บทที่ 07 เพื่อนรักเพื่อนร้าย
1472 Words
@สนามแข่งรถ
"ตื่นเต้นจังวะ สามปีกูไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่เลย แม่งโคตรเท่เลยวะ" น้ำขิงทอดสายตามองรอบๆ สนามแข่งรถของเวกัสที่เป็นเจ้าของ ถึงจะสนิทกันมาตลอดสามปีที่เรียนด้วยกันมา แต่เธอก็ไม่เคยมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ เพราะต้องทำงานตัวเป็นเกลียวตลอดเวลาทุกวันจึงไม่เคยได้มีโอกาสได้เที่ยวเล่นเช่นคนอื่นทั่วไป แต่เมื่อวันนี้ว่างจากงานเสริมทั้งที เธอจึงตัดสินใจที่จะไม่รับงานอื่นทดแทนแล้วให้รางวัลตัวเองด้วยการมาเที่ยวกับเพื่อนสนิทที่ชอบมาสถิตย์ที่นี่อยู่บ่อยๆ
"มึงแม่งเวอร์" ไลก้าว่าพร้อมกับส่ายหัวให้เพื่อน
"กูรู้ละว่าทำไมพวกมึงถึงมาบ่อยๆ" ขณะที่สายตาของน้ำขิงก็ต้องชะงักจ้องมองไปทางนั้นอยู่นานจนหันมามองเพื่อนๆ เธอช้าๆ หรี่ตามองอย่างจับผิด
"อะไรของมึง"
"เพราะมีผู้หญิงสวยๆ แต่งตัวเซ็กซี่สินะ ถึงได้มาทุกวัน"
เพี้ยะ!
"อ๊ะ! ไอขิงมึงตบหัวกูทำไม!?" น้ำขิงไม่พูดเปล่า เธอจัดการฟาดมือบางบนหัวของไลก้าอย่างแรง ทำให้เจ้าตัวถึงกับหัวสั่นลูบหัวเสร็จก็หันไปอย่างเอาเรื่อง
"หมั่นไส้ อยากตบ" น้ำขิงบึนปากใส่ไลก้า ทั่วสนามมีแต่พริตตี้แต่งตัวเซ็กซี่เต็มไปหมด นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำขิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ
"หึ" ทั้งเพิร์ธกับเวกัสที่นั่งอยู่ได้แต่เค้นเสียงหัวเราะชอบใจใหญ่ ปฏิกิริยาของน้ำขิงตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาดูได้ไม่ยากเลยสักนิด ทว่าก็คงมีแต่ไลก้าที่ยังคงไม่รู้เรื่องอะไร ถึงปล่อยเวลาผ่านมานานขนาดนี้
"ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงกูตบคืนแน่ แม่งเจ็บชิบ" ไลก้าลูบหัวปอยๆ ชี้หน้าคาดโทษน้ำขิงโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย
"แล้ววันนี้มึงมีแข่งปะ กูอยากดูวะ" น้ำขิงเลิกสนใจแล้วหันไปถามเวกัสต่อ
"ไม่มี…วันนี้งดซ้อม งดแข่ง" เวกัสตอบนิ่งๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอย่างสบายใจ
"ทำไมวะ"
"กูขี้เกียจ"
"สัส นี่เหรอเหตุผลของมึง"
"มึงจะเอาอะไรกับคนแบบมัน ทำงานแบบผีเข้าผีออก" เพิร์ธว่าพร้อมกับส่ายหัวน้อยๆ
"อย่างนี้กูก็มาเสียเที่ยวสิวะ ไม่เห็นได้ดูอะไรเลย" น้ำขิงจึงมุ่ยหน้าด้วยความเศร้าใจ บนสนามก็ยังพอมีการแข่งขันให้เธอดูอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่มันเท่าที่ได้ดูเพื่อนสนิทที่ลงแข่งเอง ความสนุกมันไม่เท่ากัน
"มึงอยากให้มันลงแข่งไหม" ไลก้าเอ่ยพร้อมกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ ขณะที่เวกัสที่ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์จ้องไลก้านิ่งๆ รอว่าเพื่อนกำลังจะพูดอะไรต่อ
"มึงตามไอวินมาดิ เดี๋ยวมันก็ลงแข่งเองแหละ"
"ใครวะ วินไหน"
"ไอนาวินเพื่อนรักเพื่อนร้ายมันไง" ไลก้ายกยิ้มกริ่มขณะที่พูด
"มันไม่ใช่เพื่อนกู" เวกัสรีบตอบคำถามอย่างไว ดวงตาเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวทันทีที่ได้ยินชื่อของคนที่เขาไม่ชอบใจหลุดออกจากปากของไลก้า
"เดี๋ยวใครวะ นาวินไหน ทำไมกูไม่รู้จัก" น้ำขิงรีบยกมือหยุดบทสนทนา ก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้
"เพื่อนรักไอเวย์ตั้งแต่มัธยม แต่ตอนนี้เป็นเพื่อนร้ายไปละ ไม่รู้ว่าไปตีกันท่าไหน" ไลก้าเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ ยังยิ้มกว้างอยู่แม้ว่าเวกัสจะส่งสายตาไม่พอใจที่เขาพูดถึงก็ตาม
"มันมีคนคบนอกจากพวกมึงด้วยเหรอ?"
"ไอขิง" เวกัสเหลือบไปมองน้ำขิงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทำให้คนที่เอ่ยด้วยความกวนรีบรูดซิบปากทันที
"แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ" ทว่าความสงสัยยังไม่หมดแค่นั้น น้ำขิงที่กะว่าจะเงียบไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อเพราะความอยากรู้อยากเห็นที่มีไม่หมด
"ถ้ามึงจะพูดถึงมันก็ออกจากสนามกูไปไอขิง" แต่เหมือนจะคิดผิด น้ำขิงเหมือนโดนสายตาอำมหิตของเวกัสจ้องอีกครั้ง คราวนี้เธอจึงได้แต่ยิ้มแห้งแล้วยอมจบคำถามที่ตัวเองอยากรู้ทันที
"แต่ชื่อนาวินเหรอ…" น้ำขิงพูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เวกัสจึงวางโทรศัพท์ในมือลงจ้องน้ำขิงอย่างจริงจังจนน้ำขิงถึงกับชะงัก
"เฮ้ย…กูแค่จะบอกว่านาวินชื่อเหมือนคนที่กูรู้จักเลย แต่คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง" น้ำขิงจึงรีบร้อนแก้ตัวแล้วเงียบลงทันที
"มึงรู้จักคนชื่อนาวิน?"
"เออ…พี่ชายนิชาน้องกูที่เคยแนะนำไง"
"พี่ชาย?"
"เออพี่ชายแท้ๆ"
"มึงมีรูปไหม"
"อะไรของมึง อยู่ๆ ก็สนใจขึ้นมา เมื่อกี้ยังห้ามกูพูดยะ…"
"กูถามว่ามีรูปไหม" เวกัสตะคอกขัดเสียงดัง จึงทำให้เพื่อนตัวเล็กที่ยังพูดไม่จบชะงักทันที
"มีมั้ง กูหาก่อน" น้ำขิงจึงต้องยอมหยิบโทรศัพท์มาหาแต่โดยดี เพิร์ธและไลก้าได้แต่มองการกระทำของเพื่อนนิ่งๆ พยายามตั้งใจดูว่าร่างสูงกำลังคิดจะทำอะไร
"เจอละ คนนี้แหละ" น้ำขิงรีบยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู และแค่แวบเดียวเวกัสก็ผละออกทันที
"ใช่ไหม…คนเดียวกันปะ"
"ไม่" เวกัสตอบนิ่งๆ หยิบโทรศัพท์มาเล่นต่อ
"เออกูก็ว่างั้นแหละ นาวินคนนี้เป็นคนดีจะตาย จะไปมีเรื่องกับมึงได้ยังไง"
"เดี๋ยวกูมา" ว่าแล้วเวกัสก็รีบลุกไปทันที ระหว่างทางก็กดโทรศัพท์โทรหาใครบางคนแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
ครืดดดดดด!
แต่แล้วเวกัสที่เดินออกไปได้ไม่กี่นาทีอยู่ๆ โทรศัพท์ของน้ำขิงก็ดังขึ้น เธอจึงรีบรับต่อหน้าเพื่อนทั้งสองที่เหลือทันที
นิชา
"ว่าไงนิ มีอะไรหรือเปล่า"
(เอ่อ…ตอนนี้พี่ขิงอยู่ไหนเหรอคะ อยู่คณะหรือเปล่า)
"พี่ไม่ได้อยู่คณะ วันนี้พี่เลิกเร็วเลยออกมาก่อน เรามีอะไรหรือเปล่า"
(อ๋อ…คือว่าแล็ปท็อปนิมันดับอีกแล้วค่ะ ตอนนี้นิอยู่คณะพี่ แต่ถ้าพี่ขิงไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยให้พี่ช่วยวันอื่นก็ได้)
"เรารีบใช้หรือเปล่า"
(อ เอ่อ…ไม่ระ เอ่อ…รีบค่ะ คือว่า…พอดีพรุ่งนี้นิต้องใช้นำเสนองาน ไฟล์งานนิไม่ได้สำรองไว้)
"อ้าวเหรอ งั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปเลย เรารอพี่ที่นั้นแหละ แป๊บเดียวพี่ถึง"
(ขอบคุณนะคะพี่ขิง ไว้นิจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะคะ)
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเจอกัน" ว่าแล้วน้ำขิงก็รีบตัดสายจากน้องสาวคนสนิท ก่อนที่จะรีบร้อนจัดกระเป๋าหมายจะออกไป
"ไปไหนวะ" ไลก้าถามขึ้น ขณะนั้นเวกัสก็เปิดประตูเข้ามาพอดีจึงทำให้ทุกคนต่างรอคำตอบของเธอ
"นิชาโทรมาบอกว่าเครื่องดับอีกแล้ว ไม่เป็นไรรอบนี้กูซ่อมเอง ดูจากไอก้าทำรอบที่แล้วก็ไม่ได้ยาก ผ่านมือไอขิงสบาย"
"ขี้คุยชิบหาย"
"สัส…กูไปละ ไว้เจอกัน" น้ำขิงก่นด่าไลก้าหนึ่งที แล้วรีบร้อนจะเดินเพื่อไม่อยากให้รุ่นน้องรอนาน
ทว่า…
"เดี๋ยวไอขิง" อยู่ๆ เวกัสก็พูดขัดขึ้น ทำให้น้ำขิงชะงักแล้วหันมามอง
"ว่า?"
"เดี๋ยวกูไปช่วยดู"
"ห้ะ! มึงเนี่ยนะจะช่วยกู"
"เออ นัดน้องที่ไหน"
"คณะ" เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน เวกัสก็เดินออกไปทันที ท่ามกลางใบหน้างุนงงของน้ำขิงที่มองเขาด้วยความแปลกใจ
"อะไรของมันวะ วันนั้นกูขอร้องให้มันช่วยมันยังไม่ไปเลย แล้วผีอะไรเข้าสิงให้ครั้งนี้มันอยากไปขึ้นมาวะ" น้ำขิงหันไปคุยกับเพิร์ธและไลก้าที่นั่งอยู่ ทั้งสองนั่งนิ่งจ้องเวกัสที่เดินออกไปไม่ต่างกัน
"ไอขิงมึงเปิดรูปนาวินที่มึงให้ไอเวย์ดูหน่อย" เพิร์ธเอ่ย
"อะไรอีกวะ มึงตอบคำถามกูก่อน"
"กูบอกให้เปิดก็เปิด"
"เออๆ" น้ำขิงจึงยอมทำตามแต่โดยดี ก่อนที่จะยื่นรูปภาพในโทรศัพท์ให้เพื่อนทั้งสองคนดู
"อืม…กูเข้าใจละ รีบไปเถอะ" ไลก้าว่าพร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้น้ำขิง แล้วทั้งสองก็รีบเดินตามเวกัสทิ้งให้น้ำขิงยืนงงอยู่คนเดียว
"อะไรของพวกมึงวะเนี่ย…แล้วจะยกโขยงกันไปทำไม กูไปคนเดียวก็ได้" น้ำขิงได้แต่บ่นตามหลัง ก่อนที่จะรีบร้อนวิ่งตามเพื่อนไปให้ทันในทันที
- Writer
