเป็นวา แถมยังสูงมาก น่าจะสูงท่วมหัวเธอ ไม่น่าเชื่อว่าในลำอ้อยพวกนั้นจะมีน้ำตาลซ่อนอยู่ ตั้งแต่วันนี้ไป เธอคงได้ทำความรู้จักพวกมันมากขึ้น เธอต้องทำได้แม้จะยากแค่ไหนก็ตาม อย่างไรเสียท่านศราก็มอบสิ่งนี้ให้พวกเธอ เธอจะสู้แทนมารดา สู้ให้ถึงที่สุด เพื่อครอบครองในสิ่งนี้ สิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง
สีหน้าของอาทิตาเจื่อนไปเล็กน้อยยามคิดถึงความจริงในส่วนหลัง แต่ความรู้สึกผิดนั้นก็ถูกปัดตกไปเสีย เมื่อคิดถึงความอยู่รอด เธอคงอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีท่านศรา ไม่มีเงิน และไม่มีงานทำ ตอนนี้คว้าอะไรได้ เธอต้องคว้าไว้ก่อน แม้จะถูกตราหน้าอย่างไร เธอก็ต้องยืดอกยอมรับ เพราะนั่น...มันคือเรื่องจริง
- Writer
