หมับ!
“เป็นอะไรไหม?”
น้ำเสียงห้วนจัด กับเรี่ยวแรงมหาศาลฉุดรั้งตัวฉันขึ้น ฉันมองใบหน้าหล่อเหลา ก่อนจะเบือนสายตามองไปยังผู้หญิงข้างๆ เฟื่องฟ้ายิ้มให้ เป็นยิ้มที่ทำให้ร่างกายของฉัน หมดแรงลงไปอีก
“เป็นอะไรอะตัว? ยายอาการไม่ดีเหรอ?”
“เปล่าจ๊ะ เราขอตัวนะ ขอบคุณค่ะที่ช่วย”
ฉันยกมือข้างที่ว่างขึ้น ยังไม่ได้ผลัก เขาก็ชิงปล่อยมือออกจากท่อนแขนของฉัน คนทั้งสองเดินผ่านฉันไป ในจังหวะที่เฟื่องฟ้าจะก้าวผ่าน ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเธอ
อ่า… ความสัมพันธ์ของเรามันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันคาดหวังอะไรอยู่เนี่ย
ภายในห้องพักของยาย ยังคงเงียบเช่นเดิมกับทุกวัน ฉันเดินหอบร่างไปนั่งอยู่ข้างเตียง ซบใบหน้าลงบนฝ่ามือเหี่ยวย่น ฝ่ามือที่คอยประคองฉันตั้งแต่แบเบาะ วันนี้มันช่างรู้สึกอุ่นมากกว่าเดิม อุ่นจนทุกความเหน็บหนาวในหัวใจ หลอมละลายลงไปจนหมด
“หนูจะสู้นะจ๊ะ เพราะฉะนั้นยายเองก็ต้องสู้นะ ถ้ายายไม่สู้ หนูต้องอยู่
