พันธนาการซ่อนรัก

ตอนที่ 1 ท่านประธานกับเลขา 2

หน้ากระจกเงาที่ติดอยู่ที่ตู้ในห้องเก็บของเล็กบนชั้นของท่านประธาน อารียากำลังสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่แมตช์กับกระโปรงทรงดินสอสีเทา เธอยืนหมุนซ้ายขวาสำรวจทุกมุมว่าเรียบร้อยดีหรือไม่ จากนั้นก็เกล้าผมที่หลุดรุ่ยออกมาตอนเปลี่ยนเสื้อเป็นหางม้าสูง เสร็จแล้วก็ก็จัดแต่งมันให้เข้าที่อีกครั้ง แต่สายตากลับเห็นเงาของร่างสูงที่สะท้อนเข้ามาในกระจก

“อุ๊ย! คุณบลู…” เธอรีบเอาแขนที่กำลังจัดผมของเธอลงด้วยความตกใจปนกระดากอาย

“ไม่รู้ว่าคุณเปลี่ยนชุดในนี้ด้วย” บริณัยยิ้มให้อย่างอ่อนโยนโดยไม่เผยพิรุณใด ๆ ทั้งสิ้น ใกล้ถึงเวลาประชุมแต่ยังไม่เห็นเลขาคนเก่งเขาจึงออกมาตาม ไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเธอในลักษณะนี้เข้า

“เอ่อ...พอดี ฉันจะมีเสื้อสำรองเผื่อไว้น่ะค่ะ ไม่แน่ว่าวันไหนเสื้ออาจจะเปื้อนโดยไม่ได้ตั้งใจ” การเป็นเลขาที่ดีเธอต้องรู้จักเตรียมพร้อมมีแผนหนึ่งแผนสองไว้ตลอดเวลา แม้กระทั่งเรื่องเสื้อผ้าหน้าผม เพราะภาพลักษณ์เป็นสิ่งสำคัญมากเช่นกัน อย่างเช่นกรณีชุดทำงานสำรอง วันที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ใช้กลับได้ใช้ดังเช่นวันนี้

อารียาส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ท่านประธานหนุ่มพลางกังวลใจว่าเขาเข้ามาเห็นเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนหรือหลังที่เธอเปลี่ยนชุดกันนะ

“ชุดนี้แมตช์สีสวยเข้ากับคุณดี เอ่อ...ในเมื่อเรียบร้อยแล้ว งั้นเราก็ไปประชุมกันเถอะ” บริณัยเผลอเอ่ยชมแบบที่ใจคิด พอรู้ตัวก็ชะงักไปแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีโดยละเลยหน้าตาที่เป็นกังวลของอารียา

“เอ่อค่ะ” อารียาตอบรับ เริ่มใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก แต่แล้วก่อนที่ร่างสูงจะเดินพ้นประตูไปเขากลับหันมาพูดกับเธอ

“โชคดีว่าเป็นผมนะ ถ้าเป็นคนอื่นมาเจอ คงไม่ดีแน่” เขายิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเดินนำหน้าไป

หมายความยังไงกันนะ หรือเขาจะเห็นอะไรรึเปล่า?

อารียามีสีหน้ากังวลขึ้นทันที แต่เธอทำได้เพียงรีบไปหยิบประเป๋าและเอกสารบนโต๊ะก่อนจะเดินตามหลังท่านประธานหนุ่มไปติด ๆ พร้อมกับทิ้งความสงสัยไว้เบื้องหลัง

หลังจากการประชุมช่วงเช้าที่ลากยาวจนถึงบ่ายเสร็จสิ้นลงบริณัยก็มีนัดหมายไปพบคู่ค้าทางธุรกิจต่อ เขากำลังอ่านเอกสารข้อตกลงพร้อมกับข้อมูลของคู่ค้าที่เลขาคนเก่งบรีฟมาให้เป็นอย่างดีอยู่ที่เบาะด้านหลังรถ ส่วนอารียาที่นั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับคนขับรถก็กำลังพิมพ์บางอย่างในไอแพดของเธอด้วยท่างทางคล่องแคล่ว

“งานนี้มีคนตามรายชื่อที่คุณส่งให้ผมเลยใช่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถามจากด้านหลัง

“ใช่ค่ะ” เธอตอบทั้งที่ยังพิมพ์บางอย่างบนแท็บเล็ต

จากนั้นทั้งคู่ก็สนใจกับงานตัวเอง จนกระทั้งไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงที่บริษัทของคู่ค้าที่นัดกันเอาไว้