17.ไถ่ถาม
1126 Words
อรัญญาพาร์ท
วันนี้เป็นวันหยุด อันและลูกสาวไม่ต้องตื่นเช้า จึงเลือกที่จะพักผ่อนชิว ๆ อยู่ที่บ้านดูลูกสาวกับบุญเก็บหยอกล้อเล่นกันที่สวนหย่อมเล็ก ๆ หน้าบ้าน ปล่อยตัวปล่อยใจไปเรื่อยอยู่ ๆ ความรู้สึกเก่า ๆ ก็แว๊บเข้ามาในสมองอีกครั้ง
___________________
อรัญญาแหงนหน้ามองฟ้าแมกไม้ชายชาไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย หางตาเปียกปอนไปด้วยน้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายแต่ไร้ซึ่งความรู้สึกของเจ้าของดวงตาสวยคู่นี้ ด้านอัญญารินทร์ที่เล่นกับบุญเก็บได้สักพักรู้สึกเหนื่อยจึงพากันเข้ามาพักในบ้านเพื่อหาอะไรรองท้องทั้งของตนเองและสุนัข โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีใครคอยสอดส่องเพื่อส่งข้อมูลให้คนที่อยู่อีกทางหนึ่ง
"แม่คะ แม่ร้องไห้ทำไม แม่เป็นอะไร" เด็กน้อยเอ่ยถาม ส่วนคนที่ถูกถามรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ
"เอ่อ แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก ตะกี้แม่ลองน้ำหอมกลิ่นใหม่แต่ฉีดไปฉีดมาดันเข้าตาซ๊ะงั้น แสบตาไปหมดแล้วเนี่ย แต่ล้างตาแล้วมานั่งดูลูกเล่นกับบุญเก็บอยู่เพลิน ๆ นี่แหละลูก"
"ไม่จริงน่ะ หนูเดินมามองเห็นแม่กำลังเงยหน้าอยู่ แม่ไม่ได้มองหนูกับบุญเก็บเลย"
"จริงซิคะตะกี้แม่ดูอยู่พอดีมันเริ่มเคืองตาขึ้นมาอีกแม่เลยเงยหน้าเพื่อกลอกตาไปมากะว่าจะไปลืมตาในน้ำอีกรอบพอดีหนูก็มาพอดีไง"
"งั้นเหรอ งั้นหนูพาบุญเก็บไปหาอะไรกินก่อนนะคะ"
"อืม ไปเถอะลูก" อรัญญามองตามลูกสาวด้วยแววตาสั่นระริก ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองและใช้ความรักของลูกเป็นแรงพลังผลักดันให้ชีวิตเดินต่อไปส่วนความเจ็บยังคงเจ็บอยู่เหลือเกินและเธอไม่คิดว่าจะมีใครอีกเลยชั่วชีวิตไม่ว่าใครจะเข้ามาขอสานสัมพันธ์ยังไงเธอไม่คิดจะผูกสัมพันธ์ด้วย
......................................
เช้าวันทำงาน
อรัญญาตื่นตั้งแต่ไก่โห่เพื่อทำอาหารให้ลูกสาวและทำความสะอาดบ้าน ส่วนอัญญารินทร์เองก็จัดเตรียมชุดเสื้อผ้าของตัวเองทำความสะอาดจานข้าวของบุญเก็บ เปลี่ยนน้ำท่าให้อย่างสะอาด และนั่งรับประทานอาหารเช้ากับมารดาเช่นทุกวัน
"วันนี้ออกเร็วหน่อยนะน้องเอ๋ย แม่มีเอกสารต้องเตรียมตอนเช้า"
"ได้ค่ะแม่ หนูไปเองได้นะคะ โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้เองนั่งรถประจำทางแป๊บเดียวก็ถึง"
"ไม่เอาดีกว่าหนูยังไม่ 15 ปีดีเลย แม่ว่าแม่ไปส่งดีกว่า อีกอย่างที่โรงเรียนใหม่ของหนูมันไกลว่าโรงเรียนเดิมอีกไม่ใช่เหรอ"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ"
"รีบกินข้าวเถอะลูกจะได้เดินทาง"
"ค่ะแม่"
หลังจากเสร็จจากรับประทานอาหาร อรัญญาไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน เสร็จแล้วจึงเข้าบริษัทที่เธอทำงานอยู่
@บริษัท ที.เค.คอนสตรัคชั่น จำกัด@แผนกการตลาด
หลังจากเข้ามาที่แผนกอรัญญาก็นั่งตรวจเอกสารในจอคอมพิวเตอร์อย่างเงียบและพิมพ์ออกมาจัดใส่แฟ้มเพื่อรอการเสนอเซ็นต่อไป
อีกด้านของผู้มาใหม่
"มาทำงานแต่เช้าเลยยัยอัน ให้ลูกไปโรงเรียนเองเหรอถึงได้มาถึงที่ทำงานเช้านัก" กรองแก้ว เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่กล่าวทักทาย
"ไปส่งที่โรงเรียนมาแล้วค่ะ แล้วก็ตรงมาที่ทำงานนี่แหละค่ะ"
"ตายล๊ะ หลานพี่คงถึงโรงเรียนแต่เช้าเลยซิ"
"ค่ะพี่กรอง ทำไงได้ละคะ"
"อันไม่ให้น้องเอ๋ยนั่งรถรับส่งที่เค้ารับจ้างกันล่ะ"
"น้องเอ๋ยไม่ยอมค่ะ บอกว่าโตแล้ว นั่งรถประจำทางสะดวกกว่า หรือไม่ก็พี่วินในบางวันนะค่ะ"
"เฮ๊อ..พี่ละสงสาร บ้านพี่ก็คนทะทางเผื่อจะรับไปส่งโรงเรียนด้วยก็อ้อมโลกเกินไป"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กรองหนูกับลูกไหว"
"นั่นเตรียมเอกสารใช่มั๊ย มะพี่ช่วยตรวจดูอีกที"
"ใช่ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่กรอง"
อีกด้าน
ใครบางคนเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของอรัญญาอยู่เงียบ ๆ สักพัก เสียงโทรศัพท์ภายในเป็นของกรองแก้วที่ถูกเรียกตัวเข้าไปพบที่ห้องผู้บริหาร
@ห้องผู้บริหาร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก (กรองแก้วเคาะประตูให้สัญญาณว่าเธอมาแล้ว) กรองแก้วขออนุญาตเข้าไปนะคะท่าน พร้อมกับเปิดประตูเข้าไป
"สวัสดีค่ะท่าน" กรองแก้วทักทายผู้บริหารอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
"เชิญนั่งซิ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย"
"ค่ะ ท่าน"
"คุณสนิทกันกับอรัญญามากแค่ไหน" กรองแก้วรู้สึกแปลกประหลาดใจ อึ้งอยู่พักใหญ่จึงตอบไป
"น้องบอกว่าหลังเรียนจบก็มาทำงานที่นี่เป็นที่แรกค่ะ ก็รู้จักกันมา 15 ปี เห็นจะได้น่ะค่ะ" กรองแก้วตอบตามความสัตย์จริง
- Writer
