มหาวิทยาลัย
ฉันเเกล้งหลับมาตลอดทาง ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้รุกล้ำหรือทำเสียงดังอะไรรบกวน เเค่เปิดเพลงคลอเบาๆเท่านั้น
ป้องกันหัวใจวายไว้ก่อน...
"ถึงเเล้ว"
"อืม.."
รางวัลนักเเสดงอวอร์ดยอมเยี่ยมต้องเป็นของฉันเเล้วล่ะงานนี้ ทั้งๆที่ไม่ได้หลับเเต่เเกล้งหาวเเล้วบิดขี้เกียจใส่ไปด้วยแบบนี้เนี่ย
"เมื่อคืนนอนห้องครัวเหรอ"เขาหันมาถาม มือก็เสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าไปด้วย
ฉันควรจะเเกล้งหลับต่อดีไหมเนี่ย..
"อะ..อ้อ ฉันไม่อยากรบกวนนาย"
"ประหลาดคน"
"จะถือว่าชมนะ ถ้างั้นถึงเเล้วฉันไปนะ ขอบคุณที่มาส่ง"
"เดี๋ยวก่อนดิ"
เขาจับมือฉันที่จะปลดสายเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ พอฉันมองเขาถึงยอมปล่อยมือออก เเล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเเทน
"เธอมีของที่อยากได้หรือเปล่า"
"หะ ?" ฉันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
"..เพราะฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย"
"หา ?!"
"เถอะน่า ไว้เจอกันเย็นนี้"เขาว่าพลางตบบ่าฉันเบาๆ ..นี่เขาทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนผู้ชายเขาอีก
