ร้านอาหารแถวบริษัทจิวเวลรี่
"ทานเยอะ ๆ ไม่ต้องเกรงใจ" ฉันได้แต่นั่งมองอาหารตรงหน้าเกือบสิบอย่างที่เฮียราชันย์เป็นคนจัดแจงสั่งให้ทั้งหมด
"หนูอัยญ์บอกแล้วนี่คะว่าลืมเอากระเป๋าตังค์มา" ฉันกระซิบเบา ๆ อย่างอาย ๆ ให้ได้ยินกันสองคน
"ตามสบาย มื้อนี้ฉันเลี้ยง" เฮียราชันย์พยักพเยิดไปที่อาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะก่อนจะใช้สายตาสั่งฉันว่ากินได้แล้ว
"หนูอัยญ์เกรงใจ เอาเป็นว่ามื้อนี้หนูอัยญ์ขอยืมเงินเฮียราชันย์จ่ายก่อนแล้วกันนะคะ" จู่ ๆ ก็มานั่งทานของฟรีจากคนที่เพิ่งจะรู้จักกันฉันก็ย่อมเกรงใจเป็นธรรมดา
"กินเถอะ ไม่ต้องคิดมาก" เฮียราชันย์ยังคะยั้นคะยอให้ฉันรีบ ๆ ทานของบนโต๊ะสักที เอาน่า... กินเสร็จพรุ่งนี้ค่อยเอาเงินมาจ่ายเฮียแกแล้วกัน
"ทำไมจู่ ๆ ถึงมาฝึกงานกับไอ้ลัคได้ล่ะ"
กึก... คำถามนี้ของเฮียราชันย์ทำเอามือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักไว้
"ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ต้องบอกก็ได้" ยังไม่ทันจะได
