ผู้หญิงของเจย์

EPISODE 3 :: ยัยตัวซวย

"ถ้าอยากจะนอนกับฉัน...อย่าเยอะ"

"..."

"มันน่ารำคาญ"

"เฮอะ.."

ฉันเเค่นหัวเราะออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก

เขาควรจะหาหมอปรึกษาว่าเป็นโรคหลงตัวเองเข้าขั้นหนักเเล้วล่ะ ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบคนหน้าตาดี หรือผู้หญิงทุกคนจะต้องอยากนอนกับเขานี่

หมอนี่นี่มันโรคจิตชัดๆ

ปากร้ายขนาดนั้นใครจะกล้าสนทนาด้วยถามจริง!

ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!!!

"ไอ้.."

กรี๊ด!!!

ฉันทำได้เเค่กรีดร้องในใจ ก่อนจะยกหมอนขึ้นอุดหน้ามืออุดหูตัวเองเอาไว้

เมื่อเย็นยังไม่ได้คุยให้รู้เรื่องเพราะฉันหนีเข้าห้องตัวเองซะก่อน หมอนั่นน่ากลัวซะขนาดนั้นใครจะกล้าอยู่ต่อ

ทั้งตัวสูงกว่า เเรงเยอะกว่า ฉันเสียเปรียบกว่าตั้งเยอะ..

"ทำไมฉันต้องอมทุกข์อยู่คนเดียวด้วยล่ะเนี่ย"

โลกไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ในขณะที่เจ้าตัวกำลังมีความสุข เเต่ฉันกลับต้องมานั่งทุกข์เพราะนอนไม่หลับอยู่คนเดียวแบบนี้

ความยุติมันอยู่ที่ไหนกัน!

การคุยตัวต่อตัว หน้าปะทะหน้ากับเขาคงไม่ได้ผล ถ้างั้นอย่าหาว่าฉันไร้มารยาทก็เเล้วกัน!

"นายตัวอันตราย.."

มหาวิทยาลัย

หวังว่าจะเห็นนะ...คุณเจ้าของห้อง

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวขาเข้าห้องเพื่อเตรียมเรียนในสภาพที่อิดโรยอีกเช่นเคย

เเต่เมื่อเช้าในขณะที่เดินผ่านห้องเขาฉันก็จัดการเเปะป้ายเอาไว้เเล้วล่ะ ถ้าเขาออกจากห้องหรือจะเข้าห้องยังไงก็ต้องเห็น

P'TAN :: พี่อยู่ที่หน้ามอครับ ออกมาหาหน่อยเร็ว

"พี่เเทน.."

ฉันยิ้มออกมาน้อยๆ ตอนที่เห็นข้อความจากพี่เเทนเด้งเข้ามา แล้วรีบเดินลงจากตึกออกไปหาเขาทันที ช่วงนี้เวลาเจอกันยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย

พอเดินออกมาถึงได้เห็นรถหรูคันสีดำเขาจอดเเล้วเปิดกระจกอยู่ ต่อให้เขาจะอดนอนมากเเค่ไหนยังไงเขาก็ยังดูดีในสายตาฉันอยู่ดีนั่นเเหละ

"พี่เเทน!" เอ่ยเรียกชื่อเจ้าของรถที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่

"พี่ตกใจหมดเลย เข้ามาสิครับ" เขาหันมายิ้ม ก่อนจะเอี่ยวตัวมาเปิดประตูให้ฉัน

"ค่ะ"

ฉันนั่งนิ่ง ก่อนจะกลอกสายตาไปมา จนมืออุ่นๆ ของพี่เเทนขยับเข้ามากุมมือฉันเอาไว้เบาๆ

เพียงเเค่นั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนกองไฟอังอยู่ตรงหน้า มันร้อนผ่าวๆ ไปทั่วหน้าเลย

"เป็นไงบ้างคะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย พี่คิดถึงเรามากเลยอะ"

"อะ..เอ่อ" ฉันก้มหน้าพร้อมกับเป่าลมออกจากปากพลางๆ

กี่ทีก็ยังไม่ชิน หัวใจฉันมันคงทำงานหนักเกินไป

ฉันชอบเขามากขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ

"เขินเหรอคะ ?"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ พูดคะเเบบนี้อีกเเล้ว..

อ่า.. หัวใจฉัน เต้นเเรงเกินไปเเล้วนะ

"ช่วงนี้เราไปดูผอมไปนะ กินข้าวตรงเวลาไหมเนี่ย พี่เป็นห่วงนะ เดี๋ยวเราจะไม่สบายเอา"เขาพูดพลางเอามือมาอังที่หน้าผากฉัน

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ จาเเข็งเเรงจะตาย"ฉันว่า

พี่เเทนชวนคุยเก่งมาก เพราะงั้นเวลาอยู่ด้วยกันเราก็เลยมักจะมีเรื่องคุยอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นคงเดดแอร์อยู่บ่อยๆเพราะฉันเนี่ยเเหละ

"เหรอครับ..ไหนหันมาหน่อยซิ"

"คะ ?"

ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จังหวะที่พี่เเทนจับปลายคางฉันให้เสยขึ้นเเล้วหันไปสบตากับเขา

พี่เเทนคิดจะทำอะไร

"จะ..จะทำอะไรคะ"

"คิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะคะ หืม ?"

คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากน้อยๆ สลับกับสายตาเขาที่ไม่ได้วางไว้ที่สายตาฉันเลย เเต่เขากำลังมองไปที่ริมฝีปากเเทน

เขาจะจูบฉันเหรอ...

"เอ่อ.."

ฉันนั่งตัวเเข็งทื่อ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเขาที่กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ เเล้วดันอกเขาออกเบาๆ

"ทำไมล่ะคะน้องจา พี่ว่าเราก็คบกันมานานพี่ว่า.."

ทำไมฉันรู้สึกเวลาที่เจอกันเขาจะชอบเข้าหาฉันโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

ทำแบบนี้ฉันกลัวนะ..

"เอ่อคือ..."

"น้องจา"

"คือว่าจา.. จาขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ ไว้เจอกันคราวหน้า"

"น้องจาเดี๋ยวก่อนสิครับ!"

ฉันรีบสาวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนจะยกมือขึ้นทาบอกที่เต้นเร็วด้วยความกลัว

ไม่ใช่เพราะฉันรังเกียจเขาหรอกนะ เเต่ฉันเเค่ไม่อยากทำในสิ่งที่มันฝืน เป็นเเฟนกันเเค่จับมือก็น่าจะพอเเล้วไม่ใช่เหรอ

ทำไมเขาถึงจะจูบฉัน..

เดินงุดหน้าไม่มองทาง แล้วได้แต่กำหมัดกับตัวเองด้วยอารมณ์สับสนอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันชอบจับมือมากกว่านี่"

ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยเเฮะ ...หวังว่าพี่เเทนจะไม่โกรธฉันนะ

เจย์ :: พาร์ท

ยัยตัวซวยรู้จักไอัเวรนั่นด้วยเหรอ.. ฮึ

อยากรู้ไหมล่ะครับว่าทำไมผมถึงเรียกเธอว่าตัวซวย เพราะความที่เธอซุ่มซ่ามเดินมาเหยียบเเว่นตาผมในวันนั้นจนพัง

ทำเอาผมเกือบตายเพราะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถ้าเธอไม่ซื่อบื่อเธอมาเหยียบ ผมคงไม่เสียเวลาโทรเรียกประกันเป็นชั่วโมง

เรื่องไม่ได้อยู่ที่ผมสายตาสั้น เเต่มันอยู่ที่เธอซื่อบื่อต่างหาก

"ยืนมองอะไรอยู่วะไอ้เจย์ ไม่รีบเข้าเรียนไง เดี๋ยวก็สายหรอกมึง"

"ไม่มีอะไร"ผมบอก เเต่สายตายังคงไล่มองผู้หญิงตัวเล็กเดินก้มหน้างุดๆ จนลับสายตาไป

ผมเห็นตั้งเเต่ขึ้นไปบนรถจนเดินลงมา ที่จับตาสังเกตไม่ใช่เพราะเธอน่าสนใจอะไรหรอก

เเต่เป็นเพราะเธอเอากระดาษบ้าๆนั่นมาติดหน้าห้องผมต่างหาก

กล้าเหยียบหนวดเสือขนาดนี้ จะให้ผมอยู่เฉยได้ยังไง..

"งั้นก็ไปดิวะ"

"อืม"

"ไอ้เจย์เมื่อวานกูเห็นมึงไปกับน้องเมล่อน อย่าบอกนะว่ามึง...ได้กินเมล่อนหวานๆเเล้วอะ"

"ฮึ" ผมเเค่นหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไอ้หมอกมันไป

"จะเหลือเหรอ"

"เจ๋งว่ะ มึงมันร้าย"มันว่าเเล้วเข้ามากอดคอผม

"เออ.." ผมยกยิ้ม

ไม่ใช่ว่าผมต้องการมากขนาดนั้น เเต่ผมเเค่จัดตามคำขอร้องของเธอ

ถ้าเข้ามาเพราะหวังเซ็กซ์ผมมีให้เต็มประดา เเต่ถ้าจะหวังความจริงใจจากผม ...คุณเลี้ยงงูเห่าง่ายกว่าเยอะ :)

"ไอ้หมอก"

"ว่า"

"มึงจำไอ้เเทนได้ไหม"

ถ้าจำไม่ผิด ผมว่าเราเคยเจอกันบ่อยตามร้านเหล้าหรือไม่ก็ผับ เเต่ผมเเค่อยากรู้ว่าคนที่ดูไม่ทันโลกอย่างเธอเป็นอะไรกับมันก็เเค่นั้นเอง

"เเทน ? อ๋อ เมื่อคืนกูยังเจอมันที่ร้านเหล้าอยู่เลย นัวสาวเพลินเลยเเม่ง"

"เหรอ"

"ทำไมวะ มึงมีปัญหากับมันเหรอ"

"เปล่า ไม่มีไร"

เธอคงไม่รู้สินะว่าไอ้กระดาษโง่ๆใบนั้นทำผมอับอายมากเเค่ไหน

จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ผมควรจะเเก้เเค้นให้เธออับอายบ้างดีไหม เหอะ

"เเต่เมื่อกี้กูเห็นมึงมองสาว สนใจอ๋อวะ"

"เปล่า" ผมไหวไหล่

ไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น ทีเเรกว่าจะทำเหมือนมองไม่เห็น เเต่ก็นะ เธอล้ำเส้นผมก่อน

"ดี หวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรให้มึงโกรธหรอกใช่ไหม"ไอ้หมอกถามเเล้วยิ้มเเห้งใส่

"รู้ใจจังวะ" ผมเเค่นหัวเราะ เพราะมันดันพูดประเด็นที่ผมกำลังหัวร้อนอยู่พอดี

"เชี่ย.."

ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างลืมตัว พอนึกถึงกระดาษเเผ่นนั้นมันก็ทำให้เลือดลมผมสูบฉีดไปทั่วร่างกายอย่างบอกไม่ถูก

'งดใช้เสียงในตอนกลางคืนได้ไหมคะ ฉันรู้ว่าขัดคนเรื่องนี้มันบาป เเต่ฉันเดือดร้อนน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่รับฟัง ยังไงก็พักผ่อนบ้างนะคะ ยังหนุ่มอยู่ก็ใช่ว่าร่างกายจะไม่เอาคืนน้า :)'

"ยัยตัวซวย...เธอเจอฉันเเน่"