ยี่หวาแอบมองภาพบิดามารดาอยู่ในห้องนอนที่สามารถมองเห็นภาพภายในสวนได้ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอรู้สึกอิจฉาแม่บ่อยๆ ที่มีบุญวาศนาได้เจอกับพ่อ พ่อเธอเป็นคนดุ บางครั้งก็โหดเหี้ยมมาก แต่ไม่เคยเห็นท่านแสดงด้านนั้นกับแม่เลยสักครั้ง สิ่งที่ท่านมอบให้แม่มีเพียงความอ่อนโยนและอบอุ่น
“เจ้านางค่ะ ของพวกนี้จะให้จัดเข้าตู้เลยไหมคะ”
เรืองถามยี่หวาอยู่หน้าห้องนอน เพราะต้องรอให้ยี่หวาอนุญาตก่อน ถึงจะเข้าห้องนอนเจ้านายได้ ตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่เรืองเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนั้น ยังมีบ่าวอีกสองคนที่ช่วยกันยกกระเป๋าเธอขึ้นมา ยืนอยู่ใกล้ๆกัน
“หวาจัดการเองค่ะ พี่เรืองมีงานอันใดก็ทำเถอะค่ะ”
ยี่หวาพูดภาษาท้องถิ่นที่ยังคงความเป็นสมัยก่อนไว้ เธอชอบนะ แต่ก็ไม่ค่อยถนัดใช้เท่าไหร่ เพราะเรียนอยู่กรุงเทพหลายปี เลยชินที่จะพูดภาษากลางมากกว่า แต่ก็พยายามพูดและเรียนรู้ภาษาบ้านเกิดไว้ด้วย
ยี่หวาลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องด
