EP 8 คนเฮงซวย

1321 Words

ภาพเปลี่ยนเป็นการแข่งขันต่างๆ ของผู้ชายบ้าพลังกับคุณชายที่ดูสำอาง ทั้งกีฬาที่ใช้แรงอย่างยูโดบ้าง ใช้ความแม่นยำและประสาทสัมผัสอย่างยิงปืนบ้าง รวมถึงกีฬาเบาๆ ที่ใช้สมองอย่างโกะ น้องชายฉันไปเอารูปพวกนี้มาจากไหนเยอะแยะเนี่ย -_- “และตอนนี้ทั้งสองคนกำลังทำการแข่งขันครั้งสุดท้าย...” “แข่งอะไร?” ก๊อกๆ! “มิฮะจัง! ล็อกประตูทำไมเนี่ย” เสียงตะโกนจากหน้าประตูห้องทำเอาฉันผวาลุกขึ้นดันตู้โชว์ข้างผนังไปบังประตูไว้ทันเวลาก่อนมิรินไขกุญแจเข้ามาพอดี! “ว้าย! ทำไมตู้มาอยู่ตรงนี้ล่ะ มิฮะจัง?” ก๊อกๆ! จัดไป! แม้แต่หลังตู้เธอก็ยังเคาะ T_T “ใจเย็นสิมิริน! วันนี้บ้านเราแผ่นดินไหวเพราะแกนโลกเอียงตู้มันเลยไหลมาบังประตู ฉันกำลังดันออกอยู่เนี่ย ยืนรออยู่ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องเคาะ” “จ้า~” ระหว่างที่ฉันถ่วงเวลา ชิเอกิก็เก็บเครื่องฉายสไลด์ไปถือไว้เรียบร้อย แล้วเดินมาหาฉันที่ยืนพิงตู้และกางแขนบังไว้ราวกับกลัวว่ามิรินจะถีบมันเข้ามา (เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันจะถีบ) รอฟังจากชิเอกิใจจะขาดว่าคุณชายตระกูลริวงะกำลังแข่งอะไรกันเป็นครั้งสุดท้าย เผื่อจะเกี่ยวข้องกับจุดอ่อนของอีตาไทโยบ้าง ร่างโปร่งที่ไม่รู้ว่าสูงกว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่หยุดยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนก้มลงกระซิบข้างหูราวกับสิ่งที่พูดเป็นความลับระดับประชาชาติ “แข่งกันจีบมิฮะ” พูดจบก็ใช้มือแค่ข้างเดียวยันตู้ใบยักษ์จนมันพ้นทางกลับไปตั้งวางเป็นสง่าอยู่ที่เก่า ปล่อยให้ฉันยืนเอ๋อ สติหลุดอยู่ท่าเดิม จนมิรินเดินเข้าห้องมาจิ้มๆ หน้าผาก ก่อนเอียงคอมองอย่างสงสัย ถ้ามันเป็นแบบที่ชิเอกิบอก สองคนนั้นแข่งกันมาตลอดเพื่อเป็น ‘ผู้สืบทอด’ ตระกูล และการแข่งครั้งนี้เป็นภารกิจสุดท้าย ถ้าใครชิงหัวใจฉันไปได้จะชนะการประลองงั้นสิ?! นี่ใช่มั้ยสาเหตุที่ทำให้ไทโยรุกหนักจนฉันจะประสาทกินอยู่ทุกวัน! แค่เพื่อสนองนี้ดของตัวเองถึงกับต้องช่วงชิงเวอร์จิ้นของฉัน... คนเฮงซวย! วันต่อมา หลังเลิกเรียน... เพราะถูกมิรินจับได้ว่าเมื่อวานป่วยการเมือง วันนี้เลยโดนลากมาโรงเรียนจนได้ และอย่างที่คิดไว้เวลาฉันเดินไปทางไหนจะมีแต่คนสะดุ้ง ก่อนก้มหัวให้ฉันอย่างลนลานแล้ววิ่งหนีทั้งวัน ฉันเลยเซ็งสุดจิตและสิงสถิตอยู่แต่ในห้องเรียน มิรินกับเอริชวนไปเข้าห้องน้ำก่อนกลับบ้านเหมือนทุกวันฉันก็ไม่ไป “มิฮะจัง >_ปิ๊บ! “อ้าว! ตัดสายทำไมล่ะ” เอริถาม พอฉันอ้าปากจะตอบก็มีเมลเข้าด้วยเบอร์ที่ไม่รู้จักเบอร์เดิม ถ้าไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายแล้วตื๊อฉันขนาดนี้... ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามแต่เตรียมใจไว้แล้วสินะ! ‘ถึง ผู้หญิงของผม...’ เคร้ง! มิรินกับเอริอ้าปากค้างเมื่อฉันลุกขึ้นโยนโทรศัพท์มือถือในมือทิ้งโดยไม่ทราบสาเหตุจนมันแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ฉันตกใจนี่ T^T! แค่คำขึ้นต้นก็หลอกหลอนขนาดนี้ แล้วข้อความต่อจากนั้นจะน่ากลัวบาดจิตขนาดไหน ฉันชักจะกลัวจริงๆ แล้วนะ หมาบ้าที่ชื่อไทโยเนี่ย! “มิฮะจัง...?” “กลับบ้านก่อนนะ จะไปซ้อมยูโด” ฉันยกมือโบกลามิรินกับเอริโดยไม่มองหน้าแล้วรีบเผ่นออกจากห้องมาโดยไม่หันไปมองซากโทรศัพท์บนพื้นด้วยซ้ำ ฉันต้องหนี! หนี! หนี! หนีไปให้สุดขอบฟ้าแบบที่ตระกูลริวงะไม่มีวันตามเจอ! หมอนั่นจะเก่งเกินไปมั้ยที่สืบหาเบอร์มือถือของฉันเจอเนี่ย นอกจากคนในครอบครัวแล้วมีเอริคนเดียวที่รู้เบอร์ฉันนะ! ฉันหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่หน้าร้านเกมแห่งหนึ่งที่ผู้คนขวักไขว่ หลังจากเดินกึ่งวิ่งออกจากโรงเรียนได้ไกลพอที่น่าจะหนีไทโยพ้น คนบ้าอะไรไม่รู้เหมือนแมลงสาบ! ชอบวิ่งเข้าหาคนที่กลัวจับใจ T-T “เธอหนีอะไรมาเนี่ย” เสียงถามขำๆ ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วถอยกรูดโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อหายประสาทกินก็รีบยืนตรงเชิดหน้า มองสบตาคมแต่แพรวพราวของผู้ชายตัวสูงที่ยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าอย่างคุ้นตาบอกไม่ถูก “นาย! ริวงะ-” “เคน ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับผม ^-^” สิบนาทีต่อมา... ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย -_-; เพราะรู้สึกขยาดกับผู้ชายบ้านริวงะ ฉันเลยเดินหนีริวงะคนน้องเข้ามาในร้านเกมแล้วหยอดตู้ยิงซอมบี้โดยจินตนาการว่าเป็นหน้าไทโยอย่างแค้นจับจิต แล้วคนที่ฉันเพิ่งเดินหนีก็ตามมาหยอดตู้ข้างๆ และยิงซอมบี้ในจอเกมอย่างเทพ พอฉันเหล่ตามอง คนข้างกายก็ยิ้มกริ่ม แล้วเราสองคนก็เข้าสู่การแข่งขันเก็บเลเวลและคะแนนโดยไร้คำพูดจา กระทั่งจบเกม... และฉันชนะ! กรี๊ด!!! ฉันยิ้มกว้างอย่างสบอารมณ์ก่อนค่อยหุบยิ้มลงและปั้นหน้านิ่งพร้อมยักไหล่นิดๆ เหมือนไม่ใส่ใจชัยชนะที่ได้เท่าไหร่ ก่อนวางปืนลงที่เก็บแล้วหันมองหน้าริวงะคนน้องที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว “เธอเก่งนะ เล่นบ่อยเหรอ?” ปกติฉันจะไม่ตอบคำถามใดๆ ของผู้ชายแปลกหน้า แต่วันนี้ฉัน ‘ชนะ’ ผู้ชายตระกูลริวงะเป็นครั้งแรกของชีวิต เลยแอบลัลล้าและเอ่ยตอบไปอย่างไว้เชิง “ไม่บ่อย แต่ก็สนุกดี” “เหรอ ปกติเห็นพวกผู้หญิงชอบเกมประเภทเกมจับคู่เดท แต่งหน้าตุ๊กตา หรือไม่ก็-“ “เกมปัญญาอ่อนพรรค์นั้นคนที่ชอบน่ะมิริน ไม่ใช่ฉัน -_-*” พอเอ่ยชื่อมิริน คนตรงหน้าก็ยิ่งยิ้มแบบมีเลศนัยยังไงบอกไม่ถูก จะว่าไปฉันจะมายืนคุยกับน้องชายนายแมลงสาบไทโยทำไมเนี่ย! แถมคุยถูกคอแบบไม่รู้สึกรำคาญหรือถูกคุกคามเลยด้วยสิ แปลกดี... จริงสิ!! “ฉันขอถามอะไรหน่อย นายจะตอบตามความจริงได้มั้ย?” “ตอบได้ แต่เธอจะเชื่อเหรอ?” ฉันมองลึกเข้าไปในประกายตาขี้เล่นที่ดูเหมือนคนเสเพลไม่มีความจริงจังในการดำเนินชีวิต แต่กลับแฝงประกายคมกล้าแบบคนอ่านโลกทะลุและจริงจังกับทุกการกระทำของตัวเองเสมอ “ฉันเชื่อนาย” เคนยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักหน้าเป็นเชิงรอฟังคำถาม ฉันเลยหันมองซ้ายขวาให้รู้แน่ชัดว่าริวงะคนพี่ไม่ได้อยู่แถวนี้ แล้วขยับไปใกล้ กระซิบถามเคนในสิ่งที่อยากรู้ให้ได้ยินกันแค่สองคน “ฉันอยากรู้จุดอ่อนของริวงะ ไทโย” คำถามนั้นทำให้เคนกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น แต่พอฉันขึงตาใส่ ผู้ชายตรงหน้าก็ก้มลงมาป้องปากกระซิบสิ่งที่ฉันอยากรู้ข้างหูเบาๆ ก่อนยืดตัวยืนตรง และกำหมัดยกขึ้นเป็นเชิงให้กำลังใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more