บทที่ 04 ไม่ใช่ทาง
1269 Words
@คณะสัตวแพทย์
"ไปไหนมาวะ ปล่อยกูนั่งคนเดียวตั้งนาน" เพิร์ธเงยหน้าเอ่ยถามเพื่อนตัวสูงที่พึ่งเดินเข้ามานั่งด้วย
"สูบบุหรี่" ซึ่งเวกัสก็เอ่ยตอบนิ่งไปตามประสาเขา
"เหรอ กูเห็นมีผู้หญิงเดินตามมึงไปหลังคณะนะ" เพิร์ธเลิกคิ้วถามเพื่อนสนิท ระหว่างที่เขารอเพื่อนหายไปกับผู้หญิงที่เดินตามหลังมานานสองนานคงไม่เพียงแค่ไปสูบบุหรี่ตามที่เอ่ย
"รู้แล้วจะถามทำห่าไร" เวกัสไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ
"แค่อยากถาม คนนี้คณะอะไรวะ"
"ไม่ใช่เรื่องของมึง"
"ไม่รู้ก็ได้วะ แต่สัตวแพทย์ก็ไม่เลวนะ มึงเคยยังวะ"
"เลิกเสือก"
"ควxเหอะ"
"แล้วเมื่อไหร่พวกมันจะมา"
"ไม่รู้ แต่อยู่ที่นี่นานๆ ก็ดี" เพิร์ธเอ่ยตอบพร้อมกับยกยิ้มบางๆ กวาดสายตาไปมองคนรอบๆ โรงอาหารของคณะสัตวแพทย์ ต่างจากเวกัสที่นั่งทำหน้านิ่งตรงข้ามเขา หลังจากที่พวกเขาเดินออกจากลานเกียร์ก็ถูกโทรตามด้วยน้ำขิงให้มานั่งรอทานข้าวด้วยกันที่ตึกนี้ทั้งที่พวกเขาไม่เคยมาเหยียบเลยสักครั้ง เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมาที่นี่
"มึงชอบแบบนี้?" เวกัสเอ่ยถามเพิร์ธที่แววตาไม่อยู่กับที่ สายตาร้ายกาจมองรอบๆ ราวกับหาเหยื่ออยู่ตลอดเวลา และที่พูดถึงคณะนี้อยู่บ่อยๆ ก็น่าจะต้องมีอะไรมากกว่านั้น
"ก็น่าลอง" เพิร์ธยักไหล่อย่างไม่ยีระ ปรายตามองเหยื่อตลอดเวลา ขณะที่เวกัสได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่สนใจที่จะมองใคร
จนกระทั่ง…
"น้องมึงสวยดีนะ" จนกระทั่งเสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้เวกัสและเพิร์ธหันไปมองตาม ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเสียงของไลก้าที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มเถียงกันระหว่างทาง หย่อนสะโพกนั่งลงรวมโต๊ะกับทั้งสองที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
เพี๊ยะ!
"อย่ายุ่งกับน้องกู" มือบางของน้ำขิงฟาดลงบนหัวของไลก้าทันทีที่ได้ยินประโยคที่ไม่เข้าหู
"โอ้ย! ไอขิง!" ไลก้าจึงแยกเขี้ยวใส่น้ำขิง ทั้งที่เขาแค่พูดเล่นแต่เพื่อนตัวเล็กกลับฟาดหัวแรงไม่ยั้งมือ
"กูพูดเล่นไหมล่ะ"
"อย่ามาเล่นกับน้องกู"
"ทำไมต้องมาทานข้าวที่นี่" ทั้งไลก้าและน้ำขิงที่เถียงกันอยู่เงียบพร้อมกันทันทีที่เวกัสเอ่ยถามขึ้น
"ไปช่วยน้องซ่อมแล็ปท็อป มันกดเปิดไม่ติด แล้วน้องต้องรีบนำเสนองานวันนี้"
"กูเป็นคนช่วย ไม่ใช่มึง" ไลก้าพูดเสริมหลังจากที่น้ำขิงเอ่ยอธิบายกับเวกัสจบ
"ก็กูไม่ถนัดสายฮาร์ดแวร์ ช่วยนิดช่วยหน่อยอย่าทำเป็นบ่นได้ไหมวะ"
"มึงมีน้อง?"
"รุ่นน้องสมัยมัธยมปลาย บ้านอยู่ติดกัน เลยสนิทกัน"
"สวยไหม?" เพิร์ธพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก เขายังไม่เคยได้เชยชมผู้หญิงคณะสัตวแพทย์เลย ทว่าเมื่อได้ยินแบบนี้แล้วเลยดูสนใจอยู่ไม่น้อย
"มึงหยุดความคิดของมึงเลยไอเพิร์ธ มึงจะไปเอาใครก็ได้ ยกเว้นน้องกูคนนี้"
"ทำไม"
"เพราะน้องกูดีเกินกว่าที่พวกมึงจะมาเล่นๆ ด้วย" เพิร์ธเลือกที่จะเลิกสนใจตามที่น้ำขิงเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง ถ้าเพื่อนไม่ให้ยุ่งเขาก็พร้อมที่จะทำตามเพราะคนอย่างเขาไม่ได้หาเหยื่อยากขนาดนั้น และดูเหมือนว่าน้ำขิงจะจริงจังมาก ถึงได้เถียงจนหัวชนฝาเช่นนี้
"รีบแดกสักที จะได้ไปเรียนต่อ" เวกัสเอ่ย ไลก้าและน้ำขิงที่พึ่งมาก็รีบกิน ก่อนที่จะชะงักหยุดทานชั่วครู่เมื่อมีเสียงใครบางคนที่เรียกขึ้น
"พี่ขิง…อยู่นี่นี่เอง" เจ้าของเสียงหวานเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ฉีกยิ้มกว้างตามฉบับของเธอแล้วหันไปก้มหัวเล็กน้อยให้เพื่อนรุ่นพี่ที่สนิท ภายในโต๊ะอยู่ในความสงบทันทีที่เห็นร่างเล็กยืนยิ้มหวานให้ ราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความน่ารักสดใสของเธอจึงทำทุกคนนิ่งไม่พูดอะไรนั้นก็รวมไปถึงเวกัสที่จ้องมองเธอนิ่งเช่นกัน แต่ไม่นานก็เป็นเขาที่รีบเบือนหน้าหนีออกเป็นคนแรก หันไปทางอื่นแสดงทีท่าไม่สนใจอย่างเช่นนิสัยปกติของเขา
"นิ…มีอะไรเหรอ หรือว่าเครื่องดับอีก" น้ำขิงรีบเอ่ยถามขึ้นทันที นิชาหญิงสาวรุ่นน้องของน้ำขิงที่เรียนสัตวแพทย์และเป็นคนที่น้ำขิงพาไลก้ามาช่วยเธอซ่อมแล็ปท็อปในวันนี้
"เปล่าค่ะ นิคิดว่าพี่ขิงกับเพื่อนจะทานข้าวที่นี่ เลยว่าจะมาเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนค่ะ"
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เรามีเรียนต่อก็รีบไปเถอะ พวกพี่จะกลับกันแล้ว" น้ำขิงรีบรวบประโยคพูดแล้วหยัดตัวยืนขึ้นเพื่อดันคนตัวเล็กให้รีบเดินออกไป ราวกับเธอไม่อยากให้นิชาอยู่ตรงนี้นานๆ จึงพยายามกันตัวออกให้เธอรีบเดินไป
"นิเกรงใจ แล้วอีกอย่างนิไม่มีเรียนต่อด้วย ให้นิเลี้ยงนะคะ"
"พี่ซื้อข้าวมาแล้ว ไว้เราค่อยเลี้ยงวันหลังแล้วกัน"
"เสียดายจังเลยค่ะ นิยังไม่ได้ตอบแทนอะไรพี่ขิงกับเพื่อนพี่ขิงเลย"
"ของพี่ซื้อน้ำแทนคำขอบคุณก็พอแล้วครับ" ก่อนที่ทั้งสองจะเงียบแล้วมองไปตามคนที่พูด ซึ่งก็คือไลก้าที่ชะโงกหัวออกมาบอกกับนิชา
"ไอก้า!" น้ำขิงขมวดคิ้วแล้วส่ายหัวใส่ไลก้า ขณะที่ไลก้าก็ลอยหน้าลอยตาอย่างไม่รับฟังราวกับตั้งใจแกล้ง
"พี่ๆ จะทานน้ำอะไรกันคะ เดี๋ยวนิซื้อมาให้ทุกคนเลย" นิชายิ้มกว้างแล้วเอ่ยกับเพื่อนรุ่นพี่สามคนที่นั่งอยู่
"แล้วแต่น้องนิเลยครับ พวกพี่ทานอะไรก็ได้"
"งั้นเดี๋ยวนิมานะคะ"
"เฮ้อ…เดี๋ยวพี่ไปช่วยถือ" น้ำขิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันมาชี้หน้าคาดโทษใส่ไลก้าที่เหมือนกับกำลังทำทุกอย่างตรงข้ามกับที่เธออยากให้เป็นแล้วรีบเดินตามนิชาไปทันที
"น้องไอขิงสวยจังวะ" ทันทีที่พวกเธอเดินออกไปเพิร์ธก็รีบพูดขึ้น มองตามหลังของนิชาตาไม่กระพริบ
"เพราะน้องน่ารักแบบนี้ไง ไอขิงมันถึงไม่อยากให้น้องอยู่ต่อ มันกลัวพวกมึงจะล่อน้องมัน" ไลก้าเอ่ยในสิ่งที่รู้ ทำไมจะดูไม่ออกว่าน้ำขิงกำลังระแวงนิชากับกลุ่มแก๊งของเธอเอง และมันก็ไม่แปลกเลยเพราะในกลุ่มนี้ไม่มีใครดีเลยสักคน
"พวกมึงเxี้ยไร มันก็หมายถึงมึงด้วยแหละ"
"สวยน่ารักก็จริง แต่ไม่ใช่สเปกกูวะ" ไลก้ายักไหล่ตอบ
"สเปกมึงคงห้าวๆ เถื่อนๆ สินะ เหมือนไอขิง"
"ไอสัส เลิกจับคู่กูกับมันสักที"
"หึ"
"ตอนนี้คนที่ไอขิงควรระวังที่สุดคงจะเป็นไอเวย์ สเปกมึงเลยไม่ใช่เหรอ กูเห็นนะ ก่อนที่มึงจะเบือนหน้าหนีน้อง มึงมองน้องตาค้างเลย"
"กูไม่สนใจ แบบนี้ไม่ใช่ทางของกู" เวกัสรีบพูดตอบเพื่อนทันที
"เหรอวะ"
"เออ"
- Writer
