ซุนหวางบุรุษต้องสาป

ยาโผล่ ที่หูเจียง

“ท่านจอมยุทธ์ วันนี้มีสมุนไพรอะไรมาให้ข้าขอรับ นานเป็นอาทิตย์กว่าท่านจะมาก็น่าจะขนมาให้เยอะ ๆ หน่อยนะ ท่านน่าจะรู้ว่าสมุนไพรดี ๆ นั้นหายากและเป็นที่ต้องการ จะเอามาเท่าไหร่ข้าก็รับหมดนั่นแหละ” เถ้าแก่ซีเป่าเจ้าของร้านยาซีหนานสาขาเมืองหูเจียง ได้กล่าวกับบุรุษลึกลับที่ทำการค้ากับตนมานานหลายปีแต่ก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตนให้เห็นสักที ตัวเถ้าแก่ซีเป่าเองก็ได้แต่เรียกขานว่าท่านจอมยุทธ์เรื่อยมา คนผู้นี้ไม่ใช่แค่ลึกลับแต่ท่าทางนั้นน่าเกรงขามยิ่งกว่า

“วันนี้ข้านำยามาเสนอ บางทีท่านอาจจะเคยเห็นบ้างแล้วก็ได้” หนานตงนำยาตัวอย่างออกมาให้เถ้าแก่ได้ชมก่อน เขามั่นใจว่าเถ้าแก่ซีจะต้องเคยเห็นยาพวกนี้แน่นอน ยาที่ซุนหวางปรุงนั้นขึ้นชื่อลือชามานานนับปีแล้วในเขตหูเจียง เพราะว่าสหายของเขาเองเป็นคนนำมาจากเมืองหลวง พอยาเหล่านี้แพร่กระจายก็มีแต่คนเรียกร้องหา จนบางครั้งเขาถึงกับต้องเดินทางไปที่เมืองหลวงลั่วเจียงเพื่อจะไปซื้อยาด้วยตัวเอง จนมาครั้งหลังสุดนี่แหละที่ยาไม่มีขายอีกแล้ว ถึงจะมีร้านยาที่หัวหมอคิดจะลอกเลียนแบบยาของซุนหวางแล้วนำมาขายแต่ก็ใช่ว่าจะมีคนซื้อ พอไม่ได้ขายพวกนั้นจึงได้ล้มเลิกไป

“ท่านจอมยุทธ์ นี่มันยาของร้านฟู่เจียงใช่หรือไม่ขอรับ”

“ไม่ใช่”

“เอ๋! แต่มันเหมือนมากนะขอรับ” จะไม่ใช่ได้อย่างไรทั้งสีทั้งกลิ่นเป็นยาตัวเดียวกันแท้ ๆ เขานั้นอยู่กับยาและสมุนไพรมาชั่วชีวิต ย่อมแยกแยะออกว่าใช่หรือไม่ใช่

“ที่ข้าบอกไม่ใช่ เพราะยาพวกนี้ไม่เคยเป็นยาของร้านฟู่เจียงแค่เคยขายในร้านฟู่เจียง เหมือนกับท่านตอนนี้ที่กำลังจะได้รับอภิสิทธิ์จำหน่ายยาพวกนี้แต่เพียงผู้เดียว ท่านสนใจไหมล่ะ” กว่าเขาจะพูดได้ขนาดนี้ทำเอาเสี่ยวฟงหน้าเขียวไปหลายตลบทีเดียว ช่างน่าขำ ใครเลยจะคิดว่าการเจรจาค้าขายมันจะต้องมีการฝึกฝนด้วย ที่ผ่านมาเขาก็แค่เอาสมุนไพรมาวางแล้วก็รับเงิน นั่นคือจบการค้าขายแล้วสำหรับเขา

“จริงหรือขอรับ ร้านของข้าจะได้ขายแต่เพียงผู้เดียวจริงหรือ” เถ้าแก่ซีถามอย่างลิงโลดเพราะสีหน้าก็บ่งบอกว่าปิดอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่จริง ๆ

“นั่นมันขึ้นอยู่กับว่าท่านจริงใจและเก็บความลับได้ดีแค่ไหน”

‘ท่านจอมยุทธ์ ล้อเล่นหรือไม่ เรื่องความซื่อสัตย์น่ะเขาเป็นที่หนึ่งไม่มีสองอยู่แล้ว’

“ท่านจอมยุทธ์ ท่านย่อมรู้ดีว่าข้าเป็นคนเช่นไร หากข้าเป็นคนไม่ดีจริงมีหรือที่ท่านจะค้าขายกับข้ามาได้นับสิบปี”

“อืม..ตามนั้น มีตัวยาที่ท่านน่าจะรู้ดีอยู่แล้วสี่ชนิด ยาห้ามเลือด ยาสมานแผล ยาแก้ช้ำในและยาแก้ปวด ส่วนอีกสองชนิดจะเป็นยาตัวใหม่ ยาชาและยาแก้ปวดรอบเดือน อย่าให้คนซื้อสับสนระหว่างยาแก้ปวดกับยาแก้ปวดรอบเดือนล่ะ มันไม่เหมือนกันนะ ท่านจะเอาไว้ทดลองใช้ก่อนหรือไม่” หึ ๆ หนานตงรู้สึกขบขันตัวเองอยู่ไม่น้อย จากนี้ไปเขาคงได้กลายมาเป็นพ่อค้าเต็มตัวก็คราวนี้ ภรรยาและน้องชายของภรรยาฝึกฝนให้เขาพูดมาอย่างดิบดี คงจะทำให้พวกเขาผิดหวังไม่ได้สินะ เป็นพ่อค้าก็ไม่เลวคงจะพอแก้เบื่อได้บ้างเหมือนกัน

“ไม่จำเป็นขอรับ ข้าขอเอาไว้ขายเลย ข้ามั่นใจว่าเป็นยาดีทุกตัวหากท่านหมอยาผู้นั้นเป็นผู้ปรุงเอง”

“คำเตือนและวิธีการใช้อยู่ในห่อยาแต่ละชนิด ท่านนำไปคัดลอกเอาเองก็แล้วกัน”

“ไม่มีปัญหาขอรับ ท่านบอกราคาขายมาได้เลย”

เมื่อการเจรจาสำเร็จ หนานตงก็ไม่จำเป็นที่จะอยู่ในเมืองอีกต่อไปเขาจึงตรงดิ่งกลับบ้านทันที นี่คงเป็นครั้งแรกกระมังที่เขาใช้เวลาเจรจาค้าขายนานเป็นพิเศษ ขายยารอบเดียวน้องเมียของเขาก็กลายเป็นเศรษฐีไปแล้วนะนี่

“ท่านอ๋องมีคนตามมาขอรับ”

“จัดการอย่าให้เหลือซาก” ‘พวกแมงเม่าแมงหวี่ นี่ข้าใจดีเกินไปหรือไม่ อุตส่าห์หลบลี้ไปอยู่ในป่าในดงพวกมันยังรนมาหาที่ตาย’ หนานตงสั่งคนของเขาเรียบร้อยก็แยกตัวออกไปอีกทางอย่างรีบเร่ง ที่จริงเขาก็ไม่ได้ห่วงคนที่บ้านเท่าใดนักเพราะมีคนของเขาอยู่เต็มป่าไปหมดมันยากที่จะมีคนแปลกหน้าเข้าไปถึงได้ ยกเว้นซุนหวางกับเสี่ยวฟงที่หลงเข้ามาในวันนั้น หลุดรอดเข้าไปได้อย่างไรเขาเองก็ยังงงอยู่เลย

ร้านขายยาซีหนาน…

“เถ้าแก่ซีเมื่อไหร่ท่านจะมียาดี ๆ อย่างยาของร้านฟู่เจียงมาขายสักทีนะ” ตวนหยางกุนซือคู่ใจของท่านแม่ทัพชิวหานเข้ามาบ่นให้เถ้าแก่ร้านขายยาซีหนานเป็นประจำ และเป็นอยู่อย่างนี้แทบจะทุกอาทิตย์ ถึงแม้จะบ่นไปแต่คำตอบยังคงเป็นเช่นเดิมทุกที จนเขาขี้เกียจจะเข้ามาแล้ว ยิ่งตอนนี้กุนซือ หนุ่มก็รู้สึกเบื่อหน้าเถ้าแก่ซีเต็มทนแล้วเหมือนกัน

“ท่านกุนซือคราวนี้มีอะไรให้ข้ารับใช้ขอรับ”

“เหมือนเดิมกับเรื่องเดิม ๆ ข้ามารับสมุนไพรให้ท่านหมอปิงและก็มาดูยาด้วย มียาอะไรใหม่ ๆ หรือไม่” ตวนหยาง ตอบและถามออกไปอย่างไร้อารมณ์ ก็ถามไปอย่างนั้นทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าไม่มีแน่นอน เขาก็ไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม ให้สิ้นเปลืองน้ำลาย

“มีสิขอรับ แล้วสิ่งนี้พอจะทำให้ท่านกุนซืออารมณ์ดีได้หรือไม่” เถ้าแก่ซีรีบนำยามาเสนอแก่ลูกค้าคนสำคัญทันที เพราะรู้ อยู่แล้วว่าคนผู้นี้ต้องการสิ่งใด

“โอ้..ยาของร้านฟู่เจียง ท่านไปเอามาจากไหน”

“เดี๋ยวก่อนขอรับ ข้าขอแก้ไขความเข้าใจผิดเล็กน้อย ยาเหล่านี้ไม่เคยเป็นยาของร้านฟู่เจียง เพราะร้านฟู่เจียงแค่เคยนำมาจำหน่าย เข้าใจตรงกันนะขอรับ และตอนนี้ข้าก็เป็นผู้จำหน่ายแต่เพียงผู้เดียว หากไม่อยากได้ยาปลอมท่านต้องมาซื้อที่นี่เท่านั้นท่านหมอยาฝากมาบอกแค่นี้" ประโยคสุดท้ายเถ้าแก่ซีเป่ากระซิบบอกเพียงเบา ๆ

“เถ้าแก่ซีท่านรู้จักหมอยาผู้นี้หรือ” ตวนหยางก็ใช้เสียงที่เบาลงเช่นกัน

“ไม่รู้จักหรอกขอรับ แต่ท่านหมอมีคนนำยามาส่งให้อีกทีหนึ่ง”

“แล้วท่านรู้จักคนส่งยาหรือไม่”

“ก็ไม่รู้จักอีกนั่นแหละรู้แค่ว่าไม่ธรรมดา เก่งกาจไร้เทียมทานแค่นั้น”

และพวกเขาทั้งสองก็ยังใช้เสียงกระซิบในการสนทนาอยู่เช่นเดิม

“ท่านพูดเกินไปแล้วในแคว้นนี้จะมีใครเก่งไปกว่าท่านแม่ทัพชิวหานกัน” ตวนหยางเริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว จึงเริ่มใช้เสียงที่ดังขึ้นกว่าปกติ ฮึ! ใครกันที่กล้ามาอวดอ้างว่ามีฝีมือเช่นนี้ หากจะถามเขาเขาก็ต้องบอกว่าแม่ทัพชิวหานก็คือที่หนึ่งไม่มีสองแน่นอน

“ข้าได้บอกท่านหรือว่าเป็นคนแคว้นเจียง”

“อ้อ..นั่นสินะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ถ้าอย่างนั้นก็เอายามาทุกชนิดที่ท่านหมอยาผู้นั้นปรุงเลยก็แล้วกัน”

"ทุกอย่างเลยหรือ รวมถึงถึงยาแก้ปวดรอบเดือนด้วยหรือไม่”

“ห๊ะ..ยาแก้ปวดรอบเดือนหรือ เถ้าแก่ล้อข้าเล่นแล้วท่านจะให้ข้าเอาไปให้ทหารใช้หรืออย่างไร”

“ฮิ ฮิ ฮิ ก็ท่านบอกเอาทุกชนิดนี่ขอรับ”

“...........” ตวนหยางหมดคำที่จะกล่าวกับความคิดของเถ้าแก่ซี ‘แยกแยะหน่อยได้หรือไม่ปัดโธ่’ ความรู้สึกของกุนซือหนุ่มตอนนี้คือ..เขาอยากจะทุบตาแก่นี่ให้ตายคามือเลยทีเดียว ทำไมชีวิตของเขาถึงหนีไม่พ้นคนแก่พวกนี้นะ ท่านหมอปิงนั่นก็อีกคน

ค่ายทหาร…

“เจ้าเข้าเมืองไปนานนะคราวนี้” ชิวหานกล่าวกับสหายที่บอกว่าจะไปรับแค่สมุนไพรให้หมอปิงเท่านั้น แต่นี่ผ่านไปตั้งสามชั่วยามเพิ่งจะโผล่หน้ามาให้เห็น

“ทีเจ้าล่ะแอบไปหาคนงามข้ายังไม่บ่นสักคำ ครั้งนี้ข้าไปทำงานให้ท่านหมอปิงนะ อยากจะรู้หรือไม่ว่าข้าได้อะไรมา”

“สมุนไพรเดิม ๆ ไม่เห็นต้องถาม”

“เฮอะ! คราวนี้ข้าได้ยามาด้วยนะ”

“..........” จะยาอะไรก็ไม่น่าสนใจทั้งนั้น ครั้งหลังสุดสหายของเขาหอบเอายาปลอมมาจากไหนไม่รู้ มาอวดอ้างว่าเป็นยาของร้านฟู่เจียง คราวนี้ก็คงจะเป็นแบบเดิมนั่นล่ะ

“ไม่อยากรู้หรือว่าข้าได้ยาอะไรมา ยาที่เราเคยซื้อจากร้านฟู่เจียง ตอนนี้มีขายที่ร้านยาซีหนานแล้ว”

“จริงหรือ เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ใช่ยาปลอมอีก แล้วใครเป็นคนนำมาขาย คงไม่ใช่ซุนหวางกับเสี่ยวฟงหรอกนะ ข้ารู้ว่าพวกเขายังมียาเหลือหลังจากที่ขายให้เจ้าแล้ว”

“ไม่ใช่ยาปลอมแน่นอนข้าตรวจสอบดีแล้วและคงไม่ใช่ซุนหวางนำมาขายแน่ จากที่เถ้าแก่ซีบอกเป็นจอมยุทธ์ผู้หนึ่งนำมาส่งให้ หมอยาผู้นั้นคงจะย้ายมาจากเมืองหลวงแน่นอน”

“ย้ายมาจากเมืองหลวงหรือ” ซุนหวางก็มาจากเมืองหลวง แต่ไม่น่าจะใช่ คนงามของเขาไม่เหมือนหมอยาสักนิด ทั้งซุนหวางก็ยังเด็กอยู่เลยคงไม่มีความสามารถมากมายขนาดนั้นแน่ และในบ้านหลังนั้นก็ไม่เห็นมีสมุนไพรสักต้น

“หึ ๆ ข้าไม่สามารถหยุดคิดถึงเจ้าได้เลยสินะซุนหวาง ดูสิ..แค่ได้ยินชื่อข้าก็โหยหาเจ้าแล้ว เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันเสียทีนะ ข้าจะทนคิดถึงเจ้าได้อีกนานแค่ไหนกัน...” ท่านแม่ทัพเริ่มเพ้อหนัก

เมืองหลวงลั่วเจียง...

“ท่านหมอฟู่ ไหนท่านบอกว่าท่านหมอยาผู้นั้นหายตัวไปแล้วอย่างไร เหตุใดยานั่นถึงได้ไปโผล่ที่หูเจียงได้เล่า”

“โธ่ นายท่านซุน ข้าบอกว่าท่านหมอยาหายตัวไป ไม่ได้บอกว่าตายนี่ขอรับ หากจะมียาไปโผล่ที่หูเจียงก็ไม่แปลก ท่านควรจะให้คนไปตรวจสอบทางโน้นมากกว่าจะมาถามเอากับข้า” เฮ้อ อะไรกัน เขาไปเกี่ยวข้องกับหมอยาผู้นั้นตอนไหนก็แค่เคยรับยามาขายเท่านั้นเองนะ ทำไมทุกคนต่างก็มาคาดคั้นเอากับเขาด้วย ยิ่งคนผู้นี้ช่างน่าเบื่อหน่ายเสียเหลือเกิน

ท่านหมอฟู่เจ้าของร้านยาฟู่เจียงที่เคยรับยาของซุนหวางมาขาย เริ่มรู้สึกระอากับผู้คนที่เข้ามาในร้านและมักจะมาถามหาแต่ยานั่น ตั้งแต่ท่านหมอยาผู้นั้นหายตัวไปเขาก็ต้องมาคอยรับหน้ากับผู้คนมากมายแทบจะทุกวัน ที่ไม่ต้องคอยตอบคำถามผู้คนก็แค่ตอนที่เขาไม่เข้าร้านเท่านั้นแหละ