พ่ายรักเจ้าสาววันไนท์ฯ

ตอนที่17

พ่ายรักเจ้าสาววันไนท์ฯ

17

มิราลุกๆนั่งๆอยู่ในห้องตั้งใจเก็บของจัดห้องจัดกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปอเมริกาในอีกสองวันข้างหน้า

กริ่ง!

เสียงกุญแจร่วงหล่นลงมาจากห่อผ้าพันคอผืนหนึ่งที่เจตต์เคยมอบให้เธอมาตอนอยู่ที่เชียงราย

"นั่นมัน"

กุญแจกับคีย์การ์ดห้องเจตต์ที่เธอยังเก็บเอาไว้ มิราหยิบมันขึ้นมากำไว้ในมืออย่างทะนุถนอม

"เอาไปคืนเขาดีมั้ยนะ"

มิรากอดมันไว้แนบอก รู้ตัวว่ายังรักเจตต์อยู่เต็มหัวใจ หญิงสาวตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ก็ลุกขึ้นมาจากกองเสื้อผ้าทันที

"ไปบอกลาและขอบคุณเขาอีกสักครั้งก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ดูแลเราเป็นอย่างดี"

@@@

มิราเดินทางมาด้วยรถแท็กซี่ใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงคอนโดของเจตต์

เธอขึ้นลิฟต์มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องคอนโดมิเนียมสุดหรูห้องเดิมที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเธอและเขา หญิงสาวมือสั่นเทาสองจิตสองใจว่าควรจะเข้าไปดีหรือไม่

"มิรา!"

อยู่ๆก็มีคนเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง น้ำเสียงเหมือนจะฟังดูตกใจมากกว่าจะตั้งใจเรียก

"พี่เจตต์"

ภาพของเจตต์และผู้หญิงอีกคนในชุดเดรสคล้ายชุดคลุมท้องเดินเคียงข้างกันมา มิราหรี่ตาลงขยี้ตาอีกครั้งว่าเธอมองผิดไปหรือเปล่า ใช่เขาจริงๆหรือไม่

"สวัสดีค่ะ คุณมิรา เอ่อ ฉันชื่อเอวาค่ะ"

หญิงสาวคนนั้นแนะนำตัวเองราวกับว่ารู้จักเธอมาแล้วเป็นอย่างดี

"คุณคือ?"

มิราถามพรางจ้องหน้าเอวาสลับกับเจตต์ไปมา

"เอวาเมียพี่เอง เธอกำลังท้อง"

มิราถึงกับผงะไปทันทีที่เจตต์พูดจบ เธอหลุบสายตาลงต่ำจ้องที่ท้องของเอวา หญิงสาวนิ่งหวนคิดถึงความทรงจำเมื่อหลายเดือนก่อน เธอเห็นผู้หญิงคนนี้โทรหาเจตต์บ่อยบางครั้งก็ผ่านเลขา

บางครั้งก็แชทผ่านไลน์ ในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย พอมาปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็ถึงบางอ้อ แต่อาจจะถึงบางอ้อช้าไปนิด

"งั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ได้เลิกกันจริงๆใช่มั้ย?"

มิราถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เอาจริงๆก็สั่นไปหมดทั้งร่าง ความรู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางร่าง เข่าอ่อนแทบทรุด แต่ก็พยายามทรงตัวเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"ถูก พี่เจตต์ต้องแต่งงานกับเธอเพราะเธอท้องไงล่ะ กลับไปเถอะที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธออีกแล้ว"

เอวาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยันพอๆกับสายตา แต่ผู้ชายอีกคนกลับยืนเฉยไม่ได้ว่ากล่าวอะไรหล่อนแม้แต่นิด

น้ำตาของมิราไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่อายคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เอวายิ้มเยาะตลอดเวลา แต่เจตต์นั้นมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าอย่างคนที่ไร้เยื่อใย

"มิราควรจะขอโทษพวกคุณใช่มั้ยคะ ที่มาแทรกกลางระหว่างพวกคุณ"

เอวาทำท่าจะอ้าปากพูดออกมา แต่ว่าเจตต์โบกมือห้ามไว้

"กลับไปเถอะมิรา เรื่องของเราไม่มีอะไรที่ต้องพูดกันอีกแล้ว"

น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาของเจตต์ทำให้มิราหนาวสะท้านไปทั้งร่าง ความเจ็บปวดเสียใจจู่โจมเข้ามา เธอปาดน้ำตาที่ไหลร่วงริน

"มิรารู้แล้วล่ะค่ะว่าทั้งหมดที่ผ่านมาคุณแค่แสดง แต่มิราก็ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้ ต่อไปนี้คุณคงมีลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ก็ขออวยพรให้พวกคุณมีความสุขค่ะ"

มิราจับมือของเจตต์ขึ้นมา วางกุญแจห้องและคีย์การ์ดลงไปบนฝ่ามือของเขา

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ"

มิรายังคงร้องไห้แต่ไม่ถึงกับสะอึกสะอื้นเสียใจที่มองอะไรๆไม่ทะลุปรุโปร่ง เสียใจที่รักคนผิด เธอไม่ได้จะเบลมหรือกล่าวโทษใคร

เธอโทษตัวเองที่โง่เองโง่มากๆ และการที่มาแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เหมือนไม่ใช่มิราเลย แต่มิราไม่สามารถที่จะทนต่อความเจ็บปวดครั้งนี้ได้จริงๆ

เธอค่อยๆเดินจากไปคล้ายคนที่มีสติเลื่อนลอย

"น้องมิรา"

มิราเดินลงมาหน้าคอนโดก็เจอเข้ากับณดล

"พี่ณดล"

มิรามองณดลด้วยน้ำตานองหน้า ตาและจมูกของเธอเริ่มบวมแดงเนื่องจากผ่านการร้องไห้อย่างหนัก

"มิราเจอเขาแล้วค่ะ รู้เรื่องหมดแล้วด้วย"

"พี่ไปส่งนะ"

"ค่ะ"

มิราพยักหน้ายอมให้ณดลไปส่ง ณดลย้ายมาพักอยู่คอนโดเดียวกับเจตต์แล้วเพราะว่าสะดวกต่อการทำงาน เมื่อสักครู่นี้เจตต์โทรมาให้เขาพามิราไปส่งบ้านไม่ได้เจอกันด้วยความบังเอิญแต่อย่างใด

"ยังอาลัยมันอยู่เหรอคะ?"

เจตต์ยืนมองมิราขึ้นรถไปกับณดลจากตึกชั้นบนของคอนโด สร้างความขุ่นเคืองใจให้เอวาเป็นอย่างมาก

"กลับห้องของเธอไปได้แล้ว"เจตต์ไล่ออกมาตรงๆ

"ก็ได้ค่ะ"

เอวาไปอย่างว่าง่ายอย่างคนอารมณ์ดี เพราะเมื่อสักครู่เธอยังคงสะใจที่เจตต์พูดทำร้ายจิตใจมิราต่อหน้าเธอ

เจตต์ยืนยังคงยืนกอดอกจ้องมองลงไปชั้นล่างอย่างไม่วางตาแม้ว่ารถของณดลจะเคลื่อนออกไปแล้วก็ตาม

"แบบนี้ก็ดีแล้ว"

เจตต์ค่อยๆเดินถอยหลังออกมา แล้วเดินไปคว้าขวดบรั่นดีเทลงใส่แก้วพร้อมกับกระดกขึ้นดื่มอย่างไว ในมือของเขายังถือคีย์การ์ดห้อง ที่มิราเอามาคืนไว้ในมือ

"เกลียดพี่ให้มากเถอะนะ ให้สมกับที่พี่มันไม่คู่ควรกับเธอ พี่ก็หวังว่าตัดพี่ได้แล้วมันจะทำให้มิรามีความสุข"

เจตต์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาในห้องอย่างคนที่หมดแรง ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่คนเลวแบบเขานั้นไม่คู่ควรกับมิราอีกต่อไป ไหนจะเรื่องเอวา ไหนจะเรื่องหยุมหยิมในอดีตที่มีผู้หญิงตามเกาะแกะชีวิตเขาไม่หยุด

@@@

"ทิชชู่ครับ"

ณดลยื่นทิชชู่ให้มิรา

"พี่ณดลก็รับรู้มาตลอดเหรอคะ?"

ณดลพยักหน้า รู้สึกผิดและเสียใจอยู่มากกับเรื่องนี้

"มิราเข้าใจค่ะ ระหว่างมิรากับพี่เจตต์ที่เป็นเจ้านายพี่ พี่ก็ต้องทำตามหน้าที่อยู่แล้ว"

มิราฝืนยิ้มเศร้าให้ณดล

"พี่ขอโทษนะ"

"มิราไม่ได้โกรธพี่ณดลค่ะ มิราจะพยายามไม่ร้องไห้แล้ว"

ปากบอกว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ก็ยังฝืนน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดไม่ได้ บาดแผลใหญ่ที่ยังไม่ได้ผ่านการเย็บเธอจะทนเจ็บปวดมันได้อย่างไร นอกจากร้องไห้ระบายความเจ็บปวดออกมาเท่านั้นและปล่อยให้เวลาเป็นตัวเยียวยารักษาแผลใจ

"อย่าบอกพี่พนานะคะ "

"ครับ"

ณดลทำได้เพียงเท่านั้น เขายังคงเจียมตัวอยู่เหมือนเดิม แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกกับเธอมากเพียงใดก็ตาม มิรานึกถึงเอวาที่กำลังท้องทำให้เธอคิดถึงลูกที่เสียไปแล้วน้ำตามันก็ไหลพุ่งออกมาไม่หยุด ราวกับมีดนับพันหมื่นเล่มที่พุ่งทิ่มแทงลงมาซ้ำๆให้ความรู้สึกทรมานและเจ็บปวดใจอย่างแสนสาหัส

ฮึก ๆ ฮือ ๆ

เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่องจนตัวของมิราสั่นสะท้านไปหมด ณดลเจ็บปวดใจนักแต่ทำอะไรไม่ได้แม้แต่กอดปลอบก็ตาม

"ร้องไห้เถอะ ถ้ามิราร้องแล้วมันจะหายเจ็บ ร้องออกมาให้หมด"

ณดลกำลังจะยื่นมือเข้าไปแตะตัวเธอเพื่อปลอบ ก็ต้องหดมือกลับกะทันหัน เพราะรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

@@@

ใครอยากหยุมหัวนังเอวาบ้างคะ ไรท์แล้วหนึ่ง555 หลังจากนี้อีก2วันจะมาอัพนะคะ

ฝากกดติดตามกันด้วยนร้าาามีนิยายเรื่องใหม่จ่อคิวอยู่แล้ว เพื่อทุกคนจะได้ไม่พลาดการติดตามงั้บบบ

รอแจ้งเตือนเพื่อเผยแพร่นะคะ รักคุณ??