เจ็บที่ต้องจ่าย

ตอนที่6

วีธรากลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบห้าทุ่ม ในมือของเธอหิ้วของพะรุงพะรังเนื่องจากเธอชวนลูน่าหรือหมอมาโนชไปช้อปปิ้งต่อเพื่อฆ่าเวลากลับบ้านให้ช้าลง เป็นครั้งแรกหลังจากที่แต่งงานมาที่เธอกลับบ้านดึกขนาดนี้ คนที่เคยอยู่ในโอวาทผัวจนผัวมีเล็กมีน้อยคนนั้นวันนี้เลือกที่จะลองทำอะไรๆใหม่ๆ มันคงจะไม่ผิดอะไรเมื่อของตายมันอยากจะมีชีวิตขึ้นมาบ้าง

สายตาคู่สวยเหลือบไปเห็นรถหรูคันโปรดของผู้เป็นสามีจอดอยู่ที่โรงจอดรถของบ้าน

'วันนี้กลับบ้านเร็วนี่'

นึกเหน็บแนมเขาอยู่ในใจ ปกติของณัฐวรรธณ์ไม่กลับตีหนึ่งก็ตีห้าหรือไม่ก็ไม่กลับเลย

"คุณวีวี่คะ ทำไมวันนี้กลับช้าจังคะ?"

สาวใช้เปิดประตูบ้านออกมาช่วยหิ้วของที่หนักอึ้งของวีธรา

"ตื่นมาทำไมจ้ะดาว ฉันเปิดประตูเองได้ ของก็หิ้วได้เหมือนกัน เวลาพักผ่อนฉันไม่ว่าอะไรหรอกน่า"

"ดาวเป็นห่วงคุณค่ะ ปกติไม่เคยกลับดึก"

"ขอบใจนะ แล้ว อืม..คุณวรรธณ์กลับมานานแล้วเหรอ?"

"ตั้งแต่ห้าโมงแล้วค่ะ"

"แล้ว ถามอะไรถึงฉันมั้ย?"

ก็อดแอบระแวงไม่ได้ เพราะว่าวันนี้ทั้งวันเธอปิดเครื่อง

"ไม่นะคะ กลับมาก็อยู่บนห้อง ไม่รับประทานอาหารเย็นด้วยค่ะ คงจะหลับไปแล้ว"

"อ้อ โอเค งั้นช่วยเอาของไปเก็บที่ห้องเก็บกระเป๋าก็แล้วกันจ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปจัดการเอง อ้อ ถุงเล็กสีชมพูของดาวนะ ฉันซื้อให้เอาไปเลยจ่ะ"

สาวใช้คลี่ยิ้มอย่างดีอกดีใจรีบยกมือไหว้ขอบคุณผู้เป็นนายสาว

"ขอบคุณนะคะคุณวีวี่ คุณดีกับดาวมากจริงๆ"

"น่า เล็กน้อย"

วีธราตบบ่าของดาวสาวรับใช้ชาวเมียนม่าเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนอย่างช้าๆ รู้สึกไม่ค่อยชินกับการที่ณัฐวรรธณ์อยู่ที่บ้านด้วยสักเท่าไหร่ มันนานเป็นปีๆแล้วที่เธอนอนคนเดียวและมันก็หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกัน แล้วมาหาว่าเธอไม่ท้องลูกของเขาสักทีในเมื่อพ่อพันธ์มัวแต่ไปสมสู่อยู่ที่อื่นจะเอาอะไรไปท้อง

แอ๊ด!

"กลับมาแล้วเหรอ?"

ถามพรางยกแก้วเบียร์ในมือที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด วีธราแอบเห็นขวดเบียร์วางเรียงอยู่ เขาคงนั่งดื่มมาสักพักแล้วก็ตั้งแต่ห้าโมงคงไม่ต้องเดาว่าหมดไปกี่ขวด

"ค่ะ.."

"ไปบ้านคุณแม่มาเหรอ?"

ถามนิ่งๆแบบนี้วีธรารู้ดีว่าเขากำลังโกรธอะไรเธออยู่ และรู้ด้วยว่าเขากำลังเมามาก

'หรือว่าจะรู้แล้วว่าเราไม่ได้ไปบ้านคุณแม่'

"เปล่าค่ะ ไปช้อปปิ้งกับเพื่อนมา"

ตอบด้วยสีหน้าเรียบๆกลับไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ วันนี้เธอเดินซะจนเท้าปวดระบมไปหมด ตอนช้อปมันก็สนุกอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้นี่สิปวดไปหมดทั้งตัว

แกร๊ก!

เสียงประตูห้องถูกเปิดออก วีธราหันควับไปก็เห็นหน้าผู้เป็นสามีที่ยืนทำหน้าถมึงทึงใส่เธออยู่ แอบรู้สึกกลัวนิดๆ แต่เมื่อนึกมาได้ว่าไม่ได้ทำอะไรผิดก็เชิ่ดหน้าขึ้นพร้อมรบทันที

"ไปกับเพื่อนหรือชู้ริจะมีชู้ ก็น่าจะหลบๆซ่อนๆหน่อย"

"อะ อะไรนะคะ?"

เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแววตาคู่งามเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์กับคำกล่าวหารุนแรงนั้น

"ฟังไม่ผิดหรอก"

"มากล่าวหากันแบบนี้ คิดว่าคนอื่นเขาจะทำแบบคุณเหรอวรรธณ์? เมาแล้วก็ไปนอนเถอะค่ะ"

"ก็ไม่แน่ บางทีคุณอาจจะอยากแก้แค้นผมไง หรือไม่ก็..."

เดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์พุ่งเข้ามาในจมูก พร้อมกันนั้นยังกวาดสายตามองวีธราตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาวาวโรจน์ วันนี้วีธราทำเขาโกรธสุดๆ

"อย่ามองวีวี่ด้วยสายตาแบบนั้นนะวรรธณ์"

"ผมลืมไปวีวี่ว่าผมปรนเปรอให้คุณน้อยเกินไป คุณเลยต้องออกไปหากินนอกบ้าน"

"เลว!"

"เรามันก็เลวเท่ากัน"

ณัฐวรรธณ์ตอบกลับทันควันที่หญิงสาวสบทด่าออกมา สองแขนของเขาเข้ามาประชิดบีบต้นแขนของเธอไว้อย่างแรงจนวีธรารู้สึกเจ็บ

"ปล่อยนะ! วีวี่ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณคิด ไม่ได้เลวเหมือนคุณ"

วีธราตะโกนใส่หน้าเขาที่กำลังเต็มไปด้วยโทสะร้อนดั่งเปลวไฟ เขาต้องสะกดกลั้นอารมณ์ไว้แค่ไหนกับภาพนั้น ภาพที่วีธราเดินจูงมือกับผู้ชายอื่น

"แก้ผ้าออก"

"ไม่!"

"บอกให้แก้ก็แก้ ทุกส่วนบนร่างกายนี้เป็นของผม จะสำรวจความสึกหรอบ้างคงไม่ผิดอะไร ที่ผ่านมาเป็นเพราะผมใจดีกับคุณเกินไปวีวี่ "

น้ำเสียงของณัฐวรรธณ์เต็มไปด้วยความเดือดดาล มือหนาผลักร่างเพรียวให้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ก่อนจะตามลงไปคร่อม โชคดีว่าพื้นปูด้วยพรมผืนใหญ่หนานุ่มไม่อย่างนั้นคงเจ็บตัวมากก่วานี้

"โอ้ย!วีวี่เจ็บนะ คนป่าเถื่อนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ วีวี่จะกลับบ้าน ปล่อย"

พยายามดันร่างตัวเองจะลุกขึ้น แต่สองแขนและตัวถูกรวบและตรึงเอาไว้แน่น ชุดเดรสยาวถูกดึงทึ้งออกด้วยแรงโกรธ ความฉุนเฉียวเหมือนคนหวงของยังคงคุกรุ่น ถ้าไม่ได้ระบายออกไป เขาคงอยู่ไม่เป็นสุข

ปลายจมูกฝังลงไปทั้งแต่ซอกคอระหงขาวเนียนเพื่อสำรวจกลิ่นตัวชายอื่นบนตัวของเธอ! วีธราดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดจากพันธการร้ายของผู้เป็นสามี

"อืม.."

จมูกโด่งของเขาฝังพรางซุกไซ้สำรวจซอกซอนมาจนถึงลาดไหล่ก่อนจะไล้ไปถึงทรวงอกอวบอิ่ม ไม่มีกลิ่นอะไรปะปนนอกจากกลิ่นตัวที่หอมหวานของวีธรา จากอารมณ์โกรธค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ใคร่

"ไปที่เตียง"

เขาลุกขึ้นช้อนร่างที่นอนแน่นิ่งอย่างลูกแมวสิ้นฤทธ์ของวีธราเข้าไปในห้องนอน ความต้องการตอนนี้คือเรือนร่างขาวโพลนอวบอิ่มที่เขาเผลอเลอหลงลืมไปชั่วคราว มันนานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ตักตวงความหวานจากร่างอันน่าเย้ายวนตรงหน้าเขาตอนนี้ และคืนนี้เขาจะชดเชยมัน จนวีธรารู้สึกว่าอยากร้องขอชีวิตจากเขาแน่