เจ็บที่ต้องจ่าย

ตอนที่4

เป็นจริงอย่างที่ณัฐวรรธณ์ได้รับรู้มา วีธราไม่ได้ไปบ้านของผู้เป็นมารดาอย่างที่ผู้ช่วยของเขารายงานมา แต่วีธราแวะไปคลีนิกเสริมความงามของเพื่อนสนิท

"มาบ่อยนะจ้ะช่วงนี้"

เสียงทักทายจากมาโนชหรือหมอมาโนชเจ้าของคลินิกเสริมความงามชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มาโนชเป็นLGBTQ เกย์รับที่ไม่แต่งหญิง ดูเผินๆก็ผู้ชายหล่อคนหนึ่งเลยทีเดียว มาโนชเป็นเพื่อนสนิทของวีธรามาตั้งแต่เรียนประถมยันมัธยมและก็แยกย้ายกันไปตอนเข้ามหาวิทยาลัย แต่กระนัั้นก็ยังติดต่อพบเจอกันเรื่อยมา

"ฟิลเลอร์สักหน่อยมั้ย ใต้ตาดูคล้ำๆนะย่ะ ไม่ได้นอนเหรอ"

"นอนดึกน่ะ"

"มีเรื่องเครียดอะไร?"

มาโนชถามอย่างรู้ทัน เมื่อก่อนมีเรื่องเครียดหรือกลุ้มใจวีธรามักจะมาลงกับเข็มยาของเขาเสมอ จัดเต็มความสวยทุกโปรแกรมไม่มีขีดจำกัด แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าวีธราจะห่างๆไป

"เปล๊า"

"เสียงสูงนะย่ะ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าหล่อนโกหก อยู่กับฉันแกจะคีฟลุคหาพระแสงอะไรห๊า ไหนเล่าสิ"

มาโนชยกขาขึ้นไขว่ห้างพร้อมกับเอามือเท้าคางนั่งจ้องเพื่อนสาวตาไม่กระปริบ

"จ่ะ มาโนช"

"กรี๊ด!ลูน่าย่ะ "

ส่งเสียงแหลมปรี๊ดรับไม่ได้เมื่อเพื่อนเรียกชื่อจริงซะเต็มยศ วีธราหัวเราะคิกคักออกมา เธอตั้งใจเหย้ามาโนชเล่นเท่านั้นไม่ได้ตั้งใจจะบูลลี่อะไร

"ไหนบอกแม่มาซิ วันนี้มีเรื่องอะไรย่ะ หรือจะมาทำสวยอย่างเดียว แต่หน้าหล่อนก็ดูเป๊ะอยู่แล้วนะไม่เห็นว่าจะมีอะไรขาดนอกจากใต้ตาที่ดูคล้ำๆเล็กน้อย พักผ่อนดื่มน้ำเยอะๆก็น่าจะหาย"

"อืม ไม่เติมอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ จะสวยหรือไม่สวยถ้าเจอผู้ชายไม่รู้จักพอก็เท่านั้นแหล่ะ"

"แกคงไม่ได้หมายถึงผัวแกนะ ที่ว่าไม่รู้จักพอ"

วีธราหุบยิ้มเมื่อมาโนชเอ่ยถึงคำที่แสลงใจออกมา สายตาเธอหลุบต่ำหลบสายตาของเพื่อนสนิทอย่างคนที่มีความทุกข์ใจออกมาอย่างชัดเจน

"ใช่ จริงๆด้วยแหะ"

มาโนชยกขาลงพร้อมกับขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้วีธรามากขึ้นแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย

"แกก็เหมือนคนอื่นๆใช่มั้ย คิดว่าชีวิตของฉันสมบูรณ์ เพอร์เฟค ทุกอย่าง..."

วีธราหยุดพูดแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามทั้งใจฟังอย่างเต็มที่ก็ตาม

"ยัยวีวี่ ฉันเป็นเพื่อนสนิทแกมานานแล้วนะ เพราะฉะนั้นแล้วแกไว้ใจฉันได้"

มาโนชรู้นิสัยของวีธราดีว่าถ้าไม่ถึงที่สุดจะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ดูไม่ดีออกมาอย่างเด็ดขาด วันนี้ทุกอย่างคงจะถึงขีดสุดวีธราเลยยอมเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

วีธรากระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนจะสบตามาโนชกลับ ในแววตาของมาโนชมีแต่ความห่วงใยเต็มไปหมด มันนานเท่าไหร่แล้วนะ! ที่เธอไม่สนใจใยดีต่อสายตาที่เป็นห่วงเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ พี่น้อง หรือกระทั่งเพื่อนสนิท เพียงเพราะกลัวว่าพวกเขาจะล่วงรู้ว่าข้างหลังภาพชีวิตที่สวยหรูของเธอนั้นมันเละตุ้มเป๊ะแค่ไหน

"ลูน่า ฉันขอโทษนะที่ทำเหมือนไม่เคยไว้ใจเธอเลย เอาไว้ฉันพร้อมเมื่อไหร่ ฉันจะเล่าหมดทุกอย่างจะไม่มีเรื่องอะไรปิดบังเธอเลย แต่ตอนนี้ ขอเวลาให้ฉันได้ทำใจสักพักเถอะนะ ไม่อยากดึงซีนดราม่าเข้ามาตอนนี้ เพราะสิ่งที่เราควรทำตอนนี้มากที่สุดคือ.."

"คือ..."

มาโนชช่วยย้ำคำสุดท้ายอย่างใจจดใจจ่อรอฟัง

"ฉันหิว!"

"ยัยวีวี่! เธอจะช็อตฟิลฉันทำไมยะ นี่ก็อุตส่าห์ตั้งใจฟังอย่างดี อิบ้า! โอ้ย กะเทยเสียอารมณ์"

"อิ อิ ก็ฉันจะมาชวนเธอไปหาอะไรกิน เอาแบบแซ่บๆซี้ดๆ กินแล้วไม่ต้องนับโซเดียมนับแคลได้ป่ะ"

วีธราทำหน้าตาออดอ้อน ในขณะที่อีกฝ่ายยังมองค้อนไม่หยุด

"หิวก็ไปสิย๊ะ! ลุก ๆ ๆ"

"จ้าแม่"

วีธราคลี่ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะลุกเดินนำไปก่อน เพราะมาโนชยังสวมชุดกาวน์หมออยู่ ต้องเข้าไปเปลี่ยนชุดอีกห้อง วันนี้วีธราตั้งใจว่าจะกลับบ้านช้าหน่อย เพราะถึงแม้ว่ากลับเร็วก็ต้องกินข้าวคนเดียวอยู่ดี เธอไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นศรีภรรยาที่ดี ในเมื่อณัฐวรรธณ์เองก็ปล่อยปละละเลยเธอมานานมากแล้วเหมือนกัน