เจ็บที่ต้องจ่าย

ตอนที่5

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นไม่ทันถึงหนึ่งนาทีประตูก็ถูกเปิดออกโดยเลขาหน้าห้อง คุณมยุรีผู้เป็นมารดาของณัฐวรรธณ์นั่นเองที่มาหาเขาอย่างกะทันหันโดยที่ไม่ได้นัดหมายกันก่อนล่วงหน้า

ณัฐวรรธณ์ถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่มีเรื่องมารดาของเขาไม่โผล่มาแน่นอน

ร่างสูงร้อยหกสิบห้า ทรวดทรงองค์เอวยังดูดีทุกสัดส่วน เส้นผมดำขลับของท่านถูกย้อมและจัดทรงเป็นลอนอย่างดีไม่เห็นแม้แต่หงอกสีขาวสักเส้น บนเรือนร่างของคุณมยุรีสวมชุดสูททันสมัยตกแต่งด้วยเครื่องประดับยี่ห้อหรูหราราคาเฉียดล้าน

"ตาวรรธณ์"

เอ่ยทักบุตรชายด้วยสีหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"สวัสดีครับคุณแม่ มาตั้งแต่ตอนไหนทำไมไม่โทรบอกก่อนล่วงหน้าครับ"

ณัฐวรรธณ์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินไปประคองผู้เป็นมารดามานั่งที่โซฟารับแขกอย่างเอาอกเอาใจ

"แม่ก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่หรอกนะถ้าไม่มีเรื่องร้อนใจ คนนี้รู้จักมั้ย คนในรูปเป็นใคร?"

มารดายื่นให้บุตรชายดูรูปในโทรศัพท์มือถือ

"ไม่รู้จักครับ"

ยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้ผู้เป็นมารดา แม้จะเดือดกับรูปที่เห็นในมือถือแค่ไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ในใจ

"เดินคลอเคลียพะเน้าพะนอกันขนาดนี้ มั่นใจนะว่าเมียแกไม่ได้มีชู้"

คุณมยุรีมองเค้นบุตรชายด้วยสายตาเข้มงวด

"ไม่หรอกครับคุณแม่ คงจะเป็นเพื่อนน่ะครับ ผมรู้จักนิสัยของวีวี่ดี"

ยิ้มให้ผู้เป็นมารดาแสดงสีหน้าเรียบเฉย จะมีเรื่องโกรธหรือไม่พอใจวีธราแค่ไหน ต่อหน้าคนอื่นเขาก็มักจะปกป้องเธออยู่เสมอ เพราะเขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์จะลงโทษเธอได้ อย่างน้อยวีธราก็คือคนของเขาตามกฎหมาย

"ดูแกจะเชื่อและหลงเมียเอามากๆตาบอดไปหมดแล้วกระมัง นอกจากจะไม่มีหลานให้ฉันแล้ว ยังทำตัวแบบนี้อีกงามไส้นักเชียว บอกตรงๆนะแม่ไม่เคยภูมิใจสักครั้งที่มีลูกสะใภ้คนนี้ แต่ที่แกล้งปิดตาข้างเดียวมาตลอดเพราะเห็นแก่ความสุขของแก ถ้าอยู่กันไปแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้น ก็หย่าๆไปเสียเถอะลูก ยุคนี้จะหย่า จะแต่ง กี่ครั้งก็ไม่มีใครเขาสนใจหรอก"

คุณมยุรียังมีความพยายามที่จะโน้มน้าวจิตใจผู้เป็นบุตรชาย เพราะอยากได้สะใภ้ที่มีฐานะทัดเทียมกัน วีธรามีดีแค่พ่อแม่ทำงานรับราชการไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย มาแต่งงานกับบุตรชายของตนเหมือนกับหนูตกถังข้าวสาร

ไหนจะธุรกิจที่เพิ่งจะเปิดไม่รู้ว่ามาเอาเงินจากณัฐวรรธณ์ไปลงทุนเท่าไหร่แล้ว เด็กที่ไม่มีประสบการณ์ทำงานอย่างวีธราจะมีปัญญาที่ไหนมาบริหารธุรกิจนอกจากมาเอาเงินไปตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ คิดพรางก็ถอนหายใจออกมา เฮือกๆ

"ผมยังไม่อยากให้เป็นข่าวอะไรตอนนี้ครับ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม"

"แต่แม่อยาก จะได้ประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าลูกแม่พร้อมเปิดใจรับคนใหม่แล้ว"

"เอาน่าครับคุณแม่ งั้นเดี๋ยวผมกลับบ้านไปผมจะไปถามวีวี่ดูนะครับว่าคนในรูปเป็นใคร แล้วเรื่องนี้ไว้เราค่อยคุยกันใหม่ดีมั้ยครับ วันนี้คุณแม่อยากทานอะไรรึเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปรับประทานเป็นเพื่อน"

"อืม ก็ได้"

แม้จะไม่พอใจที่บุตรชายดูเหมือนไม่เป็นเดือดเป็นร้อนแต่ก็ต้องยอมอีกครั้ง คนอย่างณัฐวรรธณ์ไม่เคยมีใครบังคับอะไรได้ ไม่งั้นคงไม่ได้วีธรามาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรกแล้ว

"เออ แม่ลืมไป หนูลิลลี่จะมาเที่ยวเมืองไทย เลยขออนุญาตมาพักที่บ้านของแม่ แม่ก็ตอบรับไปแล้วด้วย"

"ลิลลี่เหรอครับ..."

ณัฐวรรธณ์เมื่อมารดาเอ่ยถึงลิลลี่ ลิลลี่คือลูกสาวของเพื่อนคุณมยุรี แต่ที่สำคัญไปมากกว่านั้น ลิลลี่คือรักแรกของเขา เป็นPuppy love ตั้งแต่สมัยเขาเรียนอยู่มัธยม

แต่ก็ต้องห่างกันเมื่อครอบครัวของลิลลี่ย้ายไปอยู่อเมริกาและหลังจากนั้นลิลลี่ก็มีแฟนใหม่เป็นฝรั่งหน้าหล่อทำให้เขาต้องอกหักไปตามระเบียบ เพราะเรื่องนี้ทำให้เขาฝังใจมาตลอดว่า ผู้หญิงในโลกนี้ไว้ใจไม่ได้สักคน ดั่งคำโคลงประโยคหนึ่ง 'จากกันสามวันนารีเป็นอื่น'

"เรื่องเก่าๆอย่าถือสาน้องนะลูก ตอนนี้หนูลิลลี่ก็ยังโสด ถ้าลูกจะหย่าแล้วแต่งงานใหม่แม่ก็ยินดีรับหนูลิลลี่มาเป็นลูกสะใภ้"

"คุณแม่ ผมแต่งงานแล้วนะครับ อีกอย่างเรื่องมันนานแล้วลิลลี่คงไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้วล่ะครับ"

"ใครบอกกันล่ะว่าหนูลิลลี่ไม่ได้คิดอะไรกับแก ไม่อย่างนั้นจะมาพักบ้านเราทำไม โรงแรมหรูในกรุงมีตั้งเยอะแยะ"

ณัฐวรรธณ์ไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก เอาจริงๆเขาก็แอบหวั่นไหวเล็กๆ รักแรกสมัยวัยว้าวุ่นมันเป็นอะไรที่ฝังใจเขามาตลอด ถ้าเจอลิลลี่จริงก็คงจะมีผลต่อจิตใจของเขาไม่น้อย ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ววีธราล่ะ เขาจะเอาหล่อนไปไว้ตรงไหน ในเมื่อวีธราไม่เคยอยากจะหย่ากับเขาแม้แต่นิด