"เอาไป"
"คะ? ว้าย!"
โชคดีที่รับแม่นหรือโชคดีที่เขาโยนเบา ทำให้กุญแจรถเฟอร์รารี่สีส้มแสบตาไม่กระแทกโดนใบหน้าฉัน
"คงขับเป็น" คนที่ทำอะไรเอาแต่ใจไม่บอกไม่กล่าวถามเสียงขุ่น
"ค่ะ" ฉันตอบแบบข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้
ถึงจะเป็นคนที่แอบรัก แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรู้สึกไม่พอใจต่อเขาไม่เป็น เพียงแค่ฉันเลือกที่จะไม่แสดงออกจนน่าเกลียดเกินไปก็แค่นั้น
"คุณศุภโชคจะให้หนูอัยญ์ขับกลับบริษัทเลยไหมคะ"
"น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ ใช้ขับรถให้แค่นี้ไม่ได้? อ้อ หรือว่าเพราะเป็นเด็กเส้นของแม่ฉัน"
"..." ฉันมองใบหน้าหล่อคมเข้มที่มุมปากบิดยกสูงขึ้นข้างหนึ่งผ่านกระจกมองหลัง พร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบในใจ
"งั้นหนูอัยญ์ขับกลับบริษัทเลยแล้วกันนะคะ" เลือกที่จะปล่อยเสียงเหน็บแนมนั้นทิ้งไป ก่อนจะเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งพุ่งทะยานสู่จุดหมายคือ DBP jewelry ทันที
"เลี้ยวซ้ายซอยข้างหน้า"
"คะ?"
"เลี้ยวสิ! เดี๋ยวเลย"
เอี๊ยดดดดดด
