ES1 - CHAPTER 4 - The Game Plan
524 Words
CHAPTER 4 - The Game Plan
Nagising ako dahil isang malikot na kamay ang tumama sa aking mukha. Aray!! Masakit, di ako makangiwi. Tsssk sino ba to? Saglet? May katabi ako??? What the!!! Napabangon ako ng di oras! Bumungad sa akin ang himbing na himbing na binatang mala anghel ang hitsura. Bakit ngayon ko lang ito napansin? Ang maamong mukha, animoy kay kinis at kay sarap haplusin, ang katawan nitong may kakisigang taglay, kahit may kapayatan. At nakabukaka pa hahaha na tila isang sanggol na inaangkin ang kabuuan ng higaan.
Ang ayos ng buong katawan nito na tila nang eengganyong iyong lapitan….. teka?? ano ba tong pinagsasasabi ko? Di ko mapigilang di pagmasdan ang kabuuan nito. Ahhh!!! Di ko din makontrol na lumapit sa kanya!! Natigil lang ako nang saktong magkaharap na kami, nakapatong ako’t magkahinang ang mga labi. Animo’y may magneto sa kanyang labi na humihila sa buo kong pagkatao. Damang dama ko ang kaligayahan sa tuwing naglalapat ang mga labi namin. Ang kaba ko na baka ito’y magising ay unti unting nawala dahil di ko na magawang kontrolin ang sensasyong aking nadarama. Ang kaninang marahan at maingat kong kilos ay unti unting nagging marahas at mapaghangad.
Animo’y uhaw at gutom na gutom na sanggol. Hindi ko tuloy namalayang nagising na ito. Kapwa tuloy kami nagkagulatan, pero kala nya mapipigil pa nya ko? Dun sya nagkakamali. Mas lalo ko pang pinagbuti ang aking ginagawang paghalik, marubdob at mapaghangad pa lalo. Kitang kita ko kung gaano sya nabahala, bakas sa mata nito ang takot at pangamba. Pilit nya kong iniiwasan at tinutulak at dahil sa sobrang paghahangad ko, di ko namalayang namimilipit na ako sa sakit dahil sa pagtuhod nya sa aking alaga.
Napahiyaw ako sa impit sa sakit, nagpagulong gulong pa ako sa kama. Nang mahimasmasan ako, nakita ko si Milo na nakayuko, nakatunghod sa gilid ng kama. Ramdam ko ang takot nya sakin. Tila ayaw nya akong mapansin. Dama ang pangamba sa bawat kilos nya, ang mga matang puno ng pagluha, at ang pagkamuhi sa kanyang buong pagkatao.
“M-Mi..? maya maya’y sabi ko. Nang hindi pa din sya sumasagot, dahan dahan akong lumapit. Nagulat ako dahil sya mismo ay agad na lumayo sa kin na animo’y may nakakahawa akong sakit. Teka? WALA AKONG EBOLA!!!
“Mi…? tanong ko ulit sa kanya. Ngunit ganun pa din sya. Pero pinagtataka ko, bakit di nya magawang sumigaw, humingi ng tulong kay papa o kaya ay tumakbo at lumabas nang kwarto ko?
Hmmmmm…. Mukhang alam ko na, hahahaha, natatakot syang mapahiya? Natatakot sya kay papa? Hahaha, I knew it!!! Alam ko na kahinaan mo, ang kasiyahan mong pinapakita, may pag iyak din pa lang alam, hahahaha. Let’s the game begin, I think I need the help of the gang.
“Hahahaha humanda ka!!!” sabi ko sa sarili ko habang pinagmamasdan ang tahimik nang si Milo.
Pero bakit iba nararamdaman ko? Datap’wat may plano na kong gagawin para mapaalis ka na, may bahagi pa rin ng aking pagkatao na nalulungkot at nais humingi ng tawad sa aking ginawa?
Bagama’t pilit ko mang patayin ang pag aalalang ito, di na nararapat na tumagal ka dito, para na sa ikatatahimik ng nararamdaman ko, ayoko nang Makita kang lumuluha
- Writer
