“เป็นอะไร” เขาถามเสียงทุ้ม อาทิตามองผ่านเขาไปราวกับเขาเป็นส่วนหนึ่งของมวลอากาศ
“ไม่มีประโยชน์ที่คุณจะอยู่ที่นี่ กลับไปเถอะ”
“ฉันจะอยู่”
นั่นคือคำยืนยันจากเขา คงดีกว่านี้ถ้าเธอได้ยินมันก่อนหน้าที่มารดาจะถูกย้ายเข้ามาที่ห้องพักฟื้น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าสิ่งดีๆ ที่ศราวิลทำกับเธอมันคืออะไร เธอควรตั้งสติ และอยู่กับความเป็นจริง แทนที่จะหลงอยู่ในสิ่งดีๆ ที่เขาหยิบยื่นมาให้ สิ่งดีๆ ที่สุดท้ายแล้วมันเป็นเพียงของปลอม
“มานั่งนี่ก่อน”
มือของศราวิลจับจูงมือน้อย ทว่าถูกสะบัดทิ้งอย่างแรง เขาหันขวับ พบเจอเพียงดวงตาดุดันของอาทิตา
“ฉันไม่อยากเป็นแค่เรื่องสนุกของคุณ ถ้าเลือกได้ ฉันก็อยากเป็นเรื่องยุ่งยาก เรื่องสนุกน่ะ พอหมดสนุกคุณก็ลืม แต่เรื่องยุ่งยาก ถ้าคุณหาทางแก้ไม่ได้ มันก็จะติดอยู่ในใจของคุณจนวันตาย”
ศราวิลกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอมาได้ยินเรื่องนั้น”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ เราส
