Exchange Student BOOK 1 and 2 (BxB)

ES1 - Chapter 8 - Faculty is Ready

Chapter 8 - Faculty is Ready

Tang inis, nasira na buhay ko!! Akala ko magiging masaya na kami ni papa nung nawala si Milo, yun pala hindi.

Oo nga't nalasap ko kahit papaano na ipagtanggol at mahalin ka ng sarili mong ama, kaso hindi naman nya buo na ibigay ang hinihingi kong pagmamahal.

At sinong herodes ang nagvideo ng usapan namin at naglakas loob na isuplong kame? Well, sino pa ba, ang walang kwentang si Channel, ang baklang may gusto sakin, tarantado sya! Sinasabi ko sa kanya! Mapapatay ko sya.

Biruin mo, gusto lang pala akong matikman kaya nya nagawa yun, tangna!! I really hate that f*****g shet gaylord!! I-blackmail daw ba ko? At hello, hitsura nya palang mapapatay muna, daig pa pinaghalong kabayo, diego, shokoy at ewan, di ko talaga gugustuhing patulan sya. And lastly, huli na ang lahat, why? Because we're here at the faculty/dean's office. Yeah, all of my troupe are also here. And take note, we are here at the faculty office not in the guidance office!!! May papa re-assure to us that we will get our punishment through the votes and verdicts of the faculty teachers.

And you know what? I am the most embarrassing student in the whole campus!! Balitang balita kaya!! And yeah, maybe, sometimes, I'm ALWAYS exempted whenever and whatever i did something ridiculous and baleful because I am the son of Mr. Harold  Agustin, but this time, the verdict is now on the hands of these 23 ugly teachers. What should I do? The whole gang is at risk and we are all trapped  in this one of a kind stardom, haixt what a great danger waiting for us. We are stepping in the edge of being kicked out or suspended? What the!!! This is a great devastation in our image!!!!

"Mr. Agustin, what's the meaning of this?" unang tanong sa akin ni Mr. De Leon sabay lapag ng cellphone. Katatapos lang nilang panuorin ang video ng paguusap namin ng barkada ko.

"It's so simple, ako ang may kasalanan, ano? Okay na ba?" may pagmamatigas kong pag amin. Syempre, may puso pa din ako kahit na pinangalan ako sa demonyo.

"Walang kasalanan ang buong tropa ko" pagpapatuloy ko pa. "Nadamay lang sila, pero ako pa din ang may sala kaya ako na lang ang pagalitan at parusahan nyo" syempre, tropa ko sila kaya ayokong mapahamak sila ng dahil sakin (although ako talaga ang dahilan)

"Stop protecting your friends Mr. Agustin" epal ng matandang si Mrs. Antonietta.

"Me? Why should I do that? I'm just saying the truth! It's my fault, my plan, my mess. So please, let my friends get out of here"

"D-Dio?" gulat na reaksyon ng mga tropa ko. Ngunit tinitigan ko lang sila ng masama plus evil smile at i think na naunawaan nila iyon kaya nakayuko silang lumabas ng office.

"Okay. Okay, so what's the matter?"

"Tss, okay,... Let's proceed to the legal process, so Mr. Dio Agustin , after so many years, I think this day is your most memorable day for you. Although you had been always called in the guidance office because of your bullying etcetera matter. This time, all of us re-assure you that you must be WELL DISCIPLINED, and got your punishment very well." mahabang pagkuda ni Mr. Guevarra.

"What an 'SO INTIMIDATING SPEECH' sir, pwede ba diretsuhin nyo na lang ako" sagot ko dahil sa kaboringan nila. Daig pa pulitiko

"DIO!!!" sigaw ni papa dahil sa inasal ko.

"Bakit na naman papa?"

"Di kita pinalaking bastos para sumagot sagot ng ganyan! Pinalaki kitang maayos! Bakit ba puro na lang gulo ang pinag gagagawa mo sa buhay? Sa pamilya natin! Nasisira na pangalan ko dahil sayo!"

"WOW, CONCERN PALA KAYO PA'?, KELAN PA?"  banat kong sagot kay papa na kasalukuyang may inis na kong nararamdaman.

"Kelan? Matagal na! Anak kita di ba! At dahil sa pinaggagagawa mo, I will do the right thing!"

"Wow, right thing? Papa, naririnig mo ba sarili mo? Kelan mo ba ko tinuring na anak?"

"Ano pinagsasasabi mo dyan Dio! Wala kang galang!"

"Talaga? Halos lahat ginawa ko na para maipakitang mas magaling ako kay kuya!!! Pero ano? Sya pa rin bukambibig mo! Dati naman ako lagi kasama nyo, pero bakit pa'? Komot ba sumikat kayo dahil sa program na ginawa ni kuya, kinalimutan nyo na lang ako ng ganun ganon na lang!"

"Dio!"

"Bakit pa'?! Alam nyong mabait ako, maasahan! Pero dahil sa ginawa nyong pambabalewala sakin, kaya ako nagkaganito! Di nyo ba pansin? Nagpapapansin ako! Kase di nyo ko makita! Puro na lang lagi si kuya! Si kuya, kuya, kuya, kuya!"

Di pa ko tapos magsalita, nakahiga na ako sa sahig, bakit ba ganito nangyayari sakin? Ang sarili kong ama, di ako mahal, ang sarili kong ama, walang pagkalinga sakin, ang sarili kong ama, kaya akong saktan...... Di ko na tuloy mapigilan ang pa agos ng aking luha, kasabay ng pagtulo ng dugo mula sa pumutok kong labi.

"D-Dio a-anak" rinig kong pag iyak ni papa "S-Sorry Dio, di-di ko sinasadya"

Unti unti, pinipilit kong bumangon, pilit din akong inaalalayan ni papa pero parang naging manhid na ang puso ko dahil sa galit kaya hindi ko na hinayaang matulungan pa ako ni papa. Itinaboy ko ang kamay nya. Lumuluha ako di dahil sa hiya na nasaksihan pa ng lahat ng mga teacher kundi luha mula sa walang pagmamahal ng aking ama.

"D-Dio" untag ng aking ama

"Ano Pa'? Masaya na kayo? Nasaktan nyo na ko, pero tanong ko lang Pa'? Minahal nyo ba ko?" lakas loob kong sabi sa aking ama.

Ilang minuto ang lumipas ngunit katahimikan lang ang namayani. Mahirap mang tanggapin, naglakas loob akong tumayo at magsalita.

"Alam kong ganito ang kahihinatnan, sorry sa lahat ng kabaliwang pinaggagagawa ko, sorry din kung nagkagulo ang lahat, sorry din kung nasira ko ang pangalan ng school," dire-diretso ngunit pigil na emosyon kong turan. Maya maya'y tumingin ako sa aking ama na nakayuko pa din.

"Well, di ko na kailangang intayin ang parusa ko" dagdag ko pa. "Araw-araw daig ko pa ang pulubi, dayukdok at hampaslupa para lang umamot ng pagmamahal at pagkalinga. Alam kong mali ang paraang nagawa ko, kaya, humihingi ako ng patawad" pagpapatuloy ko.

"Siguro, di ko na kailangang ipagtanggol pa ang sarili ko dahil alam kong ako ang may mali. Kaya nararapat lang na...... upang matahimik na ang school na ito mula sa isang tarantadong gaya ko na walang ibang ginawa kungdi manggulo, nararapat nang...... umalis na ko dito."

Mabigat man sa akin, pero mabuti't nasabi ko sa wakas. Lahat ay nagkagulatan at iba nama'y napaiyak. Si papa? Nakatingin lang sa akin, walang emosyon na lalong nagpapakasakit ng nararamdaman ko.

"Muli humihingi ako ng tawad" di ko na mapigilan ang sarili kong lumuha kaya dali-dali akong tumakbo at lumabas ng office. Marami mang estudyante ang nagtataka, nabigla at naguguluhan. Pero di ko na pinansin, maging ang mga barkada ko, halos di magkaumayaw kakahabol at tanong sakin kung bakit ako umiiyak at ano ang nangyari. Di ko na lang din sila pinansin, bagkus ay dire-diretso akong sumakay sa kotse ko at mabilis na pinatakbo paalis ng paaralan.

Wala akong pagsidlan ng pagluha at patangis, halos paandarin ko ang kotse ko na tila wala ng bukas. Halos magwala na ako. Gusto ko nang mawala!! Gusto ko ng tuluyang di na makita ng lahat! Ang kahihiyan ko! Ang pagsusumamo ko! Lahat!! Balewala!! Lahat ng pinaggagagawa ko para mapansin at mahalin ako ng sarili kong ama!!!

Nagtatangis ang aking bagang sa galit! At isa lang ang dapat kong sisihin!!! Di si kuya, di si papa, at mas lalong hindi si Milo! Yun ay walang iba............

KUNGDI AKO LANG!!!! tutal di naman ako mahal ng lahat, mapa ama o ina o kuya ko man. Wala na ding silbi buhay ko.... siguro magiging masaya pa sila pagwala na ko.... Oo nga..... pagwala na ako....

Kaya isang desisyon ang aking gagawin........ Ngunit bago ang lahat... Gagawa muna ako ng tama bago ako mawala......

Pinaharurot ko na ang aking sasakyan at dire-diretso sa isang lugar kung saan doon lang matatama ang lahat ng aking mali.