ตอนที่ 2 คุณหนูก้นครัว 3
1290 Words
แสนดีพาดพิงไปถึงคนรับใช้รุ่นเก่าที่เข้ามาทำงานพร้อมกับแม่ของหล่อน และเคยเลี้ยงดูในวัยที่หล่อนยังเล็กมากนัก แสนดีออกจากบ้านหลังนี้ช่วงเรียนมัธยมปลาย นานๆ จะได้กลับมาเจอทุกคน แต่ในช่วงสามปีที่อยู่เมืองนอก แสนดีไม่ได้กลับไทย และขาดการติดต่อจากคนทางนี้ไปเลย
คิดถึงมาก อยากจะแวะไปหา แต่ติดตรงที่หน้าต่างทุกช่องติดลูกกรงหนา ประตูข้างนอกก็ถูกล็อกด้วยแม่กุญแจป้องกันการหลบหนี มันตลกชะมัด ที่คนระดับนายทรงภพยอมทุ่มแรงทั้งหมดเพื่อขังกระต่ายตัวเดียว
“ไม่ใช่เรื่องที่ดิฉันจะควรจะพูด หน้าที่ของดิฉันมีแค่เอาอาหารมาให้คุณ และคอยอยู่ดูจนกว่าคุณจะแต่งตัวเสร็จเท่านั้นค่ะ”
“เย็นชาจังเลยนะ แต่อย่างน้อยยายก็ไม่ทำให้ฉันหงุดหงิดเท่ากับนังคุณหญิง ตอนนี้หกโมงเย็น แขกน่าจะทยอยมากันแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ แขกเริ่มทยอยเข้ามา แต่งานเริ่มจริงตอนหนึ่งทุ่มตรงค่ะ”
“ยายคงไม่คิดว่าจะขังฉันให้อยู่ที่นี่ จนกว่าจะถึงเวลานั้นหรอกนะ”
“ไม่คิดค่ะ แต่จะทำ เพราะเป็นคำสั่งโดยตรงจากท่านทรงภพ”
“ตลกซะไม่มี! อาหารข้างนอกมีเยอะแยะ ใครจะอยากกินสเต๊กเน่าๆ เชิญเอากลับไปเสิร์ฟให้นายหญิงกับคุณหนูของยายเถอะนะ ฉันคงไม่กิน”
“คุณแสนดี”
คุณแสนดีของยายเจี๊ยบคว่ำตาลงที่จานสเต๊กหน้าตาน่ารับประทาน แต่กลับเบะปากใส่ คว้ากระเป๋าถือเดินบิดสะโพกผ่านหน้าออกไป
แม่เจี๊ยบเกือบจะหลุดมาดแม่บ้านผู้เคร่งขรึม เพราะหัวเสียไปกับนิสัยเสียจนเข้าขั้นน่ารังเกียจของหญิงสาว แต่จะทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้หล่อนออกไปร่วมงานเลี้ยงที่จัดอย่างใหญ่โตอลังการ
ลับหลังแสนดี คนงานทุกคนในบ้านต่างนินทาว่าร้ายเรียกแสนดีว่าคุณหนูก้นครัว แต่เมื่อมีโอกาสได้เผชิญหน้ากลับไม่มีใครเลยสักคนกล้าสบสายตาหญิงสาว เพียงแค่เห็นเรือนร่างเพรียวบางเลือนรางจากไกลลิบตา ทุกคนวิ่งหนีจ้าละหวั่นหลบตามซอกตึกไปจนถึงแนวพุ่มไม้ใบหญ้า ให้พ้นสายตาหญิงสาว เผอิญว่าแสนดีมีสายตาที่เฉียบแหลมและมองได้กว้างไกล คนสวยผู้มีใบหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกกลับหัวเราะเยาะออกมา มีความสุขกับการได้เดินตามลำพังสบายๆ โดยไม่มีใครเข้ามาแย่งอากาศบริสุทธิ์หายใจ
ตะวันยังไม่ลับฟ้า แต่แขกผู้มีเกียรติทยอยมากันเกือบครบ รถยนต์หลากหลายยี่ห้อจอดเรียงยาวยี่สิบกว่าคัน จากหน้าโรงจอดรถไปเกือบสุดเส้นถนนส่วนบุคคล นายทรงภพลงทุนจัดงานปิดเพื่อฉลองวันเกิดจริงเหรอ แสนดีไม่ได้เชี่ยวชาญเกมการเมืองยังมองออกว่าจะต้องมีดีลลับเกิดขึ้นในงานนี้ คนหิวเงินหลงในอำนาจอย่างเขา ไม่มีทางยอมปล่อยตำแหน่งสูงสุดที่รอคอยมาทั้งชีวิตให้หลุดมือ
สวนหย่อมขนาดเล็กหลังโรงจอดรถ จัดเตรียมพื้นที่ไว้สำหรับรับรองคนขับรถของบรรดานายท่านทั้งหลาย มีอาหารหลากหลายประเภทไว้บริการ พวกเขาจับกลุ่มพูดคุยไปพร้อมกับรับประทานอาหารใบหน้าชื่นมื่น แสนดีเบะปากรอบที่ร้อยให้ความมีน้ำใจของพ่อตัวเอง ทีลูกแท้ๆ จับขังในห้อง ไม่ยอมให้ข้าวให้น้ำจนถึงค่ำ แล้วจะไม่ให้หล่อนเกลียดชังเขาได้อย่างไร
“กราบขอบพระคุณท่านชาญชัยกับคุณหญิงกิ่งมากนะคะ ที่กรุณามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อ”
พรสินี นังงูเขียวเพิ่งจะหัดลอกคราบยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อรับแขกบริเวณหน้าซุ้มทางเข้ากับสาวรับใช้สองคน แสนดีกอดอกคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ แขกทุกคนที่มาร่วมงานจะต้องผ่านซุ้มนี้ และถูกยึดโทรศัพท์ทุกคนโดยไม่มีข้อยกเว้น เพื่อป้องกันไม่ให้งานเลี้ยงปิดในค่ำคืนนี้เผยแพร่ออกไปนอกวงให้มีภาพหลุดไปถึงนักข่าว
“ขออภัยสำหรับความไม่สะดวกนะคะ คุณพ่อท่านกำชับน้องพรมา ท่านอยากให้งานในคืนนี้เป็นไปโดยสงบสุข ไม่มีภาพข่าวออกไปให้เดือดร้อนมาถึงแขกผู้มีเกียรติทุกท่านค่ะ น้องพรสัญญานะคะ จะดูแลโทรศัพท์ของคุณลุงคุณป้าอย่างดีค่ะ ส่วนเรื่องการแตะต้องของส่วนตัวของแขก ไม่มีแน่นอนค่ะ ปิดเครื่องไปแล้ว จะเปิดใช้งานต้องมีรหัส แน่นอนว่าน้องพรหรือคนอื่นไม่มีใครทราบรหัสค่ะ วางใจได้”
คุณหญิงแพรกล่าวหาแสนดีว่าอาจได้รับสืบทอดนิสัยอ่อยผู้ชายมาจากแม่ คุณน้องพรก็น่าจะได้รับนิสัยปากหวานก้นเปรี้ยวมาจากคุณหญิงแพรเหมือนกัน สังเกตได้จากลักษณะการกลอกตาขึ้นฟ้าหลังจากส่งแขกเข้าไปในงานเลี้ยง คุณหนูคนสวยคงจะเบื่อหน่ายกับการมายืนรับแขกในที่ร้อนๆ แทนที่จะได้เข้าไปเฉิดฉายท่ามกลางวงสังคมไฮโซภายในงาน แสนดีกลัวลูกเมียหลวงที่อายุเท่ากันเหงาจึงเข้าไปทักทาย
“คุณหนูขา คุณหนู”
สาวรับใช้ส่งสัญญาณเตือนให้นายของตนทราบ แสนดีชินเสียแล้วกับการถูกรังเกียจโดยคนในบ้าน พรสินีถือเป็นเจ้านายสายตรง ลูกสาวของคนที่จ่ายเงินเดือนเลี้ยงคนงานทั้งบ้าน แต่แสนดีเป็นแค่คนนอก เรียกว่าผู้ขออาศัยยังไม่เต็มปาก จึงปกติมาก ที่จะไม่มีใครเลยสักคนอยากเป็นมิตรกับหญิงสาว
พรสินีหน้าเสีย เหลียวมองรอบข้างเผื่อเจอพี่ชายทั้งสองหรือคุณแม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือ ทว่าไม่มีใครเลยสักคนจะมายืนอยู่นอกงาน จะหนีไปจากตรงนี้ก็ทำไม่ได้เพราะถูกสั่งให้ยึดโทรศัพท์ของแขกทุกคนที่มาร่วมงาน พรสินีจำเป็นต้องเชิดหน้าสูงท้าทายคู่อริ พรสินีหมั่นไส้นังแสนดีที่สวมชุดราตรีที่เคยเป็นของตน แต่ถ้าไปทักท้วงมันมากๆ พรสินีกลัวแสนดีจะคลุ้มคลั่งอีกรอบ ในงานมีคนใหญ่คนโตระดับประเทศมาร่วมงานยี่สิบสามสิบบ้าน หล่อนไม่ต้องการทำให้บิดาขายหน้า จึงเชิดหน้าขึ้นสูงอีกไม่ให้ลืมตัวเผลอไปเหน็บแนมเสื้อผ้าที่มันใส่
“ถ้าจะเข้าไปในงาน ต้องเอามือถือของแกมาฝากไว้กับฉัน! นี่เป็นคำสั่งของคุณพ่อ คนอื่นก็ทำกัน ไม่ใช่บังคับให้แกทำคนเดียว!”
แสนดีแหกซิปกระเป๋าถือออกไปจนสุด ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าออกมาโบกลอยไปลอยมา
พรสินีฉกมือมาหลายครั้งแต่ไม่สามารถแย่งไปได้
“ถ้าฉันส่งมือถือให้แก แล้วฉันจะเอาอะไรไลฟ์เฟซบุ๊ก ให้คนทั้งประเทศเห็นว่าเรียกแขกมาเยอะแยะ เพื่อดีลตำแหน่งไหนให้ใครบ้าง”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะแสนดี แกอยากถูกคุณพ่อฆ่าตายหรือไง!”
พรสินีจิกมือจิกเท้ายืนตรง กลัวจะมีใครผ่านมาได้ยินบทพูดล่อแหลม ที่อาจจะสั่นสะเทือนมาถึงสถานะทางการเมืองของบิดา
“อยากปิดปากฉัน ง่ายๆ แค่แกปิดปากตัวเองไว้ อย่ามายุ่งกับฉัน”
“เออ! จะทำอะไรก็ทำ! แต่อย่าให้มากนัก เห็นแก่หน้าคุณพ่อบ้าง!”
คนดีเหรอจะสู้คนบ้าได้ พรสินียอมถอยไม่ยึดโทรศัพท์แสนดีมาให้เป็นเสนียดมือตัวเอง ปรับอารมณ์จากขุ่นหมองกลับมาแจ่มใสได้ในพริบตาเดียว กระพุ่มมืองดงามไหว้ภาคย์ สส. บัญชีรายชื่อลำดับต้นๆ สังกัดพรรคบิดา
- Writer
