"เชิญทางนี้เลยครับ ชิดทางนี้ไว้แดดจะไม่ค่อยแรงมากครับ" เฟรมผายมือไปทางซ้ายมือเพื่อให้ฉันเดินไปทางสนามแข่งรถที่อยู่ข้างหน้า โดยที่ตลอดการเดินไปเขาก็ดูเกรงใจและสุภาพกับฉันตลอดเวลา
"เอ่อ…สบายๆ ก็ได้นะคะ จริงๆ เราน่าจะอายุไล่เลี่ยกัน" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้
"เพราะซ้อน่ารักขนาดนี้ เฮียผมถึงหลง" ทันทีที่เฟรมบอกหน้าฉันก็ร้อนขึ้นผ่าวอย่างบอกไม่ถูก เกิดอาการเคอะเขินกับสรรพนามที่เขาใช้ รวมไปถึงประโยคคำพูดที่ฉันเองก็คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินจากปากของคนอื่นที่เจอกันครั้งแรกเช่นนี้
"ระ เรายังไม่ได้เป็นซ้อของที่นี่หรอกนะคะ" ฉันอึกอักตอบกลับไป ถึงความสัมพันธ์เราจะเลยเถิดไปไกลแล้ว แต่มันก็ยังคลุมเครือไม่มีอะไรชัดเจนเลยสักนิด ไว้ให้เขาเรียกตอนที่ฉันเอ่อ…ฉันเป็นแฟนกับเขาแล้วยังดีกว่า
แล้วฉันจะไม่ขัดเขาเลย >พี่นาวิน!
นาทีนี้ฉันต้องตายแน่ๆ ฉันจะทำยังไงดีถ้าพี่นาวินจำฉันได้ขึ้นมาแล้วถามถึงคำถามต่อไปที่
