ณ ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ซาโกเยฟ ชายหนุ่มร่างสูงกำลังเดินกระสับกระส่ายไปมาในชุดสูทสีดำ
“นั่งสิวะโทมัส!” อีวานหันไปดุรุ่นน้องอย่างรำคาญใจ
“อีวาน ฉันไม่เห็นด้วย คุณหนูไม่ควรไปงานนี้เลย” โทมัสตอบกลับและไม่ยอมนั่งลงตามคำสั่งด้วยซ้ำ เขานั่งไม่ติดตั้งแต่หลายวันก่อนที่กลับมาจากโบสถ์ โชคดีที่ช่วงนี้คุณหนูพระพายไม่ออกไปไหน แต่เธอก็แจ้งกำหนดการสำคัญมาแล้วว่าจะไปเล่นเปียโนในงานประมูลการกุศลของคุณหญิงกานดา “ตั้งแต่เจอพวกแก๊งยูริคอฟ ฉันไม่วางใจเลย”
“โทมัส พวกเราตามสืบแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่ว่าไอ้แก๊งนั่นมันจะปรากฏตัวขึ้นมาเพราะอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณหนูทั้งนั้น”
“นายแน่ใจเหรอ!” โทมัสขมวดคิ้วพรอมกับหยุดเดินแล้วสบตาอีวานนิ่งงัน
“ฉันรู้ว่ามันวางใจไม่ได้ แต่สิ่งที่พวกเราทำได้ดีที่สุดก็คือการทำให้คุณหนูได้ใช้ชีวิตอย่างปกติและมีความสุขที่สุดไม่ใช่เหรอ แกจะให้ฉันห้ามไม่ให้คุณหนูไปเล่นเปียโนได้ยังไงกัน” อีวา
