หลังจากฮูหยินกัวกลับไป จิงจวินก็เริ่มหลอมเรือบินต่อ เขาเริ่มทำในขณะเล็กแทนเพื่อให้เห็นการทำงานทุกอย่างคร่าว ๆ จิตใจคล้ายจดจ่อกับงานตรงหน้า พลันก็คิดถึงคำพูดของฮูหยินกวน
“จิงจวิน หากลูกไม่กลับตระกูล เช่นนั้นแม่มาหาเจ้าที่นี่ได้หรือไม่”
อย่างไรก็เป็นแม่ลูกสายสัมพันธ์ใจผูกติด จิงจวินเห็นความอ่อนโยนที่เอ่อล้นเต็มดวงหน้าของมารดาความแข็งกร้านในใจก็อ่อนลง พยักหน้าตอบรับ
วันถัดมา ไป๋เจียเจียก็เข้าวังตามราชโองการเรียกตัว
“หม่อมฉันเจินไป๋เจีย ขอถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”
“ลุกขึ้นเถิด”
เจินไป๋เจียลุกขึ้นยืนยิ้มแย้มสดใสราวบุบผา งดงามหมดจดบริสุทธิ์ดังดอกบัว ฮ่องเต้เลี่ยงโยวทอดพระเนตร พระขนิษฐาของตนด้วยใบหน้ายิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
“เสด็จแม่ช่างกังวลเกรงว่าน้องหญิงจะเศร้าตรอมตรมเกินไป ข้ายังไม่เห็นเช่นนั้น”
หากสภาพเจินไป๋เจียคือคนที่กำลังเศร้าตรอมใจ ในใต้หล้านี้ล้วนคล้ายคนตกนรกทั้งเป็นหมดกระมัง
“ฝ่าบ
