อุ้มท้องซ่อนรัก

ตอนที่ 3

พ่อกล้าฝาก ‘ปลาแซลมอนเนื้อชมพูสด’ ไว้กับหมาป่าอย่างเขาได้ยังไง ถ้าไม่หวังผลบางสิ่ง

นั่นทำให้เขาต้องระวังสุดฤทธิ์ เพราะหากเขาพลาด ‘กิน’ มาลีเข้าไป พ่อไม่มีทางยอมให้เขาทิ้งขว้างแน่

อีกอย่างหนึ่งคือ ‘ความโสด’ คือสิ่งที่เขาหวงแหน เพราะตั้งใจแล้วว่าจะแต่งงานตอนอายุ 39 ปี แต่งแล้วก็รีบมีลูกเลย ตอนนี้ขอใช้ชีวิตโสดๆ ให้สุดๆ ไปก่อน อาหารจานร้อนจานด่วนยังมีให้กินอีกมาก

5 ปีกว่าแล้วที่เขาอดทนได้ ความสัมพันธ์ระหว่างมาลีกับเขาเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้อง และหล่อนก็แสดงศักยภาพให้เขาเห็นแล้วว่าหล่อนเหมาะสมกับหน้าที่เลขาฯ ของเขาที่สุด

มาลีฉลาด รอบรู้ ละเอียดถี่ถ้วน รู้ใจเขาไปทุกอย่าง และมาลีก็เป็นประเภทสั่ง 1 ได้ 10 ไม่ว่าเขาจะต้องการข้อมูลใด เพียงแค่เอ่ยปาก มาลีจะสืบค้นและเชื่อมโยงสิ่งที่เกี่ยวข้องจนครบถ้วน ไม่ต้องรอให้เขาถามหาถามซ้ำ และนั่นก็ทำให้ทุกโครงการที่ผ่านเขาจะมีข้อมูลรัดกุม การยื่นซองประมูล หรือการเสนอราคาให้ลูกค้าจึงเป็นไปในทิศทางที่สมเหตุสมผล ไม่เอาเปรียบแต่สร้างกำไร

แม้ว่ามาลีจะเป็นหญิงสาววัยเพียง 25 ปี แต่ก็ต้องถือว่ามาลีเป็นเบื้องหลังที่สำคัญของเขา จนพ่อมักพูดเสมอว่า...

‘ไฟ... แกน่ะเคยตัวที่น้องทำให้ทุกอย่าง ถ้าวันหนึ่งน้องไม่อยู่ แกจะทำยังไง’

คำพูดที่มีนัยแอบแฝงของพ่อคือหวังให้เขายื้อมาลีเอาไว้ เพราะผู้หญิงอย่างมาลีหาไม่ได้ง่ายๆ ซึ่งเขาก็เห็นด้วย แต่ถ้าเขาทำรุ่มร่ามกับมาลีในเวลานี้ แน่ใจได้อย่างไรว่านั่นจะไม่เป็นผลเสีย อย่างน้อยที่สุดก็เสียการปกครอง การวางตัวระหว่างกันในฐานะเจ้านายกับลูกน้องน่าจะดีที่สุดในเวลานี้

แต่จากนี้ไปอีก 5 ปี หากถึงวันนั้นแล้วมาลียังไม่มีใคร อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น รวมทั้งเรื่องของเขากับมาลีด้วย และเขาก็มั่นใจว่ามาลีไม่มีใครแน่ เพราะสายตาหล่อนมันฟ้องว่าทุกห้องหัวใจมีแค่เขา

ในวันนั้นถ้าเขาพร้อมและหล่อนว่าง ทุกอย่างก็คงลงตัว

เขาจะละเลียดกินแซลมอนจนเกลี้ยง

“บอสจะเอาอะไรเหรอคะ”

เสียงหวานใสที่เอ่ยทักทำให้อัคนีตื่นจากภวังค์ เขายิ้มกลบเกลื่อนเมื่อเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นทำสีหน้าคล้ายจะสงสัยที่ถูกเขามองแต่ไม่พูดอะไร

“อยู่กันสองคนแล้ว ไม่ต้องเรียกบอส”

เขาเคยบอกหล่อนหลายครั้งว่าให้เรียก ‘พี่ไฟ’ เหมือนเดิม แต่มาลีไม่เคยฟัง หล่อนว่าไม่เหมาะ ชื่อนั้นไว้เรียกตอนอยู่นอกออฟฟิศ แต่ที่เขาเห็นก็คือ แม้จะด้านนอก หล่อนก็ยังเรียกเขาว่า ‘บอส’ และก็จะมีข้ออ้างต่างๆ นานา นานหนจึงจะได้ยินเสียงหวานๆ เรียกชื่อเขาเหมือนวันวาน

“เรียกพี่ไฟสิ”

อัคนีอดไม่ได้ที่จะยิ้มน้อยๆ เมื่อเจ้าของร่างเล็กทำตาโต ก่อนเปลือกตาจะกะพริบถี่ อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ สวย น่ารัก แต่นิ่งตามเดิม ทั้งที่เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่ามาลีไปซึมซับบุคลิกแบบนี้มาจากไหน มาลีในช่วงวัยเด็ก ไม่เป็นแบบนี้เลย

มาลีเม้มริมฝีปากแน่น อมยิ้มน้อยๆ เพราะรับรู้ได้ว่าแก้มของหล่อนร้อนวูบ ซึ่งหล่อนต้องสะกดไว้ภายใต้ท่าทีสุภาพนิ่งพลางส่ายใบหน้า

“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวไปเผลอเรียกที่อื่น ใครมาได้ยินเข้าจะไม่ดี บอสจะสั่งอะไรมาลีหรือเปล่าล่ะคะ มาลีจะได้เตรียมให้”

“อืม... งั้นตามไปห้องละกัน”

ในทันทีที่เจ้าของร่างสูงใหญ่หมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู มาลีอดไม่ได้ที่จะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ชำเลืองมองเขา แค่แผ่นหลังกว้างนั้นที่หล่อนจะมองได้สนิทตา เพราะหากเป็นการเผชิญหน้าหล่อนกับเขาก็มีสถานะเป็นเพียงเจ้านายกับเลขา เพราะเขาบอกเองเสมอว่าหล่อนเป็นเลขาที่ดีที่สุดสำหรับเขา ก็คงเป็นเช่นนั้น

ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่หล่อนทำงานเป็นเลขาให้เขา หล่อนรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับอัคนี รู้ว่าเขาใช้ผู้หญิงเปลืองแค่ไหน และผู้หญิงแต่ละคนของเขา ไม่มีส่วนไหนเลยที่คุณสมบัติของหล่อนจะไปเฉียดใกล้ ทุกคนนั้นเฟอร์เฟคไม่เป็นนางแบบก็ดารา หรือไม่ก็เป็นเซเลบไฮโซ ที่เขาควงออกงานอยู่บ่อยครั้ง

ส่วนหล่อนก็มีสถานะเป็นเลขาคู่ใจเขาต่อไป แค่หวังว่าสักวันหนึ่ง เมื่อเขาแต่งงานหรือมีแฟนเป็นตัวเป็นตน หล่อนจะตัดใจได้ เพราะหล่อนไม่ลืมหรอกว่า ‘พี่ไฟ’ คือคนที่อยู่ในหัวใจของหล่อนตั้งแต่เริ่มรู้จักความรัก คนที่บอกให้หล่อนรอ แต่เขาไม่เคยกลับมา

เมื่อพ่อของเขาชวนหล่อนมาฝึกงานเป็นเลขาให้กับเขา หล่อนก็ตอบรับอย่างไม่ลังเล ทั้งที่ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะทำได้หรือเปล่า และจากสายตาเขาที่มองหล่อนในครั้งแรกที่ได้พบหลังจากกันไปไกล ก็รู้เลยว่าเขาสบประมาท

ดังนั้นทางเดียวที่หล่อนจะมีค่าในสายตาเขาก็คือ หล่อนต้องทำงานเก่ง ต้องเป็นเลขาที่เขาเอ่ยชม และหล่อนพิสูจน์ตัวตนแล้วอย่างชัดเจน แต่นั่นก็ยังต้องทิ้งระยะห่าง ระยะเวลาที่ห่างกันทำให้หล่อนไม่กล้าทำตัวสนิทสนมกับเขาเหมือนเคย แค่ทำตามหน้าที่ไปแบบนี้ให้ดีที่สุดจะดีกว่า เพราะหล่อนไม่อยากมโนไปไกลมากกว่านี้

ดวงตากลมโตมองเจ้าของร่างสูงที่เดินนำและหล่อนก็เดินตาม จนเขาก้าวเข้าไปในออฟฟิศส่วนตัว หล่อนก็ยังคงมอง เสมือนหล่อนยังเห็นเขาได้ แม้จะมีสิ่งขวางกั้น

ขอได้แค่มองแผ่นหลังกว้าง...

แค่ให้รู้ว่าเบื้องหน้านั้นมีใครเดินนำอยู่...

หล่อนขอเป็นแค่คนก้าวตามและชื่นชมความสำเร็จของเขา... ก็เพียงพอแล้ว