บทที่ 08 เลี้ยงตอบแทน
1757 Words
"เรารู้สึกผิดจังพลอย ทำแบบนี้จะดีเหรอ" ร่างเล็กเอ่ยบอกกับเพื่อน ขณะที่มือบางก็สอดประสานเข้าหากันอย่างที่ชอบทำเวลารู้สึกประหม่ากับสิ่งที่กำลังทำอยู่
"รู้สึกผิดอะไร ก็เครื่องเสียจริงๆ นี่หนา เราไม่ได้โกหกสักหน่อย" พลอยไพลินเอ่ย สายตาก็มองซ้ายทีขวาทีลุ้นรอกลุ่มแก๊งรุ่นพี่ที่เพื่อนสนิทด้วยอย่างใจดใจจ่อ
"แต่มันไม่ใช่เครื่องเราสักหน่อย ถ้าพี่เขาจับได้ขึ้นมาล่ะ"
"จับไม่ได้หรอก รุ่นนี้มันก็เหมือนกันหมด"
"เราเกรงใจพี่เขาจัง อุตส่าห์กลับมาทำให้เรา ใจดีจนรู้สึกผิดกว่าเดิมเลย" ถึงตอนนี้นิชาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ยอมโกหกช่วยเพื่อนสนิท ทั้งที่ต้องทำให้รุ่นพี่ที่สนิทต้องลำบากเพราะเธอ
"หนา…สักครั้งแล้วจะไม่ขออีกเลย น่า…เพื่อนรัก คนนี้ชอบจริงๆ" พลอยไพลินออดอ้อนพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ
"เฮ้อ…ก็ได้ คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะ" สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับลูกอ้อนของเพื่อน ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยอมทำตามแผนเปิดทางให้พลอยไพลินต่อไป
"น่ารักที่สุด"
"พี่เขามานู้นแล้ว…" พลอยไพลินเอ่ยด้วยความตื่นเต้น เริ่มเก็บทรงไม่อยู่เมื่อเห็นว่ากลุ่มของน้ำขิงเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"มายก็อด…หล่อลากทั้งกลุ่มเลย" แต่แล้วเธอก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อคิดว่าไลก้าที่เจอวันนั้นหล่อมากแล้ว ทว่าเมื่อได้เจอกับอีกสองคนที่เหลือในกลุ่มก็ยิ่งหล่อเข้าไปกว่าเดิม
และเหมือนว่าตอนนี้จะมีคนเขวไปชอบคนอื่นเข้าเสียแล้ว
"พลอยตั้งสติหน่อย พี่เขาใกล้เข้ามาแล้ว" นิชาสะกิดเพื่อนที่เอาแต่มองไปทางกลุ่มของน้ำขิงที่กำลังเดินมา เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยเธอจึงต้องรีบเตือนสติให้เพื่อนเก็บอาการ
"ไงเรา รอนานไหม" น้ำขิงเดินยิ้มเข้ามา ก่อนที่จะลงไปนั่งด้านน้ำขิงแล้วตามด้วยเพื่อนของเขาที่นั่งลงตรงข้ามหญิงสาวทั้งสาม โดยที่ไลก้านั่งอยู่ตรงข้ามน้ำขิง เพิร์ธตรงข้ามกับพลอยไพลิน และเวกัสที่รีบจองเข้าไปนั่งตรงข้ามนิชาราวกับตั้งใจไว้
"เอ่อ…ไม่นานค่ะ นิกับเพื่อนพึ่งมาถึงตอนที่โทรหาพี่ขิงเองค่ะ"
"อ๋อ…เออพวกมึงนี่น้องพลอยนะ เพื่อนนิชา พลอยนี่ไลก้า เวกัส เพิร์ธเพื่อนพี่" น้ำขิงจัดการแนะนำเพื่อนทีละคน โดยที่แนะนำพลอยเพื่อนรุ่นน้องที่เธอก็พอรู้จักเพราะเห็นว่าคนตัวเล็กคบกันมานาน
"สวัสดีค่ะพี่ๆ" พลอยไพลินรีบยกมือไหว้ ยิ้มให้ทุกคนบนโต๊ะโดยเฉพาะเพิร์ธที่เธอส่งยิ้มนานกว่าปกติ
"ครับ" ชายหนุ่มรับไหว้พร้อมกับยิ้มตามปกติ และเวกัสเองก็พยักหน้ารับนิ่งๆ ไปตามประสาเขา
"เออแล้วเครื่องนี้ใช่ไหมที่ดับ"
"ใช่ค่ะ อยู่ๆ ก็ดับน่าจะเก่ามากแล้ว แหะ!" นิชายื่นแล็ปท็อปให้น้ำขิง ส่งยิ้มแก้เขินเพราะนี่เป็นการซ่อมครั้งที่สองในรอบสัปดาห์ คงจะไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากเหตุผลที่ว่าแล็ปท็อปเธอเก่าเกินกว่าจะใช้งานได้แล้ว
"มันก็ไม่ได้เก่ามากนะ เดี๋ยวพี่ดูให้นะเป็นเพราะอะไร" น้ำขิงจับหมุนไปมา เอ่ยบอกเมื่อคิดว่าตัวเองพอที่จะดูอาการเบื้องต้นให้ได้
"เวรละ ลืมไขควง ไอเวย์กูยืมหน่อยดิ" น้ำขิงควานมือหาข้างๆ เสื้อช็อปวิศวะที่สวมใส่อยู่ เป็นปกติที่พวกเขาจะพกไคขวงเล็กๆ ไว้ที่แขนเสื้อ ทว่าวันนี้กลับลืมพามาเสียสนิทจึงขอยืมจากเพื่อนเมื่อเห็นว่าอีกคนมีหนีบอยู่ที่แขนเสื้อของตน
"ทำทรงจะดูให้เขา แค่ไขควงยังลืม" ไลก้าเริ่มบทสนทนากวนแทนที่จะเป็นเวกัสที่เป็นคนตอบแทน
"วันนี้กูรีบไหมล่ะ ปกติกูไม่เคยลืม"
"เหรอ!"
"เออ" น้ำขิงย้ำใส่หน้าไลก้าเสียงดัง ถลึงตาไว้คาดโทษ ขณะที่นิชาและพลอยไพลินได้แต่ยิ้มมองความสนิทของทั้งสองคน
"ไอเวย์เอามาดิ ยืมแค่แป๊ปเดียว"
"เดี๋ยวกูดูเอง" ว่าแล้วเวกัสก็รีบดึงแล็ปท็อปจากมือของน้ำขิง ก่อนที่จะจัดการใช้ไคขวงแกะออกมาทำด้วยตัวเอง
"นิโชคดีมากเลยนะ ที่อยู่ๆ ไอเวย์มันขยันขึ้นมาอะ" น้ำขิงไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้เวกัสทำ เพราะคิดว่ายังไงฝีมือของเวกัสก็ดีกว่าเธอหลายเท่าอยู่แล้ว
"ทำไมเหรอคะ"
"เพราะในรุ่นไม่มีใครเชี่ยวชาญฮาร์ดแวร์เท่ามันแล้ว แต่ไม่สิมันเก่งทุกด้านนั้นแหละ" นิชาเบนสายตามามองเวกัสที่กำลังตั้งใจซ่อมอาการแล็ปท็อปของเธอ เสื้อช็อปสีกรมท่า ไขควงในมือที่กำลังซ่อม เวลาได้อยู่กับเขา ยอมรับว่ามันทำให้เธอละสายตาไปจากเขาไม่ได้
"พลอยพึ่งรู้ว่าวิศวะเขาพกไขควงแทนปากกา โคตรเท่เลยค่ะ" พลอยไพลินพูดขึ้น เหลือบไปมองเพิร์ธเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบหลบสายตาเพราะเพิร์ธที่มองกลับจนเธอเขินทำตัวไม่ถูก
"ความจริงคงไม่พกทั้งวิศวะหรอก อาจจะแค่พวกพี่ล่ะมั้ง ไม่ค่อยได้ตั้งใจเรียนเลยไม่รู้จะพกปากกาไปเขียนอะไร พกไขควงคงมีประโยชน์มากกว่าปากกา"
"หึ…แค่มึงคนเดียวนั้นแหละที่ไม่ตั้งใจไอขิง"
"ไอก้า…ถ้ามึงไม่หุบปาก กูจะหยุดปากมึงด้วยปากกูนี่แหละ" น้ำขิงพูดด้วยความเหลืออด คนตรงหน้ากวนตีนจนเธอต้องงัดไม้ตายมาสู้กลับ
"ฮ่าๆ" ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะกับท่าทีของไลก้าที่ชะงักนิ่งทันทีที่น้ำขิงพูดจบ เว้นแต่ไลก้าที่จ้องมองน้ำขิงด้วยท่าทีเอาเรื่องอยู่คนเดียว
"เป็นไงล่ะมึง เงียบได้สักที" เพิร์ธพูดขึ้นด้วยความชอบใจ
"ไอขิง…ทำไมมึงแม่งชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อยเลยวะ กูอายนะเว้ยไอสัส"
"แล้วใครให้มึงกวนตีนกูล่ะ"
"แม่ง…" ไลก้ามุ่ยหน้าลง ในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจไลก้ากับน้ำขิง ทว่าคงจะมีแต่นิชาที่กลับเหลือบไปมองเวกัสที่กำลังตั้งใจซ่อมแล็ปท็อปให้เธอ
ยิ่งมองยังไงเขาก็ยิ่งมีเสน่ห์
"เอ่อ…พลอยขอถามได้ไหม พี่ขิงกับพี่ไลก้าเป็นแฟนกันเหรอคะ" พลอยไพลินเอ่ยถามตามตาง
"ไม่!/ใช่!" ทั้งสองคนชิงตอบพร้อมกัน ขณะที่ไลก้าปฏิเสธเสียงแข็ง ทว่าน้ำขิงกลับยอมรับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"ไอขิง!"
"ไม่ก็ได้" น้ำขิงยอมเปลี่ยนคำตอบเมื่อไลก้าจ้องใบหน้านิ่ง
"ตอนนี้ไม่ แต่ตอนหน้าอาจจะใช่เพราะพี่จีบมันอยู่" แต่เมื่อพูดในประโยคต่อไปไลก้าก็เริ่มหูแดงก่ำ รีบเบือนหน้าหนีทันที
"หึ มึงเขินกูเหรอ" น้ำขิงยกยิ้มอย่างพอใจ
"กูไปซื้อน้ำแดกก่อน เดี๋ยวมา" แต่ไลก้าเลือกที่จะไม่ตอบรีบลุกขึ้นหนีจากโต๊ะไปทันที
"นิพลอยเดี๋ยวพี่มานะ" ตามด้วยน้ำขิงที่รีบเดินตามไปทันที โดยที่มีเพิร์ธคอยส่ายหัวด้วยความเอือมตาม
"แล้วน้องนิชาล่ะ" ก่อนที่เพิร์ธจะเป็นคนเอ่ยขึ้นต่อ ทำให้เจ้าของชื่อและคนที่กำลังตั้งใจซ่อมแล็ปท็อปชะงักแล้วเงยหน้ามองเพิร์ธพร้อมกัน
"คะ?"
"น้องนิชามีแฟนแล้วเหรอครับ"
"เอ่อ…ยังไม่มีค่ะ" นิชาอึกอักเล็กน้อยเมื่อมีคนถามถึงสถานะตรงๆ
"แล้วทิกเกอร์วันนั้น?"
"ทิกเกอร์?…อ๋อ แมวของนิเองค่ะ" นิชาพยายามนึกว่าเพิร์ธกำลังหมายถึงอะไร และเมื่อคิดออกว่าวันนั้นเธอบอกว่าจะรีบกลับไปหาทิกเกอร์จึงรีบอธิบายทันที
"อ๋อ น้องนิชอบสัตว์เหรอครับ"
"ค่ะ นิชอบสัตว์มากจนมาเรียนสัตวแพทย์นี่แหละค่ะ" นิชายิ้มตอบเพิร์ธที่เอ่ยถาม ขณะที่อีกสองคนที่เหลือบนโต๊ะได้แต่มองทั้งสองพูดคุยสลับกันเงียบๆ
"ดีจังนะครับ ได้ทำในสิ่งที่ชอบ"
"นิก็ว่างะ…"
"ติดแล้ว" นิชาที่ไม่ทันจะพูดจบชะงักเมื่ออยู่ๆ เวกัสก็พูดแทรก เขาว่าพร้อมกับเปิดเครื่องให้ดู และใช่มันกลับมาติดเป็นปกติเช่นเดิมแล้ว
"ติดแล้วจริงๆ ด้วย ขอบคุณนะคะพี่เวกัส" นิชายิ้มด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะเงยหน้าไปยิ้มให้เวกัสที่เผลอจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาจนสบประสานสายตากันและกัน
และเป็นที่นิชาที่รีบเบือนหน้าหนีทันที
"ไม่เป็นไร แค่เลี้ยงข้าวพี่ก็พอ" เวกัสเอ่ยพร้อมกับเก็บไขควงกลับเข้าที่แขนเสื้อ ในขณะเดียวกันนิชาได้แต่เลิกคิ้วด้วยความงุนงง นี่เป็นประโยคแรกที่เขาคุยกับเธอ แถมในประโยคเขายังชวนเธอไป…
"เลี้ยงข้าวเหรอคะ?"
"อืม…แค่ตอบแทนที่พี่ช่วยด้วยการเลี้ยงข้าว ได้หรือเปล่า?"
"อะ เอ่อ…ได้ค่ะ พี่เวกัสว่างวันไหนบอกนิได้เลยนะคะ"
"อืม อ่ะนี่…" เวกัสเค้นเสียงรับอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ของเขาให้คนตัวเล็ก
"อะไรเหรอคะ"
"เบอร์โทรเราไง พี่จะได้นัดวันไปบอก"
"อ อ๋อ…ได้ค่ะ" นิชารีบรับมากดเบอร์ของตัวเอง แม้จะกำลังงุนงงแต่ก็กดบันทึกให้จนเรียบร้อยแล้วส่งโทรศัพท์กลับคืนเจ้าของ
"ไอเวย์มึงทำเสร็จแล้วเหรอ" และไม่นานน้ำขิงก็เดินกลับมาพร้อมกับไลก้า เมื่อเห็นว่าร่างเล็กกำลังเก็บเครื่องแล็ปท็อปกลับเข้ากระเป๋าจึงเอ่ยถาม
"เสร็จแล้ว" เวกัสตอบ
"เร็วชิบ บอกแล้วว่าไม่มีใครเก่งเท่ามันแล้ว คราวหน้าถ้าเสียอีกก็บอกพี่ได้ เดี๋ยวพี่บังคับมันให้ซ่อมให้เราเอง"
"ค่ะพี่ขิง" นิชายิ้มบางๆ ให้กับน้ำขิง เหลือบไปมองเวกัสที่นั่งตรงข้าม ก่อนที่จะรีบหลบสายตาทันที เมื่อเห็นว่าเวกัสก็กำลังมองมายังเธออยู่เช่นกัน
- Writer
