“หมอที่นั่นเก่ง เธอไว้ใจได้ เชื่อฉัน” นี่คือคำปลอบโยนที่เขาให้อาทิตาได้ในตอนนี้ หล่อนไม่ตอบรับ ไม่หันมา ไหล่บางที่โยกเบาๆ สื่อให้รู้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้ หล่อนกำลังเป็นทุกข์ มันแปลกนะ ที่อยู่ๆ เขาก็รู้สึกคล้ายกับว่ารับรู้ได้ถึงความทุกข์ในใจหล่อน บ้าบอสิ้นดี!
สองเท้าของอาทิตาวิ่งไปในทิศทางที่พยาบาลแจ้งบอก ที่หน้าห้องผ่าตัด โฉมงามกับนางมารตีนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้า ราวกับว่าพวกหล่อนคือญาติของคนป่วย อาทิตาไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อน ทว่าในตอนที่เห็นนางมารตีนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงนั้น ใจของเธอกลับรับรู้ถึงความรู้สึกที่นางกำลังเป็น มารดาของเธอทำไม่ดีกับนางไว้แท้ๆ แต่ในยามที่ท่านไม่มีใคร กลับเป็นนางมารตีที่เป็นเดือดเป็นร้อน มาเฝ้ามารดาของเธอที่หน้าห้องผ่าตัดอย่างนี้
“คุณท่าน! แม่ละคะ แม่เป็นยังไงบ้าง”
มารตีหน้าเครียด หัวคิ้วย่นเข้าหากันประหนึ่งว่ามันไม่เคยคลายออก
“ยังผ่าตัดอยู่เลยหนู ใจเย็นๆ แม่
