มาเฟียจอมหวง

ตอนที่ 2 กดขี่

ก๊อกๆๆๆ

"ตื่นได้แล้ว!" หรินเคาะประหน้าห้องที่หญิงสาวนอนพักอยู่

"ตื่นแล้ว" เธอตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ความจริงแล้วเมื่อคืนแทบไม่ได้หลับเสียด้วยซ้ำ

"อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปพบนาย ภายในยี่สิบนาทีห้ามช้า นายไม่ชอบรอนาน" บอดี้การ์ดหนุ่มสั่งไว้แล้วจึงเดินออกไปทันที

"บ้าอำนาจชะมัด" ภายในระยะเวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีหญิงสาวสามารถอาบน้ำแล้วแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย เธอเดินลงมายังชั้นล่างเพื่อพบกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารเพียงคนเดียวเท่านั้น บอดี้การ์ดหลายคนยืนล้อมรอบอยู่อย่างนิ่งสงบ

"ไม่มีอาหารเช้าให้แขกบ้างเหรอ?" หล่อนถามหน้าตาเฉย

"ปากดี คิดว่าตัวเองเป็นใคร" หรินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัว ขอบใจที่อุตส่าห์ให้พักด้วยหนึ่งคืน" ร่างบางกำลังจะหมุนตัวเดินออกไปทางประตูหน้าบ้าน ทว่าถูกขวางไว้โดยชายหนุ่มร่างสูงกำยำสองคน

"คิดว่าที่นี่จะมาเมื่อไหร่ก็มา หรือว่าจะไปเมื่อไหร่ก็ไปอย่างนั้นเหรอ" เสียงของเคลลินซ์ดังขึ้นจากด้านหลัง พลังอำนาจบางอย่างในน้ำเสียงนั้นสามารถรั้งเธอให้หันขวับกลับมาได้ทันทีทันใด

"แล้วจะให้ฉันทำยังไง อาหารเช้าของฉันก็ไม่มี อ้อ! หรือถ้านายอยากได้อะไรตอบแทนก็ว่ามาเลย" วงแขนเล็กขยับขึ้นมากอดอกไม่เกรงกลัว แม้จะเริ่มแน่ใจแล้วว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าตนนั้นเป็นมาเฟียที่บ้าอำนาจก็ตาม

"มานั่งตรงนี้สิ" คำพูดของเคลลินซ์ทำให้บรรดาลูกน้องทั้งหลายมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มาเฟียหนุ่มเชื้อเชิญหญิงสาวให้นั่งร่วมโต๊ะกินข้าว

"นายครับ" หรินกำลังเตือนสติเจ้านาย

"ฉันไม่ได้เห็นมันเป็นผู้หญิงที่น่าพิศวาสหรอกนะ ผู้หญิงยังไงก็น่ารังเกียจเหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละ แต่ตัวนี้มันเหมือนนกน้อยที่เอาแต่ส่งเสียงเพราะว่าหิวอาหารจนน่าสมเพช" เคลลินซ์พูดจาเหยียดหยันไม่ต่างจากแววตา

"เรียกฉันเป็นตัว แกน่ะสิหน้าตัวเมีย!" ใครกันจะทนต่อคำพูดเช่นนี้ เธอตะคอกใส่หน้ามาเฟียหนุ่มด้วยอารมณ์โมโห

"เอามันขึ้นไปไว้ในห้องนอนกู ตอนนี้ก็ชักจะเริ่มหิว" พูดจบร่างสูงกำยำจึงหยัดกายลุกขึ้นเดินนำหน้าไปที่ห้องของตนเองและไม่หันมามองหล่อนแม้แต่ปลายหางตา หรินและลูกน้องอีกหนึ่งคนเดินเข้ามาจับแขนเล็กของคนปากดีคนละข้างเพื่อลากขึ้นไปบนห้องนอนตามที่นายสั่ง

"ปล่อยฉันนะ! พวกแกจะทำอะไรฉัน! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้พวกทุเรศ!ไอ้พวกสาระเลว!" เธอก่นด่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนสลับกันไปมา ทว่าไม่มีใครโต้ตอบอะไรเลยแม้แต่คนเดียว

"เข้าไป!" ร่างบางถูกผลักเข้าไปในประตูห้องนอนของมาเฟียเคลลินซ์ ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างจิบไวน์รออยู่ในนั้นท่าทางสบายใจ หญิงสาวจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องจึงรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวอะไรหลายๆ อย่างขึ้นมา

"นายต้องการอะไร"

"มานี่แล้วคุกเข่าลง" เขาออกคำสั่ง

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ทำไมฉันต้องคุกเข่าให้นายด้วย" เธอพเยิดหน้าถาม

"ฉันสั่งให้คุกเข่า!" เขาตะคอกเสียงดังขึ้น ใบหน้าสวยหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่มีทางเอาตัวรอดออกไปได้ ครุ่นคิดครู่หนึ่งจึงจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย

"ถอดกางเกงของฉันออกแล้วก็ทำเหมือนอย่างที่ผู้หญิงทำให้ผู้ชาย!" คำสั่งของเคลลินซ์ทำให้เธอไปชั่วขณะ แม้จะไม่เคยทำเช่นนั้นมาก่อนทว่ากลับรับรู้ถึงความหมายเป็นอย่างดี

"ทุเรศ ใครจะไปทำแบบนั้น!" ร่างเล็กกะทัดรัดลุกขึ้นและหันหลังให้มาเฟียหนุ่มหมายจะออกจากห้องนอนไป

"คิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ เหรอ?" เขาลุกขึ้นจากโซฟาและสืบเท้ายาวเข้ามาใกล้ มือหนาคว้าข้อมือเรียวไว้และเหวี่ยงร่างบางลงบนฟูกนุ่มอย่างรุนแรง

"กรี๊ดดดด...ถอยไปนะ ถ้าแกเข้ามาฉันจะฆ่าแก ไอ้โรคจิต ไอ้ทุเรศ!" เธอด่าทอมาเฟียผู้น่าหวาดเกรง แต่มีหรือคนอย่างเขาจะรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดเพียงแค่นี้

เคลลินซ์ปลดหัวเข็มขัดของตนเองและดึงกางเกงลงเล็กน้อย มือหนาล้วงของลับของตนที่ผงาดตัวแข็งชันออกมาตรงหน้าหล่อนที่นั่งอยู่บนเตียง ตากลมเบิกกว้างเพราะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก จากนั้นจึงพยายามขยับกายถอยหลังไปจนสุดหัวเตียง แต่ทว่าร่างกายเหมือนถูกพันธนาการไว้แล้วด้วยมังกรผงาดแข็งชัน เหมือนว่าเธอจะไม่มีทางหลุดพ้นออกไปจากบ่วงนี้ได้อย่างง่ายดาย

"ถอยออกไปนะ!" ร่างสูงกำยำขยับเข้ามาใกล้ เขาชักรูดลำเอ็นของตนต่อหน้าต่อตาสาวสวยผู้ไม่เคยผ่านสนามรบนี้มาก่อน

"หึ! น้องอ้อนวอนฉันอยู่สิ"

"ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน" หญิงสาวอ้อนวอนตามคำบอก อย่างน้อยก็คงดีกว่าการทำปากดีใส่ชายหนุ่มในเวลาเช่นนี้

"ว่าอะไรนะ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน หมายความว่ายังไง แค่ทำให้ผู้ชายน้ำแตกนี่ไม่เคยทำเหรอ?" เคลลินซ์เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ความใหญ่โตมหึมาซึ่งหญิงสาวไม่เคยพบเจอของชายใดมาก่อนในชีวิตทำให้หล่อนถึงกับร้องไห้ออกมา

"อึก! ฮืออ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"ร้องไห้ทำบ้าอะไร" เขาดึงเรียวขาทั้งสองข้างลงจนร่างบอบบางเสียหลักนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

"ยะ! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"ก็แค่จะพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ตอแหลว่าไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนไง" เคลลินซ์หัวเราะในลำคอ มือเล็กทั้งสองข้างถูกกดลงแนบฟูกนุ่ม หล่อนเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ทว่าน้ำตากลับไม่ได้ช่วยให้ตนรอดจากเงื้อมมือมัจจุราชได้