“จำเป็นต้องทำเหรอ?”
คำถามของผมทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานกว้างขึ้น คนตัวเล็กก้าวเดินมาหาผม ริมฝีปากคว่ำลงเหมือนน้อยใจ แต่ประกายในดวงตา ดูก็รู้ว่าดีใจกับคำพูดของผมมากแค่ไหน
“ฟาร์อะ ใจร้ายจัง”
แขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอ ดึงรั้งเบาๆให้ใบหน้าผมก้มลงไปหา ริมฝีปากหยักสวยกดลงบนริมฝีปาก ลากผ่านช้าๆ ราวกับว่าต้องการให้ใครบางคนมองเห็นมัน
“คือ…?”
ใบหน้าหลังแว่นแดงเรื่อ รีบหันหน้าหนีไปทันทีเมื่อเห็นท่าทางของเรา แขนเรียวเล็กลดลงข้างตัว มุมปากขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยืนอยู่ตำแหน่งเดิม
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราคงต้องกลับแล้วแหละตัว ขอให้ยายตัวหายไวๆนะ”
“อื้อ ขอบใจนะเฟื่อง”
ใบหน้าหลังแว่นดูหม่นหมอง ผมพยายามที่จะไม่มอง แต่เพราะต้องเดินผ่านเธอไป สายตามันเหลือบไปของมันเอง ขนมไม่มองผมเลย สายตาเธอลดมองพื้น ท่าทางที่ดูเหมือนคนเจียมตัว มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดชิบหาย
เมื่อผมกับเฟื่องฟ้าเด
