EP 5 คิสมาร์ก?!!

1313 Words

ฉันกำหมัดต่อยสวนอาการจาบจ้วงนั้นโดยอัตโนมัติ แต่คนตรงหน้าก็หักหลบได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด! และไม่ว่าจะโจมตีท่าไหนก็วืดดะจนฉันชักเสียความมั่นใจ ไอ้หมอนี่มันเป็นใครฟะ! ทำไมถึงสวมผ้าขนหนูตัวเดียวเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาล่ะ แล้วยัง...ยัง...ยังหอมแก้มฉันด้วยอะ! โฮกกกก เอาซิงที่แก้มของฉันคืนมานะ ไอ้บ้าซิกซ์แพ็ค! ฉันตวัดขาเตะกลับหลังแบบเล็งที่ต้นคอมันเต็มที่ แต่นอกจากจะวืดเหมือนเดิมแล้ว ยังถูกผลักในจังหวะที่เท้ายังไม่ถึงพื้น จนล้มลงกับเตียงนอน แต่พอจะลุกหนีก็กลับถูกคร่อมตัวไว้ มันจะมากไปแล้วนะ!!! “นาย! ไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร” คนตรงหน้าไม่ตอบ แต่เหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆ แบบที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยแบบบอกไม่ถูก รอยยิ้มนั่น...เคยเห็นที่ไหนนะ...อ๊ะ! นี่มันไม่ใช่เวลามาคิดอะไรแบบนั้นนะ แต่ต้องหาทางหนีออกไปจากที่นี่ต่างหาก และหาทางเล่นงานไอ้บ้านี่ให้ได้สักครั้งด้วย โอ๊ย! เจ็บใจ!! “ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าเธอเป็นใคร” คำบอกนั้นเจือรอยเยาะเย้ยอย่างน่าประหลาด ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว -_-* รู้สึกว่าความจริงใจในน้ำเสียงของหมอนี่มันติดลบยังไงชอบกล ยิ่งได้เห็นหน้าชัดๆ แบบนี้ ก็ยิ่งเห็นแววเย้ยหยันในนัยน์ตาคู่คม...แบบว่าพอสบตากันแล้วไม่รู้ความหมั่นไส้มันมาจากไหนมากมาย อยากกระทืบมันให้ได้สักครั้ง แต่ก็เสียท่าทุกที!!! ฉันเชิดหน้า มองสบตาหมอนั่นอย่างไม่กลัวเกรง ก็แค่ฟลุกหรอกน่าที่จับตัวฉันไว้ได้แบบนี้น่ะ! อย่าให้ฉันหลุดไปได้เชียวนะ... “ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย” โกหกน่ะ - -^ “หึ...” ม...มันกล้าหัวเราะเยาะ! “คุณหนูมิฮารุผู้แสนเก่งกาจ ทำไมไม่ดิ้นให้หลุดเองล่ะ หรือทำไม่ได้...” ฉันกัดฟันกรอด จ้องมองคนตรงหน้าจนแทบจะเห็นรูขุมขนบนใบหน้า แต่ก็ไม่เห็น -_- อยากถามจริงว่าใช้ครีมหน้าเด้งยี่ห้อไหน ทำไมหน้าใส๊ใสอย่างกับไม่ใช่ผู้ชาย จมูกโด่ง ตาคม คิ้วดกหนา ใบหน้าได้รูป โอ๊ย! ทำไมหมอนี่หน้าตาดีไม่เผื่อแผ่ไปให้ชิเอกิบ้างนะ สงสารน้องตัวเอง T^T! อ๊ะ แต่ใครๆ ก็ชอบบอกว่าชิเอะหน้าตาเหมือนถอดแบบฉันกับมิรินไป...งั้นน้องชายฉันก็โคตรหล่อสินะ *0* แต่เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เกิดเลยกลายเป็นความเคยชิน อิอิ เพราะรู้ดีว่าดิ้นไปก็เท่านั้น ฉันเลยนอนจ้องตาหมอนั่นอยู่แบบนั้น ก่อสงครามเย็น...กระทั่งหยดน้ำที่เรือนผมสีดำสนิทร่วงหล่นลงมากระทบแก้ม ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมหัวใจมันสั่นแปลกๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนนะ ชิเอกิชอบสวมผ้าขนหนูตัวเดียวมาขอแชมพูบ่อยไป แต่ทำไม...ทำไม...ทำไม...เหมือนมีไฟกำลังลามเลียไปทั่วหน้าฉันแบบนี้ล่ะ =///= นัยน์ตาสีดำสนิทที่มองสบตาฉันมีรอยชะงักงันนิดๆ ก่อนที่หมอนั่นจะยิ้มมุมปากได้อีก เจ็บใจที่สุด!!! “ปล่อยนะ!” ฉันเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง แต่ก็อย่างที่คิดและคงต้องยอมรับว่าฉันสู้แรงมันไม่ได้!!! นี่ฉันอยู่บนโลกมานานเกินไปจนพลังหมดเหมือนอุลตร้าแมนรึไงนะ ฉันคืออิจิเซ็น มิฮารุ ผู้หญิงที่เคยล้มนักเลงตัวโตเท่าควายมาแล้วนับไม่ถ้วนเชียวนะ! กับแค่ผู้ชายตัวสูงที่มีกล้ามเนื้อนิดหน่อยแค่นี้ ทำไมฉันถึงแพ้ล่ะ!! และที่สำคัญ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันแพ้ในเกมการต่อสู้... ...มันน่าอดสูที่สุดจนอยากลาโลกเลย T.T “เธอนี่หัวกระแทกจนจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยรึไง” ว่าพลางถอนหายใจหนักๆ แล้วผละห่างจากตัวฉันไปหยิบเสื้อเชิ้ตสะบัดขึ้นสวม ปล่อยให้ฉันนั่งเอ๋ออยู่บนเตียงกับคำพูดสองแง่สองง่ามนั่น เรื่องเมื่อคืน? อะไรกัน?? เดี๋ยวก่อนนะ...ฉันตื่นขึ้นมาในเลิฟโฮในสภาพที่เสื้อผ้าไม่สมประกอบ แล้วหมอนี่ก็ออกมาจากห้องน้ำเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ และเรียกฉันว่าที่รัก? “เมื่อวานฉันตกใจแทบแย่” คนตัวสูงหันไปหยิบกางเกงเครื่องแบบนักเรียนมาสวม แต่ปากก็ยังพล่ามไม่หยุด “จู่ๆ เธอก็โขกหัวตัวเองกับกำแพงโรงเรียน แล้วสลบไปซักครึ่งนาทีมั้ง พอฟื้นปุ๊บก็ชวนฉันมาที่นี่เฉยเลย ถามจริง...” ฉันผงะหนี เมื่อหมอนั่นยื่นหน้ามาถามใกล้ๆ “เมื่อคืนเราสนุกกันจะตาย ลืมจริงอะ?” ฉันเล่นทีเผลอสะบัดมือใส่หน้าใสๆ นั่น แต่คนตรงหน้าก็หลบได้อยู่ดี! ฉันเลยลุกขึ้นเก็บเสื้อสูทกับถุงเท้าที่ตกอยู่บนพื้นมาสวมบ้าง โดยยังไม่ละสายตาจากผู้ชายคนนั้นเผื่อมันทำอะไรแปลกๆ จะได้หลบทัน มือสวม ตาจ้อง สมองก็ประมวลผลอย่างงงๆ ถ้าที่คนนี้เล่ามาเป็นเรื่องจริง ฉันคงถูกผีสาวบ้ากามสิงแล้วละ -_-; ฉันก้าวถอยหลังจนเข้ามาในห้องอาบน้ำได้โดยสวัสดิภาพ แล้วรีบล็อกห้อง ตรงดิ่งไปสำรวจตัวเองที่หน้าเคาน์เตอร์กระจกทันที ภาพเงาสะท้อนนั้นเผยให้เห็นสาวน้อยวัยสิบแปดที่มีโครงหน้ารูปไข่ ตากลมเฉี่ยว จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางเฉียบติดจะเชิดนิดๆ ล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสลวยขับให้ดวงหน้าใสกระจ่าง ‘เกือบ’ ทุกอย่างเหมือนจะปกติ ที่แปลกไปอาจเป็นเพียงรอยช้ำเป็นจ้ำที่เนินอกข้างซ้าย... ...คิสมาร์ก?!!! จำไม่ได้ว่าฉันใช้เวลาช็อกอยู่ในห้องน้ำนานแค่ไหน แต่ตอนตั้งสติได้และออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอใครแล้ว เหลือแค่กระดาษแผ่นหนึ่งที่วางทิ้งไว้กลางเตียง ทีแรกฉันว่าจะปล่อยทิ้งไว้แบบนั้น ไม่สนใจ แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ความอยากรู้อยากเห็น ไปหยิบมาอ่านจนได้ ‘ถึง ผู้หญิงของผม ^-^ เพราะเมื่อวานเรามัวแต่สนุกกัน ฉันเลยไม่ได้คืนปลาทองที่เธอลืมไว้ให้ซะที เอาเป็นว่าเย็นนี้จะแวะไปหาที่บ้าน อย่าไปไหนละ...ไม่งั้นไม่ได้กิ๊บติดผมสลักนามสกุลอิจิเซ็นคืนไม่รู้นา ริวงะ ไทโย’ กร๊อบ! ฉันกำกระดาษโน้ตแน่นจนแทบแหลกเป็นผุยผงคามือ - -^ ชื่อที่ลงท้ายจดหมายทำให้ฉันนึกออกทันทีว่าเคยเห็นรอยยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างนั่นมาก่อนจากที่ไหน งานเทศกาลดอกไม้ไฟไงละ! หมอนั่นคือ ‘ท่านไทโย’ ที่ขโมยชัยชนะไปจากฉันนับจากวินาทีแรกที่เจอหน้ากัน และจนถึงวินาทีนี้ฉันยังเอาชนะหมอนั่นไม่ได้เลยสักครั้งเดียว! แต่เอาเถอะ ถ้าอยากมาให้ฉันแก้มือ + แก้แค้นละก็นะ...ได้เลย!! เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ก็ยังโชคดีที่ฉันจำไม่ได้... ช่างมัน! ชีวิตคนต้องเดินหน้า จะมัวมาสลดกับปัญหาที่ย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ทำไมกัน ในเมื่อเรียกเวอร์จิ้นของตัวเองคืนมาไม่ได้ T^T ต่อจากนี้ไปฉันขอปฏิญาณว่าจะเอาคืนนายให้สมใจเคยคอยดู แล้วเจอกัน... ริวงะ ไทโย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more