พูดเองก็เจ็บเอง ทำไมถึงเจ็บก็ไม่รู้ ต้องกะพริบตาถี่ๆ เพราะกองไฟที่แลเห็นอยู่คล้ายมีม่านน้ำตาบดบัง
“พูดอะไรของเธอ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย”
“แล้วคิดแบบไหนล่ะ”
“ไม่รู้สิ อย่าถามได้ไหม แค่เห็นแม่ฉันร้องไห้ตอนที่แม่เธอเข้าโรงพยาบาล ฉันก็สับสนจะตายอยู่แล้ว แม่ฉันต้องเกลียดแม่เธอสิ ถึงจะถูก”
“มันไม่ถูกตั้งแต่แม่คุณอ้าแขนรับเราเข้าไปอยู่ในบ้านแล้วคุณฉัตร แต่ฉันเข้าใจนะ ฉันเข้าใจว่าสุดท้ายแล้วคนที่จะมีความสุขก็คือตัวท่านเอง เพราะปล่อยวางความทุกข์ แม่ของคุณถึงมีความสุขยังไงล่ะ ที่เหลือก็แค่คุณแล้วนะ ถ้าคุณปล่อยวางความแค้นที่มีต่อฉันกับแม่ลงได้เมื่อไหร่ คุณก็คงมีความสุขได้บ้าง ถามตัวเองเถอะว่าคุณพร้อมไหม พร้อมที่จะทิ้งขว้างความแค้นออกจากหัวใจหรือเปล่า”
อาทิตามิได้รับคำตอบในนาทีนั้น รู้แต่ว่าใต้แสงดาวเกลื่อนฟ้า ใต้ไออุ่นจากกองไฟ ศราวิลกอดเธอไว้อย่างแนบแน่น
“อย่าถามฉันเรื่องนั้นเลย เพราะฉันเ
