ใจลวงรัก : 9
1443 Words
"มีไรกันหรือเปล่าอะ?" ตรีญ่ามองคนกลุ่มนั้นสลับกับมองหน้าฉัน
"ไม่มีไร เราไปรอพวกรันรันที่หน้าตึกกันดีกว่า" ฉันไม่อยากเล่าเรื่องที่ถูกนินทาให้ตรีญ่าฟังน่ะ กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ เพราะเพื่อนฉันคนนี้เห็นเรียบร้อย ๆ แต่ถ้าได้ร้าย ร้ายมากเลยนะ
ตึกนิเทศศาสตร์
วันนี้พวกเรามีเรียนกันสิบโมงครึ่งถึงบ่ายสาม แต่ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพื่อนฉันอีกสองคนยังไม่เห็นโผล่มาเลย
"ทำไมสองคนนั้นมาสายนะ" ฉันมองนาฬิกาแล้วมองอีก เพี่อนทั้งสองคนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา
"เดี๋ยวคงมาแหละ สงสัยรันแวะไปรับฟิลลิ่ง" ตรีญ่าเอ่ยขึ้นทั้ง ๆ ที่ตาไม่ได้มองคู่สนทนาอย่างฉันเลย "ว่าแต่ตรีเถอะ แอบคุยกับหนุ่มที่ไหนอยู่น่ะ"
ฉันสังเกตมานานแล้วตั้งแต่เรามานั่งรอพวกรันรันที่นี่ ตรีญ่าที่เอาแต่เล่นมือถือ เธอดูมีความสุขยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนพวงแก้มแดงไปหมด
อาการแบบนี้คนไม่มีแฟนอย่างฉันก็ดูออกว่าอยู่ในช่วงกำลังอินเลิฟ
"แฟนที่ไหน แค่พี่ชาย"
แหม ๆ บอกแค่พี่ชาย แต่หน้านี่แดงปลั่งเลยนะคุณเพื่อน
"จ้า พี่ชายก็พี่ชาย อยากเห็นหน้าพี่ชายคนนี้ของตรีแล้วล่ะสิ" ฉันแซวกลับ ทำเอาตรีญ่ายิ่งหน้าแดงไปใหญ่
"โอ้ย หนักเป็นบ้า แกจะหอบขนมมาทั้งรถแบบนี้ไม่ได้นะยัยวิ่งวิ่ง"
"รันรัน โน run run ย่ะตุ๊ด! เลิกบ่น ถือ ๆ ไป เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"
เสียงเอะอะจิกกัดกันดังขึ้นจากด้านหลังพวกฉัน ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเพื่อนทั้งสองคนที่ฉันรออยู่ แต่พอหันไปมองอีกที ทำไมฟิลลิ่งถึงได้หอบหิ้วอะไรไม่รู้เต็มไม้เต็มมือไปหมดแบบนั้น
"มา เดี๋ยวหนูอัยญ์ช่วยถือ" ฉันรีบวิ่งไปช่วยฟิลลิ่งถือถุงอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด
ตุ้บ... ถุงประมาณสิบกว่าถุงถูกวางลงบนโต๊ะม้าหินเป็นที่เรียบร้อย
"หอบอะไรมาเยอะแยะเนี่ย" ตรีญ่าเอ่ยถาม
"ของฝากจากรอบนั้น" รันรันตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะลงมือรื้อถุงนั้นที ถุงนี้ที ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างมาให้ฉัน
"นี่ของหนูอัยญ์คนสวย" กล่องขนาดประมาณสามสิบเซนฯ ถูกยื่นมาตรงหน้า
"อะไรอะ" ฉันรับมาถือไว้ก่อนจะเขย่า ๆ ดู
"แกะเลยค่า ตุ๊ดอยากเผือก" ฟิลลิ่งตาลุกวาวอย่างที่นางพูด
ฉันค่อย ๆ แกะกระดาษสาที่ใช้ห่อกล่องนั้นอีกทีออกช้า ๆ
"สวยค่ะชะนี!!" ทันทีที่ของข้างในโชว์อวดสายตาทุกคน ฟิลลิ่งนางเป็นคนแรกที่อุทานออกมาด้วยสายตาวิ้ง ๆ "ขนาดเท้าหนูอัยญ์เลย" ตรีญ่าที่หยิบรองเท้าแฟชั่นแบรนด์ดังสูงสี่นิ้วขึ้นมาดูเบอร์
"รันกะทางสายตาเอา ไม่คิดว่าจะเป๊ะขนาดนี้" รันรันฉีกยิ้มกว้างที่เธอมั่วได้ถูกไซซ์ที่ฉันสวมอยู่ "ขอบใจนะรันเพื่อนรัก" ฉันยิ้มหวานก่อนจะยื่นมือไปจับมือเจ้าของห่อของฝากชิ้นนี้
"แล้วของคนสวยกับยัยตรีไม่มีเหรอชะนี แบบนี้ลำเอียงนะหล่อน!" ฟิลลิ่งทำหน้างอนเชิดไปอีกทาง
"นี่จ้ะของตรี" กล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกยื่นให้ตรีญ่า พอเธอแกะออกมาดูเป็นชุดเดรสรัดรูปสีเขียวมิ้นท์ที่ถ้าอยู่บนตัวของตรีญ่าคงสวยน่าดู
"สวยมากเลยรัน ขอบใจมากนะจ๊ะ" ตรีญ่าเอ่ยขอบใจเพื่อน ก่อนจะมาถึงกล่องสุดท้ายที่เป็นของคุณเพื่อนประเภทสอง
"ชะนีอย่าลีลา ไหนของตุ๊ดคะ" ฟิลลิ่งมองถุงนั้นที ถุงนี้ที แอบลุ้นในใจอยู่ล่ะสิว่าอันไหนจะเป็นของตัวเอง
ตุ้บ... กล่องไซซ์กลาง ๆ ถูกวางลงตรงหน้า เพื่อนตุ๊ดฉันไม่รอช้ารีบแกะของชิ้นนั้นออกมาดูทันที
"กรี๊ดดดดด" ฟิลลิ่งร้องเสียงหลงเมื่อเห็นของชิ้นนั้น
"ยัยรัน!" ฉันเรียกชื่อเจ้าของของฝากชิ้นนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทำไมเพื่อนฉันคนนี้ถึงได้มึนขนาดนี้กันนะ ใครกล้าพาเธอไปซื้อของชิ้นนี้กันเนี่ย!
"ฉันเห็นของชิ้นนี้ปั๊บ หน้าฟิลลิ่งก็ลอยชัดมาเลยล่ะ คิก ๆ " ท้ายประโยคมีกลั้นขำล้อเลียนอีก "อีเพื่อนบ้า! นี่มันไซซ์เล็กไปย่ะ ของฉันต้องเก้านิ้วอัป"
เอ่อ... ตอนแรกคิดว่าที่ฟิลลิ่งกรี๊ดคือตกใจกับของฝากชิ้นนั้น
แต่พอประโยคเมื่อกี้หลุดมาทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่านางชอบ 'sex toy' ที่รันรันซื้อมาฝากชิ้นนี้มากจนถึงขั้นลูบ ๆ คลำ ๆ ตาลุกวาว
"ใช้ไซซ์ใหญ่ก็หลวมกันพอดี แกอะเอาแค่นั้นแหละ เวลาหาผู้ชายไม่ได้จะได้ใช้แก้ขัดไปก่อน" รันรันแซะฟิลลิ่งด้วยท่าทางชิล ๆ ไม่ได้รู้สึกอายในคำแซะกึ่งหยาบคายเลยสักนิด เฮ้อ! สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ไม่เคยมีอะไรให้สบายใจเลยสักที
"แล้วของพวกนั้นล่ะ" ตรีญ่าเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนเงียบกริบเอาแต่ยลโฉมของฝากของตัวเองกันเงียบ ๆ "อ้อ นี่ของคุณน้านิน นี่ของแม่กับพ่อตรี และนี่ ของยายตุ๊ด"
รันรันหยิบถุงนั้นถุงนี้ออกมาแจกแจงว่าอะไรของใครบ้าง
"โห นี่มีของฝากผู้ใหญ่พวกเราด้วยเหรอ" ฉันตาโตและรู้สึกเกรงใจเพื่อนคนนี้จริง ๆ "มีสิ รันรันนะ ไม่มีได้ไง แต้ก็ต้องฝากกราบขอโทษพวกคุณลุงคุณป้าด้วยนะที่ของฝากตามมาช้า" สีหน้ารันรันตอนพูดนี่คือเหมือนรู้สึกผิดอะ
"จะต้องขอโทษอะไรกัน พวกเราต้องขอบคุณรันกับป๊ารันมากกว่าที่นึกถึงผู้ใหญ่ของพวกเรา" ฉันเอ่ยด้วยความเกรงใจ "ขอบใจมากนะรัน" ตามมาด้วยตรีญ่า
"ตุ๊ดกลัวเพื่อนเสียน้ำใจ งั้นขอขนมห่อนี้ไปให้ยายเพิ่มอีกได้เปล่า" ฟิลลิ่งไม่ว่าเปล่า นางรีบดึงห่อขนมอะไรไม่รู้ไปกอดไว้ "นั่นมันแข็งนะยะ ยายแกเคี้ยวได้เหรอ?"
"..." ฟิลลิ่งยิ้มแห้งเมื่อเจอรันรันจับได้
"รันรันคนใจกว้าง แค่ขนมห่อเดียวไม่งกหรอกเนอะ" ฟิลลิ่งรีบใช้น้ำเสียงอ้อนเจ้าของขนมใหญ่เลย "ไม่ต้องมาใช้น้ำเสียงแบบนั้นเลย ขนลุก!"
แม้จะฟังดูเหมือนรันรันรังเกียจฟิลลิ่งแต่จริง ๆ เธอแค่แกล้งลูบแขนป้อย ๆ ประกอบคำพูดเท่านั้นแหละ "แล้วจะเอาของไปเก็บที่ไหนดีล่ะ"
เออ นั่นสิ! ถ้าตรีญ่าไม่ไม่ทักนี่ก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
"ฝากพี่ไว้ได้นะครับคนสวย" เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง พอหันไปดูปรากฏเป็นผู้ชายสองคนที่หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่แต่ไม่ถึงกับหล่อบาดตา
"ผัวพี่ไฟของน้องฟิลลลล" ฟิลลิ่งรีบทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในมือ ลุกขึ้นเดินกึ่งวิ่งไปหาผู้ชายรูปร่างสูงร้อยเจ็ดสิบพร้อมควงแขนคลอเคลีย
"สวัสดีค่ะพี่ดณุ พี่ไฟ" ฉัน ตรีญ่า ยกมือไหว้รุ่นพี่ปีสี่ แม้ทั้งคู่จะอยู่ต่างคณะกับพวกฉันแต่ระบบมหาลัยเราคือ ถ้าเป็นรุ่นพี่ไม่ว่าจะต่างคณะหรือคณะเดียวกันก็ต้องเคารพยกมือไหว้
"พอดีพวกพี่ถูกอาจารย์เทคลาสมา ได้ยินว่ากำลังแก้ปัญหาให้ของพวกนั้นอยู่เหรอ" พี่ดณุ นักศึกษาวิศวะช่างกลปีสี่ ผมสีเทาเข้ม หน้าตาเกลี้ยงเกลาเอ่ยขึ้นพร้อมเดินมายืนข้าง ๆ ฉัน
"หนูอัยญ์ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ" ฉันปฏิเสธแบบไม่ค่อยเต็มเสียงแถมไม่กล้าสบตาพี่ดณุด้วย ก็นะ พี่ดณุเคยจีบฉันตั้งแต่ฉันเข้าเรียนปีหนึ่ง หรือจะบอกให้ถูกเป๊ะ ๆ คือ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันหาที่ลงทะเบียนเรียนไม่เจอแล้วได้พี่ดณุช่วยนำทาง
และตั้งแต่นั้นพี่เขาก็ตามจีบฉันมาตลอด แต่ฉันมีชายในดวงใจอยู่แล้วเลยปฏิเสธพี่เขาไป
- Writer
