Demirkan
Olaylı bir günün ardından eve giderken Korel arka koltukta tabletiyle oynarken Menesa yanımdaydı. Defilenin erkene alınmasından dolayı her ne kadar mutlu olsa da tedirgindi. Yüzünden anlıyordum. Yerinde duramıyor gibiydi.
“Demirkan.”
Omzumun üzerinden ona baktım. “Dün konuşamadık ama her şey günler içinde nasıl hazır gale gelecek? Daha bir sürü iş var. Bu hafta sonu defilenin olmasının imkânı yok! Daha kıyafetler bile hazır değil! Yedi günde asla yetişmez! Ertelesek daha iyi. Uğraştın ama imkânsız!”
O mutlu olsun, ben imkansızı bile imkanlı hale çevirirdim. “Barbara’yla konuştum. Gerekli olan her şeyi bana gönderdi. Ben de hepsini hallettim. Benim için kolay oldu.”
“Nasıl yani? Hepsini mi?” diye sordu. Kafamı salladım. “Mekân?”
“Mekân tamam. İç tasarımı her şey senin i
