ภายในรถหรูตกอยู่ในความเงียบงัน ฉันปรายตามองคนที่นั่งด้านข้างคนขับ เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูหงุดหงิดงุ่นง่านของเขาแล้ว คำถามที่ฉันอยากถามร้อยแปดพันเก้าก็หายไปในพริบตา ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ ตัวเกร็งแล้วมองเขาเป็นระยะ ตอนนี้รถหรูยังคงจอดนิ่งอยู่หน้าร้านกาแฟเช่นเดิม เพราะคนขับไม่ยอมขับออกไป และไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ
พึ่งสังเกตว่าวันนี้รถเขาเป็นคนละคันกับรถที่มารับอยู่บ่อยๆ คันนี้เป็นรถแลมโบกินี่สีดำตกแต่งโฉบเฉียว ดูหรูหราแต่มีความขรึมเหมือนสไตล์ภายนอกของพี่เวกัสเลย ซึ่งฉันพึ่งเคยนั่งครั้งแรก และดูเหมือนเจ้าของจะหวงแหนรถมากเพราะมันใหม่เอี่ยมเหมือนผ่านการดูแลมาเป็นอย่างดีเลย
"พะ พี่เวกัส…" หลังจากที่ฉันมองนู้นมองนี้ในรถจนไม่มีอะไรให้ชม พี่เวกัสก็ยังคงนิ่งเช่นเดิมจนเป็นฉันที่ทนไม่ไหว พยายามรวบรวมความกล้าจนสุดท้ายฉันก็เรียกชื่อพี่เขาเสียงสั่น สายตาคมตวัดมองมาทางฉันจ้องหน้านิ่ง แล้วพูดแทรกคำถามที่ฉันกำลั
